Κένι Ντάιερ στο ThemaSports: «Ότι κάνει ο Γκουαρδιόλα τώρα το έκανε ο Μουσκάλλης πριν 30 χρόνια»

Ήταν Δευτέρα απόγευμα. Έλαβα στο κινητό μου ένα μήνυμα το οποίο η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα με τίποτα. Ο Κένι Ντάιερ, ο πρώην παικταράς της Νέας Σαλαμίνας και του Εθνικού Άχνας βρίσκεται στην Κύπρο μετά από τρία χρόνια και ήθελε να μιλήσει.

Ήθελε να ανοίξει την καρδιά του και να πει πράγματα τα οποία δεν ακούσαμε ποτέ ξανά από τον ίδιο. Σήκωσε το κύπελλο με την «ερυθρόλευκη» φανέλα το 1990 και σίγουρα τα όσα έζησε τότε αλλά και στη συνέχεια της καριέρας του είναι σημείο αναφοράς.

Έτσι, όπως καταλαβαίνετε δεν θα μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Με τίποτα. Κλείσαμε ραντεβού την επόμενη κιόλας μέρα. Χαμογελαστός και ευδιάθετος μου είπε πολλές φορές πόσο πολύ του λείπει η Κύπρος.

Αυτή την περίοδο είναι personal trainer. Τι ήθελε όμως να μοιραστεί μαζί μας περισσότερο; Το πόσο πολύ έχει επηρεάσει την καριέρα και την προσωπικότητα του ο Αντρέας Μουσκάλλης και πόσο μεγάλη επιρροή άσκησε στον ίδιο η συνύπαρξη μαζί του στα χρόνια που ήταν στο νησί μας.

Το κυρίαρχο θέμα της συζήτησης μας ήταν λοιπόν ο Αντρέας Μουσκάλλης. Ο οραματιστής προπονητής όπως τον χαρακτηρίζει πολλές φορές ο οποίος ήταν πολύ μπροστά για την τότε εποχή. Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της συνέντευξης μας, που είχε διάρκεια περίπου 1,5 ώρας, βούρκωνε όταν αναφερόταν στον Μουσκάλλη. Λέει πολλά και αναφέρεται σε Γκουαρδιόλα, Κλοπ, Κόντε, Ποκετίνο, Κίκη Φιλίππου, το Διόφαντο, τον Μακνίλ, τον ΑΠΟΕΛ και πολλά άλλα…

Πάρτε βαθιές ανάσες και απολαύστε μία συνέντευξη πέραν των 3,500 λέξεων και η οποία που αποτελεί κατάθεση ψυχής του Κένι Ντάιερ αποκλειστικά στο ThemaSports.

Κένι, ποιος ο λόγος που σε βρίσκουμε στην Κύπρο αυτές τις μέρες;
«Είμαι στην Κύπρο επ’ ευκαιρίας και της δυνατότητας που μου δίνεται αυτή την περίοδο. Είμαι στην Κύπρο μετά από τρία χρόνια, όταν είχα φέρει μία ομάδα από το Λονδίνο για να παίξουν κάποια φιλικά και να αποκτήσουν εμπειρίες. Παίξαμε απέναντι τη Νέα Σαλαμίνα, τον Διγενή Ορόκλινης και τον Εθνικό Άχνας. Πριν από αυτό υπήρξα προπονητής στην εθνική ομάδα του Μοντσεράτ. Είναι ένα μικρό νησί της Καραϊβικής δίπλα από την Αντίγκουα. Ο πατέρας μου είναι από το Μοντσεράτ και η μητέρα μου από τη Τζαμάικα και ήμουν εκεί από το 2007 μέχρι και το 2014 περίπου. Εκεί μένει λίγος κόσμος.

