Ερωτεύεσαι την μπάλα από μικρή ηλικία. Καταλαβαίνεις μικρός πως κι εκείνη σε έχει ερωτευτεί. Σε υπακούει, ταξιδεύει στα πόδια σου χωρίς να ξεκολλά, κατευθύνεται εκεί που τη στέλνεις. Ο αθλητισμός γίνεται κομμάτι της καθημερινότητας και σταδιακά η ζωή σου όλη. Ζεις στην προπόνηση, στον αγώνα, στην ομάδα. Κι έπειτα όλα γκρεμίζονται. Για λόγους που στο δικό σου μυαλό, στη δική σου ποδοσφαιρική ηθική δεν χωρούν. Δίνουν όμως ζωή στο σύστημα. Στο σύστημα αυτό που εκμεταλλεύεται την αγάπη για το ποδόσφαιρο χιλιάδων παιδιών, που παρασιτεί εις βάρος της.
Ο Πάνος Αντωνίου ξεκίνησε όπως πάρα πολλά παιδιά με ελπίδες και όνειρα. Ξεχώρισε από μικρός στη γενέτειρά του, το Καρπενήσι. Έκανε θυσίες, παράτησε το σπίτι του στα 16 για να ενταχθεί στην ομάδα Νέων της Λαμίας, στην οποία έγινε αρχηγός. Γρήγορα ωστόσο είδε το σκοτάδι. Είδε αποφάσεις και κριτήρια που δεν είχαν ποδοσφαιρική λογική. Υποσχέσεις που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα. Περίεργα αποτελέσματα και κοκκινισμένα μάτια από ουσίες ξένες προς τον αθλητισμό που εκείνος είχε μάθει να υπηρετεί. Και όταν αναζητώντας τον δρόμο του στο «ναρκοπέδιο» της Γ’ Εθνικής ακούστηκε το «κρακ» στην κνήμη, είδε την ομάδα του να τον εγκαταλείπει.
Η ανάρτηση του Αντωνίου στο Facebook, μέρος της οποίας ήταν και το ντοκιμαντέρ του gazzetta.gr για την κατάθλιψη στο ποδόσφαιρο, έγινε viral. Συγκέντρωσε πολλά σχόλια και «μπράβο» από τον κόσμο, για ένα παιδί 21 ετών που βρήκε το θάρρος να μιλήσει για τα κακώς κείμενα.
Λίγες μέρες μετά, ο Αντωνίου μπήκε στο τρένο και κατέβηκε στην Αθήνα, για μια συζήτηση χωρίς περιστροφές με το gazzetta.gr. Με το κεφάλι ψηλά, σε μια κουβέντα που έχει ξεκάθαρο σκοπό: Να αρχίσουν να μιλάνε περισσότεροι, ούτως ώστε κάποια στιγμή να αλλάξει επιτέλους κάτι στο ποδόσφαιρο.
«Το έγραψα πριν λίγο καιρό. Όταν το έγραφα είχα πάρει φάρμακα για οστεοπόρωση πολύ δυνατά. Μετά το σπάσιμο έκανα μια επέμβαση, επιτυχημένη σε όλα. Απλά σε μένα δε απέδωσε όσα περιμέναμε. Το κατάλαβα το χειμώνα στην προπόνηση, επειδή πονούσα υπερβολικά. Αν δεν φτιάξει, πρέπει να κάνω πάλι χειρουργείο. Να μου το ανοίξει, να το καθαρίσει και να βάλω άλλα υλικά, εξωτερικά. Ένα σίδερο απ΄ έξω, βίδα πάνω-βίδα κάτω και να συμπιέζεται. Αν το κάνω αυτό, πάει κι αυτή η χρονιά. Θα γίνει καλά, το θέμα είναι πότε. Πιστεύω ότι θα το αποφύγω, γιατί εγώ το καταλαβαίνω ότι υπάρχει πρόβλημα όταν τρέχω, γι αυτό και δεν μπορώ να παίξω. Αλλά τελευταία πονάω λίγο λιγότερο. Ψιλοαντέχεται».
«Δεν μας πίεσαν ιδιαίτερα οι γονείς μου. Μας πήγαν στο γήπεδο, μας πήγαν για στίβο, για κολύμπι, αλλά μας είπαν «ό,τι θέλετε και όποτε θέλετε. Και αν θέλετε, σταματάτε». Δεν μας πίεσαν. Και ‘γω μικρότερος ασχολήθηκα με τη χιονοδρομία, γύρω στα 14 είδα ότι δεν γίνονται όλα μαζί, και σκι και ποδόσφαιρο. Λέω θα το παλέψω με το ποδόσφαιρο, 15 χρονών το πήρα πιο σοβαρά και 16 έφυγα από το Καρπενήσι».
«Δεν το ήξεραν οι γονείς μου. Το είδαν όταν το ανέβασα. Απλά ήξεραν την ιστορία, δηλαδή αυτά που είπα τους ήταν γνωστά. Ήξεραν τα πάντα, δεν τους ήρθε κεραμίδα».
