Του Γιώργου Τάττη
Από την μία, διάφορα κυβερνητικά στελέχη, στην προσπάθειά τους να αποποιηθούν των διαχρονικών ευθυνών τους, προέβησαν σε άτοπες τοποθετήσεις που άνοιξαν τον ασκό του αιόλου και έδωσαν πάτημα σε επικίνδυνες πρακτικές. Δηλαδή, δεν φτάνει που η δική τους διαχείρισή βασίστηκε σε μία συστηματική αδράνεια και καμία ουσιαστική πολιτική ενσωμάτωσης, αλλά γκετοποίησης, βγήκαν με καταγγελτικές διαθέσεις. Σε ποιόν, άραγε;
Από την άλλη, οι διάφοροι «επαγγελματίες ανθρωπιστές» και μη, με τον μηδενισμό που τους διακατέχει, βγαίνουν μπροστά με αφοριστικά συνθήματα. Κλείνοντας ουσιαστικά τα μάτια, σε ένα από τα πολυπλοκότερα προβλήματα της κοινωνίας και «δολοφονώντας χαρακτήρες» όποιου προβάλλει έστω και μία ένσταση στην μπίζνα των ΜΚΟ και των διακινητών.
Προφανώς, τα δίπολα χρειάζονται. Όχι μόνο στο μεταναστευτικό, αλλά και αλλού. Οι εκατέρωθεν φωνασκίες, αφενός αποπροσανατολίζουν βοηθώντας τους κυβερνώντες να κερδίζουν χρόνο και να εμφανιστούν ως σωτήρες, αφετέρου, δίνουν λόγο ύπαρξης στις δύο πλευρές. Που, δυστυχώς, δεν είναι μικρές γραφικές και ακραίες μειοψηφίες.
Ούτε οι «πολίτες του κόσμου» έχουν λύσεις, ούτε οι υπερσυντηρητικοί κύκλοι που βλέπουν παντού εχθρούς και όχι πόνο. Όσο πιο εύκολα αποστασιοποιηθούμε, τόσο πιο εύκολα θα βρούμε λύσεις.