Είχα παίξει στην εθνική ομάδα και μετά μου έκαναν την πρόταση. Όταν ανέλαβα ήταν η χειρότερη ομάδα στην κατάταξη της ΦΙΦΑ. Ήταν τελευταία στην 206η θέση. Όταν αποχώρησα η ομάδα ήταν 176η θέση. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάποια φιλικά καθώς δεν υπήρχαν και οι οικονομικές δυνατότητες. Δεν υπήρχε πρωτάθλημα, μόνο εθνική ομάδα. Τους παίκτες έπρεπε να τους βρω εγώ. Κάποιοι παίζουν στην Αγγλία. Είχαμε τον Κίερον Ντάιερ που έπαιξε στη Νιούκαστλ αλλά ήθελε να παίξει για την Αγγλία. Είναι και ο Νάθαν Ντάιερ που παίζει στην Σουόνσι. Όταν αποχώρησα από την Εθνική πήγα στην Τζαμάικα και στην Portmore United. Τώρα είναι στην πρώτη θέση. Την προπόνηση για ένα χρόνο. Τώρα είμαι στην Αγγλία όπου είμαι personal trainer. Έχω πολλά μικρά παιδιά και πιστεύω ότι έξι απ’ αυτά τα παιδιά στο μέλλον θα υπογράψουν επαγγελματικά συμβόλαια. Όμως, πεθύμησα την Κύπρο. Διατηρώ επαφές με κάποιους πρώην συμπαίκτες μου όπως ο Μακνίλ που είναι ακόμη εδώ και έχω πολύ καλούς φίλους. Ο λόγος όμως που δίνω αυτή τη συνέντευξη είναι γιατί θέλω να πω την ιστορία μου για το πρώην αφεντικό μου. Τον Αντρέα Μουσκάλλη. Ξέρω ότι όταν ήρθα εδώ το 1988 στη Νέα Σαλαμίνα και μετά στον Εθνικό Άχνας, ο Μουσκάλλης με πήρε εκεί.

Ο Κένι Ντάιερ με τον αρχισυντάκτη του ThemaSports Πάνο Λάρκο…

Είχα φύγει από την Κύπρο για λίγο ενδιάμεσα γιατί η μητέρα μου ήταν πολύ άρρωστη στην Αγγλία και έμεινα εκεί ένα χρόνο. Μετά πήρα τηλεφώνημα για να επιστρέψω στην Κύπρο. Μου είπαν ότι υπάρχει μία ομάδα στην Κύπρο που προσφέρει κάποια χρήματα και ήταν ο Εθνικός Άχνας. Ήξερα ότι ήταν ο Μουσκάλλης εκεί και μιλούσα μαζί του. Πήγαμε και στο σπίτι του μαζί με τον Κίκη Φιλίππου και τα μέλη του συμβουλίου όπου συμφωνήσαμε. Δεν ήξερα τίποτα για τον Εθνικό Άχνας και αποφάσισα να έρθω λόγω του Μουσκάλλη. Δεν είχα δει καν το γήπεδο. Όταν το είδα είπα ωωωω. Παλιό γήπεδο αλλά συνάντησα σπουδαίους παίκτες. Γιώτης Εγκωμίτης, Πασσιαλής, Πάμπος Εγκωμίτης και άλλοι. Ο Μουσκάλλης στις προπονήσεις με χρησιμοποιούσε συνεχώς γιατί ήξερε το επίπεδο μου. Όταν έτρεχα όλοι οι υπόλοιποι ήταν πίσω μου και ήταν κίνητρο για να έρθουν στο επίπεδο μου».

Πες μας λίγα πράγματα για τον Μουσκάλλη στη Νέα Σαλαμίνα.
«Ο Μουσκάλλης στη Νέα Σαλαμίνα είχε όραμα. Είχε φιλοσοφία, είχε στόχους. Πήγα στην προπόνηση δυο ώρες μετά που αφίχθηκα στην Κύπρο. Πήγα στο ξενοδοχείο και αμέσως μετά στο αυτοκίνητο και στην προπόνηση. Όταν πήγα στην προπόνηση ο Μουσκάλλης ήταν εκεί με τον Μακνίλ, τον Γιαννάκη Ιωάννου που «έφυγε» και τον Φλώρο. Με πλησίασε ο Μουσκάλλης, με είδε καλά-καλά και μου έδωσε το χέρι λέγοντας μου καλωσόρισες στην Κύπρο. Με ρώτησε πως ήταν η πτήση μου και μου ζήτησε να πάω να αλλάξω. Του είπα: «Συγνώμη; Δεν έχω τίποτα». Μου έδωσαν παπούτσια στο νούμερο μου και ρούχα και άλλαξα».

Όλα αυτά πριν μιλήσετε για συμβόλαιο και ποσά;
«Ναι, πριν μιλήσουμε. Τίποτα, τίποτα δεν είπαμε. Ήθελε να με δει…».

Ήταν κάτι σαν δοκιμαστικά;
«Ας πάμε πίσω όταν έφθασα στο αεροδρόμιο. Υπήρχε άνθρωπος της Νέας Σαλαμίνας και με περίμενε. Πήρα τις αποσκευές μου και βγαίνοντας υπήρχε τηλεοπτική κάμερα, ίσως το ΡΙΚ και ο ρεπόρτερ με ρώτησε αν μπορεί να έχει μία συνέντευξη και του είπα εντάξει. Ήταν η πρώτη μου φορά. Αυτό μόλις είχα έρθει στην Κύπρο. Με ρώτησε για τον πρώτο μου χρόνο στη Νέα Σαλαμίνα και πως πιστεύω ότι θα είναι. Σκέφτηκα πολύ γρήγορα. «Αν ο ρεπόρτερ με ρωτάει για τον πρώτο μου χρόνο στη Νέα Σαλαμίνα και πως περιμένω να είναι, σημαίνει ότι πίστευε ότι έχω ήδη υπογράψει». Έτσι, του είπα ότι εύχομαι να δώσω το 100% και να δείξω τις ικανότητες μου.