«Το πρώτο περιστατικό ήταν όταν ήμουν 16 χρονών, μόλις έφυγα. Πήγα στην ομάδα και αρχικά δεν έπαιζα. Δύο χρόνια μετά είχα παίξει για ενάμιση χρόνο όλα τα παιχνίδια και ήμουν και αρχηγός. Μου λένε “θα πας προετοιμασία και δύο θα γίνουν επαγγελματίες”. Πάμε 5-6 άτομα από τα οποία οι δύο τελευταίοι είχαν έρθει ο ένας πριν έναν χρόνο και ο άλλος πριν τρεις μήνες. Για κάποιο λόγο είχε ξεκινήσει προπονήσεις με την πρώτη ομάδα, ενώ από εμάς που ήμασταν δύο χρόνια δεν έκανε κανένας. Και πάμε προετοιμασία, ο ένας από τους δύο έφυγε με τράβηγμα στον δικέφαλο από την πρώτη μέρα. Ο προπονητής δηλαδή, που ήταν καινούργιος, τον είδε μόνο μία μέρα. Ο δεύτερος έφυγε στην πρώτη εβδομάδα με διάστρεμμα και μείναμε άλλοι 3-4 που βγάλαμε όλη την προετοιμασία. Στην αρχή είναι δύσκολο όταν είσαι με μια ομάδα Β’ Εθνικής και είσαι μικρός, αλλά όσο πάει, βλέπεις ότι ανταπεξέρχεσαι στην προπόνηση, τα βγάζεις πέρα. Μας μαζεύει τέλος πάντων τελευταία μέρα, μόλις φεύγουμε από το Καρπενήσι, ο προπονητής να μας μιλήσει. Και μας λέει «ευχαριστώ πολύ για την συνεργασία σας και που μας βοηθήσατε, αλλά θα γίνουν επαγγελματίες τα παιδιά που έχουν φύγει». Εκεί καταλάβαινες ότι δεν είναι ποδοσφαιρικοί οι λόγοι. Βασικά όλοι ξέραμε. Κι εγώ ξέρω ακριβώς ποιοι έγιναν επαγγελματίες και γιατί έγιναν. Αλλά δεν χρειάζεται να επεκταθούμε. Με τα παιδιά δεν έχω θέμα, είναι και φίλοι μου. Τα ξέρω από δέκα χρονών. Αλλά αν με ρωτάς ποιοι έπρεπε να γίνουν επαγγελματίες, και εγώ και όλοι εκεί ξέρουμε. Αυτό ήταν το πρώτο περιστατικό που με ταρακούνησε».
«Ξέρεις τι γίνεται; Δεν σε κοροϊδεύουν. Ξέρεις που θα πας. Αν το μυαλό σου δουλεύει έστω και λίγο, καταλαβαίνεις με τι ανθρώπους συναναστρέφεσαι. Απλά, το θέμα είναι τι θέλεις να κάνεις. Το έχεις πάρει απόφαση, λες “ξέρω που θα πάω, με δική μου ευθύνη”. Απλά, αν θες την άποψή μου, πρέπει να έχεις κι άλλες εναλλακτικές. Δηλαδή, εγώ σπουδάζω στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης. Ήξερα που είμαι, ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Απλά, ήθελα σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά, να έχω εναλλακτική. Να μην κάτσω χωρίς δουλειά. Ξέρω ότι δεν είναι λογικό για πολλούς. Όπως δεν είναι λογικό να φύγεις 16 χρονών από το σπίτι σου, να πας σε μια ομάδα που ξέρεις ότι είναι δύσκολο, όπως δεν είναι λογικό να αφήνεις τις σπουδές σου για δύο χρόνια. Όλοι μου έλεγαν “πήγαινε να σπουδάσεις, γίνεται χαμός, γιατί να κάτσεις;”. Είχαν γίνει ήδη πολλά περιστατικά. «Όχι», έλεγα, «θα το παλέψω»».
«Όταν τα ακούς είναι διαφορετικά από όταν τα ζεις, αυτό καταλαβαίνω. Και ειδικά όταν δεν είναι δική σου απόφαση, όταν έρχονται και σου λένε θα γίνει αυτό. Λες, αν μαθευτεί, είμαι εδώ και παλεύω τρία-τέσσερα χρόνια, έχω θυσιάσει άπειρα πράγματα, σπουδές, τα πάντα. Δεν θέλω για μερικά χρήματα να πάει όλο στράφι. Γιατί ξέρω ότι, αν μαθευτεί, έφυγα. Και μετά σου βγαίνει το όνομα. Ξέρω ότι όπου κι αν πάω θα λένε αυτός που τα στήνει. Δεν είμαι διατεθειμένος και χωρίς να το ‘χω πάρει εγώ απόφαση. Και λες τι θα κάνω; Δεν θέλω να παίξω. Δεν θέλω να είμαι καν στο γήπεδο εκείνες τις ημέρες, γιατί ούτε να τους καρφώσεις μπορείς, δεν ξέρεις τι θα γίνει. Και σου λέω είναι διαφορετικό, όταν το ζεις».
«Σε ένα το έμαθα εκ των υστέρων ότι έπαιξα σε στημένο! Και εκ των υστέρων έμαθα ότι δεν βγήκε το αποτέλεσμα που είχαν παίξει και μερικοί είχαν τρελαθεί. Και στο αμέσως επόμενο ματς μου χτύπησαν την πόρτα στο σπίτι. Ήθελαν να βγει οπωσδήποτε το αποτέλεσμα, να πάρουν πίσω αυτά που έχασαν. Μου λένε αυτό κι αυτό, αυτοί είναι μέσα κτλπ. Τους λέω κάντε ό,τι θέλετε, εγώ δεν θέλω να μπλεχτώ, δεν θέλω να έρθω καν στο γήπεδο. Παρόλα αυτά, στο τέλος δεν ξέρω τι έκαναν. Εγώ πήγα, έπαιξα και έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Έχεις όμως πάντα το άγχος. Γιατί λες έχει μαθευτεί και παίζω στόπερ. Μια βλακεία αν κάνω, ένα πέναλτι αν κάνω, θα πουν αυτός το έστησε. Γι’ αυτό σου λέω παίρνουν άλλοι απόφαση και μπορεί να την πληρώσεις εσύ χωρίς κανέναν λόγο».
«Εννοείται ότι είχα. Δεν μιλάς εύκολα. Και είναι και πόσο σοβαρά το βλέπεις. Μερικούς δεν τους ένοιαζε, μερικοί σκέφτονταν “γιατί να μην με κάνουν επαγγελματία; Γιατί να μην βγάλω λεφτά; Αφού τα αξίζω”. Μερικούς δεν τους απασχολούσε. Αλλά εννοείται, τα προβλήματα τα είχαν όλοι. Το πόσο σε ενοχλεί έχει να κάνει και με το πόσο σοβαρά το βλέπεις. Δηλαδή, αν εσύ όντως θες να παίξεις ποδόσφαιρο, όταν σε εμποδίζουν, σε ενοχλεί περισσότερο».
«Προβλήματα καθημερινότητας όλοι είχαμε. Τα όσα είπα ήταν πιο μεμονωμένα. Αυτό με τα στημένα ήταν για ένα μήνα ξέρω εγώ και οι αποφάσεις το ίδιο. Τα Χριστούγεννα έλεγαν θα σε κάνω επαγγελματία το καλοκαίρι, το καλοκαίρι έλεγαν θα σε κάνω τα Χριστούγεννα. Γιατί ο προπονητής της β’ ομάδας πάντα κάνει μια έκθεση και λέει ποιοι είναι για πάνω. Έπαιρνες τηλέφωνο όλους τους εμπλεκόμενους, έλεγαν θα γίνεις επαγγελματίας. Όλοι ξεχωριστά. Γινόταν το συμβούλιο, σου έλεγαν “έλα το καλοκαίρι”. Τους έλεγες “Να φύγω; Να πάω κάπου αλλού; Αν δεν με θέλετε, να πάω αλλού”. Και σου απαντούσαν “εδώ είσαι αρχηγός έχεις παίξει όλα τα παιχνίδια”. Και σκεφτόμουν ότι αν πάω σε άλλη ομάδα, θα είναι εκεί άλλα παιδιά που παίζουν 2-3 χρόνια. Γιατί να πάρουν εμένα; Τι θα τους πω, “γεια σας ήρθα να γίνω επαγγελματίας”; Γιατί, αν έρχονταν στη δική μου ομάδα, τι θα τους λέγαμε; “Καλωσορίσατε, πάρτε τη θέση μας”; Από αυτό που έχω δει είναι ότι για να πας σε μεγαλύτερη κατηγορία, καλύτερα να το κάνεις με την ομάδα σου. Αν πας σε νέο περιβάλλον, πρέπει να το χτίσεις από την αρχή.
Στην αρχή του πρώτου χρόνου, έβλεπα τα ματς από την κερκίδα. Στο τέλος του δεύτερου, ήμουν αρχηγός. Την τρίτη σεζόν είχα πάει προετοιμασία με τους άνδρες και στις εκθέσεις υποτίθεται ήμουν στους πρώτους υποψήφιους να γίνω επαγγελματίας. Τελευταία χρονιά μου λένε “μείνε, η ομάδα έχει πάει Α’ εθνική, θα κάνει καλό πρωτάθλημα, θα σε βοηθήσει. Και είσαι και νούμερο ένα στη λίστα για να γίνεις επαγγελματίας”. Και παίζω όλα τα παιχνίδια, όλοι ξεχωριστά μου έλεγαν δεν έχουμε κανένα θέμα μαζί σου, ακόμα και ο προπονητής μας έλεγε ότι “πρέπει να κάνω δύο άτομα επαγγελματίες για το Κύπελλο”. Στην ουσία μας έλεγε ότι δεν τον νοιάζει ποιοι θα γίνουν, γιατί δεν θα τους βάλει να παίξουν. Τελικά, μέναμε στο “απλά περιμένετε να έρθει ο προπονητής από τις διακοπές”. Και έρχεται και μου λέει “είσαι μεγάλος, δεν κάνω κανέναν 98άρη επαγγελματία”. Δεν μου το πες όμως από την αρχή της χρονιάς. Περίμενες να σου βγάλω τη σεζόν, έπαιξα 29 παιχνίδια από τα 30 και στο τέλος μου λες σήκω φύγε. Γιατί να μην πάω σε μια άλλη ομάδα που θέλει πιτσιρικάδες, πους τους στηρίζει και να το παλέψω εκεί; Μου λες απλά μια μέρα σήκω φύγε…»
«Με τις εγκαταστάσεις έχουμε θέμα και από ό,τι ξέρω, πάντα είχαμε θέμα. Ξέρω κι άλλες ομάδες ότι έχουν θέμα και είναι σοβαρό. Δεν γίνεται να μην έχεις που να κάνεις προπόνηση, να δανείζεσαι γήπεδα από άλλες ομάδες τοπικού για να πας να κάνεις προπόνηση. Και τα αποδυτήρια να είναι σε άθλια κατάσταση και να συνεχίζεις. Γηπεδικό είχαμε θέμα όλον τον καιρό».