Ευχήθηκα να κερδίσουμε το πρωτάθλημα ή το κύπελλο για να έχουμε κάτι να θυμόμαστε. Και είναι πολύ αστείο, γιατί όταν το είπα αυτό ο κάμεραμαν έβγαλε το ένα μάτι από την κάμερα και με κοιτούσε περίεργα».

Ίσως σκέφτηκε ότι αυτός ο τύπος είναι τρελός…
(γέλια) «Αυτό θα πίστεψε. Τα είδα όλα. Από το μυαλό πέρασε η σκέψη, ωχ σε τι ομάδα έρχομαι. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, όταν άνοιξαν οι πόρτες είχα δει πάρα πολλούς φιλάθλους της Νέας Σαλαμίνας με το κόκκινο και το άσπρο. Και ήταν καλοκαίρι και φώναζαν Κένι-Κένι. Μία γυναίκα με τράβηξε με φίλησε και μου έδωσε λουλούδια. Εγώ είχα έρθει για δοκιμαστικά και όλος αυτός ο κόσμος πίστευε ότι είχα υπογράψει ήδη».

Ο Κένι Ντάιερ κατά τη διάρκεια της συνέντευξης του στο ThemaSports.

Ήταν λίγο σοκ για σένα αυτό…
«Ναι, ήταν σοκ για μένα. Υπήρχαν τουρίστες που έβλεπαν και διερωτόντουσαν ποιος είναι αυτός ο διάσημος (γέλια). Μου πήρε λίγη ώρα να βγω έξω, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στο ξενοδοχείο. Πάμε πίσω στην προπόνηση, όπου άλλαξα και προπονήθηκα. Σε μία φάση κρατούσε την μπάλα και την έφερνα από το αριστερό στο δεξί και σούταρα από δύσκολη γωνία με το αριστερό. Ο Γιαννάκης έπεσε σαν τον σούπερμαν αλλά η μπάλα πήγε μέσα. Όταν σκόραρα αυτό ο Μακνίλ γελούσε και μου φώναζε «Αντροπή ρε αντροπή. Ρε, το κάνεις αυτό στον τερματοφύλακα της Εθνικής Κύπρου;». Ο Μουσκάλλης μου είπε εντάξει σταμάτα, μην το κάνεις αυτό ξανά, αλλά αστειευόταν. Στα αποδυτήρια όταν αλλάζαμε, ο Φλώρος έκανε αστεία. Τη Δευτέρα έκανα την πρώτη μου κανονική προπόνηση και ο Μουσκάλλης σε μία άσκηση φώναξε «κάτσετε». Δεν ήξερα τι είναι και όλοι κάθισαν στο έδαφος. Εγώ ήμουν ο μόνος που έμεινα όρθιος και όλοι γελούσαν. Ο Μουσκάλλης μου είπε να πάρω δέκα κάμψεις και την επόμενη φορά που το κάναμε και έκατσα μου φώναζαν όλοι μπράβο Κένι και ο Μουσκάλλης μου είπε μαθαίνεις εύκολα. Μετά από 2-3 μέρες με κάλεσαν και μου έκαναν πρόταση μαζί με τη διοίκηση και υπέγραψε τρία χρόνια. Για τον Μουσκάλλη, όλες τις βδομάδες, τους μήνες, τα χρόνια είχε όραμα.

Ακόμη και όταν κερδίσαμε το κύπελλο ο Μουσκάλλης είχε όραμα, είχε πλάνο. Ήταν το πιο σημαντικό για μένα. Βλέπουμε προπονητές όπως τον Πεπ Γκουαρδιόλα τώρα, τον Κλοπ, τον Ποκετίνο, τον Κόντε και άλλους προπονητές πιο παλιά να πιέζουν, να αλλάζουν συστήματα και να κάνουν αυτά. Ο Μουκάλλης τα έκανε όλα αυτά μαζί μας. Το 1988, 1989, 1990 τα έκανε μαζί μας. Πρν 30 χρόνια.