«Όπως σε όλη την κοινωνία υπήρχε κι αυτό. Έχω δει φίλους, όχι μόνο συμπαίκτες μου, που ήξερα. Αλκοόλ και ναρκωτικά. Δεν είσαι χαζός, καταλαβαίνεις. Είναι παντού, δεν είναι μόνο θέμα ποδοσφαίρου. Δεν έχω μάθει να κρύβομαι, ξέρω ότι γίνεται κι αυτό. Ούτε είναι θέμα ομάδας, παντού γίνεται».
«Δεν υπάρχουμε! Δηλαδή από τα παιδιά που ξέρω εγώ, δεν σε βοηθάει κανείς. Από την ώρα που χτυπάς, δεν ξαναχτυπά τηλέφωνο. Απλά σε διαγράφουν. Εδώ, σου λέω, χτύπησα και με το ζόρι με πήγαν στο νοσοκομείο. Δεν πλήρωσαν, η δική μου ομάδα, ούτε το χειρουργείο. Ήταν από την ασφάλειά μου και τους γονείς μου. Στο νοσοκομείο με πήγε συμπαίκτης μου και με δική μου απαίτηση ήρθε άνθρωπος της ομάδας. Δηλαδή στη Θεσσαλονίκη, επειδή ξέρω ότι γίνεται χαμός στα εφημερεύοντα, είχα τρεις ώρες εκεί και δεν ήθελε να έρθει κανείς. Από εκεί και πέρα με πήραν τηλέφωνο μετά από δύο μήνες «τι κάνεις πώς είσαι, καλά;» και αυτό. Εννοείται μισθός τέρμα, από την επόμενη. Και ξέρω κι άλλα άτομα από την ομάδα που πάλι είχαν τέτοια θέματα. παιδιά που έπαθαν χιαστό, που χτύπησαν και είχαν το ίδιο θέμα».
«Οι ομάδες τους αθλητές στην Ελλάδα δεν τους βλέπουν σαν αθλητές, τους βλέπουν σαν προϊόν. Είσαι προϊόν. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις τόσο το καλύτερο. Κοιτάζουν τι μπορούν να πάρουν από σένα και δεν τους ενδιαφέρεις εσύ σαν άνθρωπος. Γι’ αυτό και δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τα ναρκωτικά. Αν στήσουν οι παίκτες παιχνίδια τους ενδιαφέρει, γιατί μπορεί να έχουν αυτοί θέμα. Τους νοιάζει να τους βγάλεις τη δουλειά, με όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα. Αγορά κανονική. Αυτός είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός. Παραμένει όμως αθλητισμός και ο άλλος απέναντί σου είναι άνθρωπος. Δεν είναι πράγμα. Και δεν γίνεται να παράγεις έτσι. Δηλαδή, όταν τους παίκτες σου τους παρατάς με το που χτυπήσουν, ο επόμενος που είναι μικρότερος από μένα τι θα κάνει; Εγώ μπορεί να το ξέρω και να πάρω απόφαση να συνεχίσω, παρόλο που έχω εναλλακτικές στη ζωή μου. Πόσοι όμως θα πάρουν αυτή την απόφαση; Εγώ έχω πάρα πολλούς φίλους και συναθλητές που λένε: «είσαι καλά; Άσε να πάω φοιτητής, να πάω να δουλέψω». Δεν πας στο ποδόσφαιρο με το σκοπό να βγάλεις χρήματα. Μπορεί να έχεις ένα όνειρο ότι κάποια στιγμή θα γίνει αυτό, αλλά, αν το δεις ρεαλιστικά, αυτοί που εξασφαλίζουν τη ζωή τους από το ποδόσφαιρο είναι πολύ μικρό το ποσοστό. Έχω διαβάσει ότι είναι γύρω στο 2%. Οπότε, αν πας και λες ότι το κάνω για τα χρήματα, κάτι δεν έχεις σκεφτεί καλά. Το κάνεις, γιατί σου αρέσει. Αλλά είναι δύσκολο. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που τα ξέρουν καλά και θα πάρουν αυτή την απόφαση».
«Ναι, γιατί δεν ενδιαφέρονται για τον αθλητή. Και δεν το σκέφτονται καθόλου μακροπρόθεσμα, μόνο τι θα γίνει αυτή τη χρονιά, αυτό το εξάμηνο. Πολλές ομάδες σκέφτονται τι θα γίνει μέχρι τα Χριστούγεννα, όχι μέχρι το τέλος της χρονιάς».
«Εγώ πιστεύω ότι από την ώρα που θα μπεις θα δεις πολλά. Αυτό που πρέπει να κάνεις εσύ…. Μια εναλλακτική υπάρχει, δεν έχει δεύτερη. Εσύ πρέπει να είσαι ολόσωστος, να δουλεύεις κάθε μέρα, να είσαι εκεί κάθε μέρα, γιατί στο 90% των ομάδων η προπόνηση που κάνεις δεν φτάνει, πρέπει να κάνεις περισσότερη. Πρέπει να προσπαθείς να κάνεις τη διαφορά, και πάλι να ξέρεις ότι δεν είναι σίγουρο ότι θα πάρεις αυτό που σου αξίζει. Πρέπει να ξέρεις πού θα πας. Δική σου απόφαση είναι. Αν δεν είσαι αυτός που πρέπει, είναι σίγουρο ότι δεν θα πας παραπάνω. Αλλά και να είσαι, αν δεν έρθουν οι συγκυρίες, μπορεί και πάλι να μην ανέβεις. Τα ήξερα, δεν είναι ότι με κορόιδεψαν. Από 15 χρονών. Απλά ελπίζεις».
«Δεν έχω ξαναδεί κινητό να χτυπάει έτσι, αλήθεια σου λέω. Έλαβα πάρα πολλά μηνύματα από όλη την Ελλάδα. Δεν είναι άτομα που δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Μιλάμε για αρκετά παιδιά μέχρι 25 ετών που έχουν ζήσει παρόμοιες εμπειρίες με μένα. Όλοι μου έστελναν περαστικά και μου έλεγαν πως με καταλαβαίνουν. Μου έλεγαν πως και αυτοί περνούσαν τα ίδια και μου εξηγούσαν την ιστορία τους. Ήξερα ότι όλα αυτά γίνονται σε όλη την Ελλάδα, απλά δεν το περίμενα να γίνει όλο αυτό. Δεν έχω ξαναδεί να χτυπά έτσι το κινητό μου. Ήταν την επόμενη μέρα της ανάρτησης. Ήταν και μεγαλύτερες ηλικίες από μένα, ακόμα και γυναίκες που δεν ασχολούνται καν με το ποδόσφαιρο. Ξαναλέω πως δεν το περίμενα να γίνει όλο αυτό και ούτε το έγραψα για να γίνει τέτοιος ντόρος. Απλά ήθελα να πω την ιστορία μου».
«Έγραψα την ανάρτηση γιατί εκείνες τις μέρες ήμουν δύσκολα και ήθελα κάπου να τα πω. Δεν καταλαβαίνουν όλοι τι περνάς. Δεν ήξερα τι θα το κάνω αυτό το κείμενο, όταν το έγραφα. Απλά πήρα το στυλό και άρχισα να γράφω. Μετά πέρασαν 2 μήνες από τότε που ετοίμασα το κείμενο και σκέφτηκα τι να το κάνω. Θα μπορούσα να το κρατήσω και να μην το διάβαζε ποτέ κανείς, αλλά από την άλλη υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε ‘’τι έκανες’’, ‘’πως είναι το πόδι σου’’, ‘’είσαι καλά’’. Με ρώτησαν γιατί έφυγα από τη Λαμία, γιατί έφυγα από την ομάδα μου. Είπα να το γράψω δημόσια και όποιος ενδιαφερθεί να το δει. Δεν το έγραψα, για να γίνει θέμα. Είχα δει και το video του gazzetta που θίγει παρόμοια θέματα με αυτό που πέρασα εγώ. Ένα από τα παιδιά ήταν και στην ομάδα μου. Ο Θανάσης Καραγκούνης».
«To είδε η κοπέλα μου, μια κολλητή μου και μια φίλη της μάνας μου που είναι φιλόλογος και βοήθησε να το δακτυλογραφήσω. Δεν άλλαξε ούτε λέξη. Πριν το ανεβάσω δεν το είπα ούτε στη μάνα μου».
«To ελπίζω. Πιστεύω πως, αν αρχίσουν και μιλάνε πολλοί, θα αρχίσει κάτι να αλλάζει. Μπορεί να μην αλλάξει σε μένα, αλλά τουλάχιστον στους επόμενους».