Πιέζαμε. Κερδίζαμε τον ΑΠΟΕΛ 4-0 ή 4-1 και ζητούσε να πιέζουμε συνέχεια. Ο Χατζηλούκας μου έλεγε Κένι σιγά-σιγά ρε. Είναι σαν να μου έλεγε είναι 4-0, αρκετά. Ήταν φανταστικό αλλά αυτός ήταν ο τρόπος που ήθελε ο Μουσκάλλης να παίζουμε. Πίεση, πίεση, πίεση, πίεση».

Ακόμη και όταν το σκορ ήταν στο 4-0.
«Ζητούσε να μην σταματούμε να πιέζουμε. Αυτές ήταν οι οδηγίες του. Στις προπονήσεις κάναμε το ίδιο, όπως και στα ματς. Όταν λέω ότι είχε φιλοσοφία, πλάνο το εννοώ. Το βλέπεις και στην Μπάγερν Μονάχου που πιέζει συνεχώς. Ο Μουσκάλλης το απαιτούσε από μας από τότε αυτό, πριν από 30 χρόνια. Αυτό δείχνει την ποιότητα του ως προπονητής. Τώρα υπάρχει όλη αυτή η ανάλυση που μπορείς να διακρίνεις ποιος ήταν ο καλύτερος, ποιος ο χειρότερος, πόσο καλός είναι ένας παίκτης, σε κάποια σημεία του αγώνα κτλ. Ο Μουσκάλλης τα είχε όλα αυτά στο κεφάλι του για κάθε ένα παίκτη. Ήξερε πότε ένα παίκτη πρέπει να τον βάλει να παίξει 60 λεπτά ή σε όλο τον αγώνα. Τα είχε γραμμένα όλα κάτω. Δεν υπήρχαν υπολογιστές ή κάμερες στις προπονήσεις και όλη αυτή η τεχνολογία. Αυτό δείχνει και πόσο καλός προπονητής ήταν. Ήξερε πώς να φέρει τους παίκτες κοντά. Πόσες φορές είχαμε καυγάδες στις προπονήσεις. Εγώ με τον Ηλία Ηλία, ο Μακνίλ με τον Βαγγέλη, αλλά κατάφερνε να βρίσκει τρόπο και να μας κάνει να ενωνόμαστε».

Πολύς κόσμος που ξέρει καλά τον Αντρέα Μουσκάλλη λέει ότι είναι ένας φιλόσοφος. Μπορεί να σου μεταφέρει πράγματα που θα σε έκαναν να παίξεις για τον Μουσκάλλη και δεν είναι εύκολο να το βρεις αυτό στο ποδόσφαιρο.
«Σωστά. Ο Μουσκάλλης είχε αυτό το χάρισμα. Όταν ο Μουσκάλλης ήταν στα αποδυτήρια ήταν όπως τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Όλοι σιωπούσαν και τον άκουγαν. Καταλαβαίνεις; Ήταν όπως ο Πεπ Γκουαρδιόλα στα αποδυτήρια. Οι παίκτες μπορεί να μιλούσαν αλλά μόλις μπαίνει ο Μουσκάλλης όλοι σιωπούσαν. Κέρδιζε τον σεβασμό. Για μένα το πιο σημαντικό ήταν να ήμουν στο 100%. Γιατί αν δεν ήμουν στην καλύτερη φυσική και αγωνιστική κατάσταση ο Μουσκάλλης το έβλεπε. Αν είχα πρόβλημα ο Μουσκάλλης το έβλεπε. Έπρεπε να είμαι νούμερα ένα. Έπαιζα για τον εαυτό μου, τον Μουσκάλλη, για την ομάδα. Πρώτα απ’ όλα είχα οδηγίες ότι έπρεπε να ήμουν ηγέτης. Και αυτό γιατί το αφεντικό μου ήταν ο Μουσκάλλης. Είχε όραμα, αυτός μου έδωσε τη δύναμη και τα κίνητρα να παίζω».

Θυμάσαι κάτι χαρακτηριστικό που δεν ήσουν σε καλή κατάσταση και ο Μουσκάλλης το αντιλήφθηκε;
«Θα σου πω κάτι που έγινε στη Βουλγαρία όταν ήμασταν προετοιμασία. Ξεκίνησε το παιχνίδι και σε όλο το ματς ήμουν άθλιος. Δεν μπορούσα να δώσω δυο πάσες σωστές. Έκαναν το ένα λάθος πίσω από το άλλο. Λάθος, λάθος, λάθος, λάθος, λάθος. Κεφαλιά έκανα ήταν λάθος, τάκλιν έκανα ήταν φάουλ. Έκανα πάσα στα δυο μέτρα και ήταν λάθος. Όλοι οι συμπαίκτες μου, μου έλεγαν «Κένι τι συμβαίνει;». Περίμενα από τον Μουσκάλλη να με βγάλει από το παιχνίδι μετά από τα πρώτα 15 λεπτά. Έπαιξα όμως σε όλο το παιχνίδι και δεν με έβγαλε. Στο ημίχρονο περίμενα να μου πει ότι θα με έβγαζε. Δεν το έκανε. Με άφησε μέσα. Σε όλο το παιχνίδι. Είναι πολλοί οι λόγοι που το έκανε αυτό. Ο ένας είναι να δει αν μπορώ να επιστρέψω κατά τη διάρκεια ενός κακού αγώνα. Ο δεύτερος για να δει αν μπορούν οι συμπαίκτες μου να με βοηθήσουν να ανέβω και ο τρίτος λόγος για να δει αν θα τα παρατήσω. Γιατί από την στιγμή που ήμουν τόσο κακός ίσως ήθελε να δει αν θα ζητούσα αλλαγή. Αλλά δεν με έβγαλε».