«Kάθε μέρα, για μήνες ολόκληρους. Στα 18 μου αμυδρά, δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω τότε που δεν με πήραν στην πρώτη ομάδα. Είπα πως έχω και άλλα χρόνια εδώ και θα παλέψω. Πάντα είχα την ελπίδα πως το καλοκαίρι θα γίνω επαγγελματίας. Δεν υπάρχει λόγος να μην γίνω. Όταν όμως με έδιωξαν από ομάδα Α’ Εθνικής… Τότε οι πιθανότητες όχι απλά λιγόστεψαν… Αν ξέρεις τι γίνεται στο ποδόσφαιρο, καταλαβαίνεις. Αν δεν παίξεις Α’ Εθνική σε μικρή ηλικία, τότε μπορεί να αρχίσεις να γίνεσαι γυρολόγος. Να παίζεις σε μικρές ομάδες από εδώ και από εκεί συνέχεια. Εγώ δεν ήθελα να το κάνω. Δεν λέω ότι είναι κακό, απλά το όνειρο μου ήταν να παίξω όσο πιο ψηλά γίνεται. Είχα στο μυαλό μου ότι ήθελα να παίξω Α’ Εθνική. Όταν με έδιωξαν, ήξερα πως οι πιθανότητες να παίξω σε αυτό το επίπεδο, ήταν πολύ μικρές. Υπάρχουν παιδιά σε μικρότερη ηλικία από μένα που ήδη παίζουν Α’ Εθνική. Γιατί να πάρουν εμένα; Έχω κολλητούς που είναι σε άλλες ομάδες και παίζουν ήδη. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θα δουν τι κάνεις μέσα στο γήπεδο. Ξέρω πως μέσα στο γήπεδο έχω αυτοπεποίθηση. Έχω παίξει μαζί τους χρόνια και δεν είμαι χειρότερος. Όμως θα δουν το βιογραφικό και όταν δουν πως είσαι 20 χρονών, σε έχουν διώξει από μια ομάδα και είσαι σε κατώτερη κατηγορία, δεν θα σε πάρουν. Χωρίς καν να σε δουν. Όταν χτύπησα, κάθε μέρα αναρωτιόμουν αν θα πρέπει να ξαναπαίξω. Τις καλές μέρες έλεγα, πως πρέπει να ξαναπαίξω. Αν κάποιος μπορεί να ανταπεξέλθει γιατί έχω πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, αυτός είμαι εγώ. Όταν δεν ήμουν καλά, έλεγα στον εαυτό μου ‘’έχεις τελειώσει, απλά δεν το παίρνεις απόφαση’’.
«Aν το δεις ρεαλιστικά, καταλάβεις τις πιθανότητες σου, δεν υπάρχει κίνητρο. Το κάνεις ρομαντικά, δεν το κάνεις για τα χρήματα. Αυτά που χάνεις σε σχέση με αυτά που κερδίζεις, είναι πολύ περισσότερα».
«Eννοείται. Και για αυτόν τον λόγο είναι πολύ λίγα τα άτομα που θα πάρουν την απόφαση να ξαναπαίξουν, να συνεχίσουν. Όταν είσαι σε μια ομάδα λες ‘’ξυπνάω γιατί θέλω να παίξω, να αποδείξω ότι θέλω να παίξω, να αποδείξω στην ομάδα και τον προπονητή ότι είμαι καλός, να κερδίσω το συμβόλαιο, να πάω στην πρώτη ομάδα’’. Όταν δεν έχουν γίνει κάτι από αυτά, σηκώνεσαι και πηγαίνεις στην προπόνηση μερικές φορές από συνήθεια. Αυτό έμαθες να κάνεις. Δεν είμαι άνθρωπος που κάνω πράγματα στην τύχη. Σκέφτομαι πάντα τι κάνω και για ποιον λόγο το κάνω. Δεν ήθελα να είμαι στον κόσμο μου ποτέ και για αυτό δυσκολευόμουν τώρα τελευταία. Έψαχνα τον λόγο που πρέπει να πάω, που έπρεπε να συνεχίσω».
«Eννοείται πως θέλω να ξαναπαλέψω, να συνεχίσω. Είπα και πριν πως το σκεφτόμουν πολλές φορές. Όταν πονούσα, σκεφτόμουν ‘’που να πας, αφού πονάς;’’. Στο τέλος της ημέρας όταν έρθει αυτή η ώρα, θα πάρω αυτή την απόφαση που παίρνω από 10 ετών. Δηλαδή ότι δεν πρόκειται να σταματήσω. Αν γλιτώσω το χειρουργείο, θέλω να βρω μια ομάδα για να πάρω παιχνίδια. Όσο πιο γρήγορα καταλάβεις ότι είσαι προϊόν, τόσο καλύτερα. Θέλω να ξαναγίνω καλό… προϊόν για να βρω ομάδα. Τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν είμαι στην κατάσταση που ήμουν, στην ηλικία που είχαν πριν λίγα χρόνια. Αλλά επειδή το βλέπω και λίγο ρομαντικά, τις πιθανότητες που έχω τώρα, θέλω να τις εξαντλήσω».
«To Καρπενήσι έχει καλές εγκαταστάσεις. Δεν έχει ομάδες, όπως και την κατάλληλη νοοτροπία. Όταν ήμουν μικρός δεν το έβλεπα έτσι, απλά ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο. Όπως είπα και πριν έκανα σκι. Ο αδερφός μου (Γιάννης Αντωνίου) πήγε στους Ολυμπιακούς πέρυσι. Υπήρχαν 2 μονοπάτια. Σκι ή ποδόσφαιρο. Eπέλεξα ποδόσφαιρο για πολλούς λόγους και ένας από αυτούς είναι πως το σκι δεν είναι επαγγελματικό. Από ένα σημείο και μετά, μπορεί να μην υπάρχει μπάτζετ, να μην μπορείς να κάνεις προπόνηση Ήξερα πως στο ποδόσφαιρο, αυτό δεν θα υπάρξει. Ήθελα να το κάνω όσο πιο σοβαρά γίνεται. Γι’ αυτό έφυγα όσο πιο νωρίς μπορούσα από το σπίτι μου, από το Καρπενήσι. Ήθελα να φύγω για να φτάσω στο υψηλότερο σημείο που μπορώ. Δεν το έβλεπα ανταγωνιστικά. Και χαίρομαι πάρα πολύ για συμπαίκτες μου που ήμασταν μαζί. Το πάλεψαν και αυτοί. Είναι πολλοί που δεν τα κατάφεραν, αλλά υπάρχουν άλλοι που τα κατάφεραν. Ο Γιώργος Γεωργίου έχει κάνει τεράστια καριέρα, έπαιξε Champions League με την Ανόρθωση. Και ο Λιάγκας (Λεβαδειακός και Εθνική Ελπίδων) είναι κολλητός μου από μικρή ηλικία. Μαζί ξεκινήσαμε και χαίρομαι πάρα πολύ που πάει καλά. Βλέπω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτόν. Ξέρω ότι ξεκινήσαμε μαζί, έχει περάσει τα ίδια και είναι από τα ελάχιστα άτομα που καταλαβαίνουν τι περνάς».
«H νοοτροπία του με βοήθησε πολύ. Ο Πετρούνιας, δεν ήθελε να χάσει και δεν θα κατέβαινε για να χάσει. Κατέβηκε για το χρυσό. Ήξερε ότι πονάει, αλλά επέλεξε να κατέβει. Κατέβηκε για να το πάρει. Αυτό με βοήθησε πολύ. Όταν ξέρω πως και αυτός πονάει πάρα πολύ. Μπορεί εμένα να μην με ξέρει κανείς. Να είμαι στις τελευταίες κατηγορίες και να πονάω, αλλά να παίζω. Ξέρω όμως πως και αυτός έχει την ίδια νοοτροπία. Πονάει, αλλά παίζει, γιατί θέλει να κερδίσει».
«Δεν μπορείς να πας να πεις κάτι στον πρόεδρο. Οποιοσδήποτε πιτσιρικάς, πάει στον πρόεδρο της ομάδας, δεν νομίζω πως θα τον γνωρίζει. Δεν σε ξέρουν καν. Ζήτημα να ήρθαν 5 φορές να μας δουν από την μεγάλη ομάδα όλα αυτά τα χρόνια που έπαιζα. Οι προπονητές δεν μας ήξεραν καν. Όταν πήγαινα για προπόνηση με την μεγάλη ομάδα, δεν θυμάμαι ποτέ να με φώναξαν με το όνομα μου. ‘’Μικρέ’’ με φώναζαν πάντα».
«Γιατί αυτό κάνω, αυτό έχω μάθει από μικρός. Αυτό μου αρέσει, το ποδόσφαιρο. Βαθιά μέσα μου πιστεύω πως θα τα καταφέρω και γιατί αυτό είναι που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αυτό θέλω να κάνω μέχρι τα 35 μου. Δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω εύκολα κάτι άλλο. Ξέρω πως άμα δεν τραβήξει, θα κάνω κάτι διαφορετικό. Όμως αυτό που θέλω είναι να παίζω ποδόσφαιρο, να είμαι στο γήπεδο και να παλεύω κάθε μέρα».
«Δεν ξέρω. Αυτή την απόφαση την παίρνεις καθημερινά. Συζητάς με τον εαυτό σου και λες ‘’θα πάω ή δεν θα πάω στο γήπεδο’’».
«Όλα τα παιδιά γνωρίζουν τι γίνεται και ξέρουν πού θα πάνε. Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις. Όσους συμπαίκτες είχα, ήξεραν τι γίνεται».
«Ακούς ιστορίες. Μπορεί κάποια στιγμή όταν τα ζεις να είναι διαφορετικά, αλλά ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις. Δεν γίνεται να τα πεις σε κάποιον και να… πέσει από τα σύννεφα».