Μετά το παιχνίδι σου μίλησε;
«Μετά το παιχνίδι μου είπε μπράβο. Ίσως με κάποιον άλλο παίκτη να έκανε κάτι εντελώς διαφορετικό. Έτσι ήταν η φιλοσοφία του. Στην προπόνηση κάποτε κάναμε δίτερμα με τη δεύτερη ομάδα. Και ήταν κάτι σαν πόλεμος. Γιατί είχαμε τους νεαρούς που ήθελαν να έρθουν στην πρώτη ομάδα. Ο Οκκάς και οι υπόλοιποι που ήταν το μέλλον της Νέας Σαλαμίνας και ήταν σαν πόλεμος. Αλλά ήταν καλά παιχνίδια. Άρεσαν αυτά στον Μουσκάλλη, τα δυνατά παιχνίδια. Και γι’ αυτό παίζαμε και στο πρωτάθλημα με αυτό τον τρόπο. Όταν πιέζαμε εμείς που ήμασταν στην πρώτη ομάδα, το ίδιο πίεζαν και οι παίκτες που ήταν στη δεύτερη ομάδα».

Θυμάσαι κάποιους παίκτες από τη δεύτερη ομάδα;
«Ο Οκκάς φυσικά ξεχώριζε. Δεν τους θυμάμαι όλους».

Ο Οκκάς ήταν η μεγάλη διαφορά;
«Ναι, ο Γιαννάκης είχε διαφορετικά προσόντα. Δεν ήμασταν όλοι οι ίδιοι. Ο Πάμπης ήταν διαφορετικός από τον Δαυίδ, τον Ηλία. Είχαμε όμως μία ομάδα. Και αυτό ήταν δουλειά του Μουσκάλλη. Η δεύτερη ομάδα ήταν πολύ δυνατή. Το όραμα του Μουσκάλλη ήταν εκπληκτικό και 100% έδινε τα πάντα. Πριν πάρουμε το κύπελλο, ένα χρόνο πριν, χάσαμε στα ημιτελικά από την ΑΕΛ. Το πρώτο ματς τελείωσε 1-1 στο Τσίρειο και χάσαμε στις λεπτομέρειες την πρόκριση. Στο τελικό που πήγαμε η ατμόσφαιρα στη διαδρομή όταν φύγαμε από την Λάρνακα ήταν το κάτι άλλο.

Καθόμουν πίσω στο λεωφορείο και έβλεπα όλα τα αυτοκίνητα να μας ακολουθούν με κόκκινα και άσπρα. Ήταν κάτι απίστευτο. Δεν ήξερα τι ατμόσφαιρα θα συναντήσουμε στο γήπεδο. Όταν βγήκαμε από τα αποδυτήρια είδα εκείνους όλους τους φιλάθλους και ήταν για μένα κάτι απίστευτο. Έπρεπε να ήσουν στο γήπεδο ως παίκτης ή σαν οπαδός της Νέας Σαλαμίνας για να νιώσεις αυτό το συναίσθημα.

Υπήρχε και ένα κουνέλι βαμμένο κόκκινο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Κερδίσαμε το κύπελλο. Ήταν απίστευτη βραδιά. Στο ημίχρονο ο Μουσκάλλης δεν μας πήρε στα αποδυτήρια. Μας άφησε στον αγωνιστικό χώρο, εκεί που ήταν ο πάγκος μας. Ο Μουσκάλλης μας μίλησε και βλέπαμε γύρω-γύρω. Γύρισα στον Δαυίδ και του λέω: «Τάκη, σήμερα θα πάρουμε το κύπελλο». Είχα αυτό το προαίσθημα».