«Για να φτάσει κάποιος σε τόσο υψηλό επίπεδο, έχει δουλέψει πολύ. Οι πιο πολλοί το άξιζαν. Όμως υπάρχουν και πολλοί που το άξιζαν και δεν πήγαν. Όλοι πιστεύουν στην Ελλάδα πως είναι αδικημένοι. Δεν είναι όλοι αδικημένοι. Όμως μέσα σε αυτούς χάνονται και εκείνοι που όντως έχουν αδικηθεί. Για να το καταλάβεις αυτό πρέπει να είσαι στο γήπεδο κάθε μέρα και όταν ακούς δηλώσεις, ξέρεις ποιος έχει αδικηθεί πραγματικά. Καταλαβαίνεις ποιος έρχεται στο γήπεδο γιατί θέλει να παίξει ποδόσφαιρο, στοχεύει να ανεβεί κατηγορία και ποιος έρχεται στο γήπεδο για να πάει μετά στην καφετέρια και να λέει ιστορίες».
«Eίναι ότι σκέφτονται όλοι πολύ βραχυπρόθεσμα. Δεν σκέφτονται ότι η ομάδα σε 5 χρόνια μπορεί να είναι πολύ καλύτερα αν έχει δικούς της παίκτες, τους μικρούς που θα βγάλει. Δεν γίνεται να το κάνουν όλοι και όχι εμείς. Το εφαρμόζουν σε όλες τις χώρες εκτός από εδώ. Αυτοί δηλαδή είναι χαζοί και εμείς έξυπνοι; Δεν γίνεται να μπορούν να παίξουν 18χρονοι στη La Liga και στην Bundesliga και να μην μπορούν να αγωνιστούν στη Super League. Oύτε εκείνοι είναι πιο ταλαντούχοι, ούτε η Super League είναι καλύτερη από τη La Liga. Απλά δεν μας εμπιστεύονται».
«Πρέπει να βλέπουν τον αθλητή σαν αθλητή και το πρωτάθλημα ως προϊόν. Εδώ γίνεται το ανάποδο. Βλέπουν σαν προϊόν τον αθλητή και για το πρωτάθλημα, για κάποιον λόγο, δεν ενδιαφέρονται. Δεν ξέρω ακριβώς τους λόγους, δεν έχω ασχοληθεί με τα διοικητικά. Μπορώ να σου πω τι γίνεται μέσα στο γήπεδο, αλλά εκεί δεν ξέρω τι γίνεται. Μπορεί να τους ενδιαφέρουν μόνο τα χρήματα που θα βγάλουν. Αν πάει καλά το πρωτάθλημα, θα βγάζουν όλοι περισσότερα χρήματα. Κάθε μέρα ακούω στις ειδήσεις πως μειώνονται τα τηλεοπτικά συμβόλαια».
«Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει. Τα χρήματα δεν φτάνουν ποτέ σε κανέναν. Όσα και να έχει θέλει να βγάλει και άλλα. Υπήρχαν άτομα σαν εμένα που δεν ήθελαν στήσουν ματς».
«Αυτό που ήθελα να ακουστεί είναι πως δεν βγήκα να τα πω για να γίνω διάσημος. Ούτε ξέρω αν θα έχω κέρδος από αυτό ή ζημία. Μπορεί να μου κάνει και κακό. Τώρα μπορεί να μου λένε μπράβο, αλλά στο τέλος της ημέρας, δεν ξέρω αν θα μπορώ να βρω ομάδα. Μπορεί να λένε πως δεν θέλουν στην ομάδα τους έναν παίκτη που τα λέει όλα αυτά δημόσια. Τα λέω, γιατί αν αρχίσουν και μιλάνε κάποια άτομα, μπορεί να αλλάξει κάτι. Να γίνουν καλύτερα τα πράγματα για τους επόμενους, αλλά και για μένα και για τους φίλους μου. Αμφιβάλλω πολύ αν κάνω καλό στον εαυτό μου που μιλάω. Πολλοί θα βγουν και θα πουν πως έγινα viral και ότι “αυτός θέλει να γίνει διάσημος”. Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Με νοιάζει να παίξω ποδόσφαιρο. Κανείς να μην με ήξερε και να έπαιζα Super League, θα ζούσα το όνειρο μου. Και ούτε φανταζόμουν ότι η πρώτη μου συνέντευξη στο gazzetta θα ήταν για αυτούς τους λόγους. Περίμενα ότι θα ήταν για την πρώτη μου μεταγραφή!».
«Όταν αρχίσουν και μιλάνε, κάποιοι θα ευαισθητοποιηθούν και κάποιοι δεν θα μπορούν να κρυφτούν. Κάποιοι νομίζουν πως δεν θα μαθευτεί ποτέ. Αν υπάρχει ο φόβος ότι μπορούν να γίνουν ρεζίλι και θα έχουν επιπτώσεις, μερικοί άνθρωποι μπορεί να μαζευτούν. Μπορεί να σκεφτούν πως κάτι δεν κάνουν καλά. Δεν γίνεται να μιλάνε όλοι και να λένε πως δεν πάει καλά το πράγμα και να έχουν όλοι άδικο…»
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ακόμα μια συνάντηση χωρίς αποτέλεσμα για τη διάνοιξη νέων σημείων διέλευσης, είχαν την Πέμπτη οι διαπραγματευτές της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής πλευράς, Μενέλαος Μενελάου και Γκιουνές Ονάρ, ενόψει της διευρυμένης συνάντησης για το κυπριακό, που θα πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Μάρτιο, στη Γενεύη.