Τι σας είπε ο Μουσκάλλης στο ημίχρονο; Θυμάσαι;
«Αμυδρά. Μας είπε να συνεχίσουμε να παίζουμε το ίδιο. Ήμασταν στο 1-1 και μας είπε να συνεχίζουμε να πιέζουμε. Ήταν τελικός κυπέλλου και δεν άλλαζε την φιλοσοφία του. Ήθελε να πιέζουμε συνεχώς και το δεύτερο μέρος είναι ιστορία».

Ήταν η καλύτερη Νέα Σαλαμίνα;
«Η Νέα Σαλαμίνα με τον Μουσκάλλη είχε όραμα. Και αυτό ξεκίνησε πριν έρθω στην Κύπρο. Πριν καν τον Μακνίλ. Και όχι μόνο για την πρώτη ομάδα αλλά και για τη δεύτερη και τις ακαδημίες. Όταν κερδίσαμε το κύπελλο όλοι τρελάθηκαν. Ήρθαμε πίσω στη Λάρνακα και πήγαμε στις Φοινικούδες, εκεί που ήταν κοντά το οίκημα. Κανονικά ήθελες 10 λεπτά για να πας από την Αστυνομία αλλά κάναμε μία ώρα να πάμε. Είχαμε το τρόπαιο στο λεωφορείο και εκεί μας περίμενε και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι δημοσιογράφοι, η Νέα Σαλαμίνα Λονδίνου ήταν εκεί. Απ’ εκεί είχα έρθει εγώ. Ο Κυριάκος Κουρέας ήταν ο προπονητής μου εκεί. Πριν έρθω στην Κύπρο είχαμε κερδίσει το κύπελλο με τη Νέα Σαλαμίνα Λονδίνου και είχα σκοράρει χατ-τρικ στον τελικό. Μετά μου είπαν Κένι πρέπει να πας στην Κύπρο. Τους είπε είμαι χαρούμενος εδώ γιατί να πάω.

Τότε είχα επαφές για να πάω στην Μίλγουολ, αλλά κανείς δεν το ήξερε αυτό. Πήγαινε στην Κύπρο και δες μου είπαν.

Είπα στην μητέρα μου θα πάω να δω και θα αποφασίσω. Μετά από τρεις μέρες που πήραμε το κύπελλο, όπου είχαμε τις φωτογραφίες και όλα με τον Τύπο αλλά και πριν τον τελικό μας, έλεγε ότι πρέπει να πιστέψουμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε το κύπελλο. Δούλεψε σε αυτό δυο βδομάδες πριν τον τελικό. Έφτιαξε ένα μεγάλο πανό και έγραψε πάνω «πρέπει να το πιστέψετε». Η Ομόνοια ήταν πολύ καλή ομάδα. Ο Μουσκάλλης είχε όραμα. Αλλά υπήρχε και αρνητική πλευρά και για μένα γι’ αυτό η Νέα Σαλαμίνα είναι εδώ που είναι σήμερα. Κερδίσαμε το κύπελλο και ο Μουσκάλλης έφυγε. Γιατί; Δεν ξέρω».

Δεν τον ρώτησες;
«Όχι. Για μένα και τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές ήταν κάτι που μας θύμωσε. Επειδή όταν είσαι με ένα προπονητή όπως τον Μουσκάλλη και σε κάνει να παίζεις και θέλεις να παίζεις ακόμη και όταν είσαι άρρωστος τραυματίας… Κανείς δεν ήθελε να χάνει προπονήσεις. Στην προετοιμασία που κάναμε τόσο τρέξιμο κανείς δεν ήθελε να χάσει προπόνηση, επειδή όλοι ήθελαν να είναι εκεί. Και αυτό είναι κάτι που δημιούργησε ο Μουσκάλλης. Ακόμη και πριν έρθω ήταν το ίδιο. Ο Μουσκάλλης έφυγε. Ήμουν θυμωμένος αλλά ακόμη είχα μια δουλειά να κάνω. Έπαιζα για τη Νέα Σαλαμίνα και τον κόσμο της».

Έμεινες άλλο ένα χρόνο μετά το κύπελλο…
«Ναι, αλλά θέλω να πω κάτι. Οι άνθρωποι της Νέας Σαλαμίνας είναι κάτι διαφορετικό. Το πάθος που έχουν είναι απίστευτο. Παίζαμε κόντρα σε ΑΕΛ, Απόλλων, Αλκή που ήταν ντέρμπι. Παίζαμε με την Πάφο και ήταν κάτι σαν πόλεμος. Όποτε πηγαλιναμε στην Πάφο παλεύαμε. Κίτρινες κάρτες, κόκκινες αλλά ο κόσμος της ομάδας, είτε παίζαμε εντός είτε εκτός, ήταν λες και παίζαμε με 12, 13, 14 παίκτες στο γήπεδο. Αυτή είναι η διαφορά. Αυτή είναι η Νέα Σαλαμίνα. Ότι αποτέλεσμα και να φέρναμε ο κόσμος ήταν εκεί και ο κόσμος έβλεπε τι δίναμε. Είτε κερδίζαμε, είτε φέρναμε ισοπαλία, είτε χάναμε. Ο κόσμος έβλεπε. Σε κάποια παιχνίδια παίζαμε άθλια αλλά ο κόσμος ήταν εκεί. Θέλω να ευχαριστήσω 100% τους φίλους της Νέας Σαλαμίνας, γιατί χωρίς το δικό τους σπρώξιμο δεν θα ήμασταν εκεί. Ο Μουσκάλλης έφυγε. Συνεχίσαμε και ξύπνησα ένα πρωί και πήρα εφημερίδα. Και στο πρωτοσέλιδο είχε μία φωτογραφία του Μακνίλ και έγραφε «Τελείωσε».

Τηλεφώνησα στον Μακνίλ και τον ρώτησα τι συνέβη. Δεν ήξερε τίποτα. Τον ρώτησαν αν είχε κάποιο πρόβλημα με τη διοίκηση. Πήγα στο σπίτι του. Δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτό.

Του έδειξα την εφημερίδα. Ο Διόφαντος του είπε μετά, ότι μετά από συνεδρία που έγινε το προηγούμενο βράδυ πάρθηκε αυτή η απόφαση. Και δεν είπαν τίποτα στον Μακνίλ. Με την αποχώρηση του Μουσκάλλη και το τι έγινε με τον Μακνίλ, έπρεπε να διατηρήσω τον επαγγελματισμό μου προς τη Νέα Σαλαμίνα. Είχα συμβόλαιο».

Ο Μακνίλ είχε συμβόλαιο τότε;
«Είχε άλλο ένα χρόνο. Σαν εμένα. Πήγαμε στην προπόνηση και είδαμε τον Φαλκονέτι από τον Απόλλωνα. Ο Φλακονέτι είναι ο Φαλκονέτι αλλά γιατί να γίνει αυτό; Ήταν ο πρώτος σκόρερ στην Κύπρο αλλά δεν μπορείς να τον διώχνεις σαν να μην είναι τίποτα. Χωρίς μία συνάντηση. Ίσως ο Απόλλων να τον ήθελε για να κάνουν μία ανταλλαγή. Ο Φαλκονέτι ήταν καλός αλλά δεν ήταν το ίδιο. Ο Μακνίλ ήταν φίλος μου. Στην ομάδα για μένα όλα ήταν φυσιολογικά αλλά πίσω από την σκηνή ήταν άβολα. Δεν το έδειχνα αυτό όμως, αλλά δεν ήταν το ίδιο πλέον. Το όραμα του Μουσκάλλη για μένα στα σίγουρα αν έμενε, πιστεύω ότι τον επόμενο χρόνο ή τον μεθεπόμενο θα κερδίζαμε το πρωτάθλημα. Στο σούπερ καπ τότε κερδίσαμε τον ΑΠΟΕΛ με γκολ του Μακνίλ. Πιστεύω η Νέα Σαλαμίνα θα ήταν πρωταθλήτρια λόγω του οράματος του Μουσκάλλη, αλλά και γιατί η δεύτερη ομάδα ήταν πολύ δυνατή. Τότε ο Μουσκάλλης ήταν ευθύς. Ότι είχε να πει το έλεγε και κάποιες φορές αυτό έρχεται εναντίον σου».

Ίσως να ήταν πολύ ευθύς και με τη διοίκηση;
«Σωστά. Έξω ο Μουσκάλλης, έξω και ο Μακνίλ. Ήρθε νέος προπονητής. Μετά που έφυγα από τη Νέα Σαλαμίνα αλλά και αφού είχα φύγει από τον Εθνικό μου ζήτησαν να έρθω για δοκιμαστικά για να επιστρέψω. Ο προπονητής το ζήτησε αυτό. Είπα στο Διόφαντο τι γίνεται; Και μου είπε ότι ο προπονητής ήθελε να με δει. Έκανα δοκιμαστικά αλλά μετά είπαν ότι δεν με ήθελαν. Πολλοί δεν το ήξεραν αυτό. Ότι μου ζήτησαν να πάω για δοκιμαστικά. Τότε ήμουν 31 ετών».

Από την πρόσφατη συνάντηση του με τους πρώην συμπαίκτες του στον Εθνικό, Γιώτη Εγκωμίτη και Χρίστο Πογιατζή.

Μετά πήγες πίσω στον Εθνικό;
«Ο Εθνικός με πήρε χωρίς δεύτερη σκέψη. Έπαιξα καλύτερα στον Εθνικό απ’ ότι έπαιξα στη Νέα Σαλαμίνα. Οι προπονήσεις ήταν σκληρές αλλά έπαιξα απίστευτο ποδόσφαιρο. Στον Εθνικό είχα εξαιρετική αγωνιστική κατάσταση. Ο Κίκης Φιλίππου μετά από ένα ματς στο Μακάρειο μου είπε: «Πόσο σπουδαίος παίκτης είσαι;». Ο Κίκης δεν μου το είπε αυτό αλλά άκουσα ότι ο ΑΠΟΕΛ με ήθελε τότε αλλά δεν μου είπε τίποτα. Δεν ήθελε να μου πει. Αλλά ήμουν πολύ χαρούμενος στον Εθνικό Άχνας. Ο Κίκης είχε την ίδια φιλοσοφία ως πρόεδρος όπως τον Μουσκάλλη. Είχε όραμα. Αν έχεις ένα προπονητή και ένα πρόεδρο με το ίδιο όραμα και υπάρχουν παίκτες αξίας, τότε μπορείς να πετύχεις. Η δεύτερη ομάδα της Άχνας είχε καλούς παίκτες και ο Μουσκάλλης έφερε την ίδια φιλοσοφία που είχε στη Νέα Σαλαμίνα. Ο Γιώτης Εγκωμίτης κάποτε μου είπε. Εσύ είσαι η αιτία που πήγα στον ΠΑΟΚ. Είχα την μπάλα και έπρεπε να την δώσω στον Γιώτη. Αν δεν το έκανα θα φώναζε. Αν του έδινα την μπάλα και σκόραρε, πάλι θα φώναζε (γέλια). Μετά το παιχνίδι μου έλεγε μπράβο Κένι».

Δεν είχες ποτέ κάποια πρόταση από κάποια άλλη μεγάλη ομάδα;
«Όχι κατευθείαν. Ίσως ανεπίσημα μέσω προέδρων όπως με τον ΑΠΟΕΛ. Ίσως να έγινε κάτι και στη Νέα Σαλαμίνα αλλά δεν ξέρω. Δεν είχα ποτέ μάνατζερ. Αν κάποιος με ήθελε έπρεπε να επικοινωνήσει πρώτα με τον σύλλογο και η απάντηση λογικά θα ήτα αρνητική. Ας πάμε λίγο πίσω στη Νέα Σαλαμίνα. Μετά τον τελικό και ειδικά τα τελευταία χρόνια η ομάδα είναι όπως το γιο-γιο. Μία πάνω, μία κάτω. Τώρα είναι εκεί που είναι. Υπάρχει μία διοίκηση με διαφορές. Οι μισοί στη Λεμεσό οι άλλοι μισοί στη Λάρνακα και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Ο σύλλογος κατά την άποψη μου έχει πρόβλημα. Πόσοι προπονητές άλλαξαν; Το όραμα έχει φύγει. Αυτό δεν θα συνέβαινε με τον Μουσκάλλη. Προπονητές έρχονται και φεύγουν. Κανείς όμως δεν είχε το όραμα και τη φιλοσοφία του Μουσκάλλη. Κανείς. Όλα ήταν στο μυαλό του Μουσκάλλη. Ο Μουσκάλλης είχε καλή διοίκηση και ποδοσφαιριστές. Πως μπορείς να έχεις 17 ξένους. Γιατί να μην έχεις πέντε ξένους και οι άλλοι να είναι Κύπριοι.

Εδώ με τους Μακνίλ, Πάμπη Αντρέου και Τάκη Μαραγκό.

Η Νέα Σαλαμίνα είχε δυο ξένους. Εμένα και τον Μακνίλ. Πήραμε το κύπελλο. Δεν είχαμε καλούς Κύπριους ποδοσφαιριστές; Αν η ομάδα επενδύσει στους Κύπριους και οι ακαδημίες της ομάδας θα γίνουν πολύ καλύτερες. Θα θέλουν όλοι να έρθουν στη Νέα Σαλαμίνα και όχι σε μία ομάδα που δε δίνει ευκαιρίες στους Κύπριους. Ο Μουσκάλλης ήταν πιο μπροστά. Διάβαζε το παιχνίδι. Θέλω να τον ευχαριστήσω και θέλω και οι φίλοι της Νέας Σαλαμίνας να τον ευχαριστήσουν για ότι έκανε για το σύλλογο. Ήταν κάτι εντυπωσιακό το οποίο έμεινε ημιτελές. Δε νομίζω ότι έφθασε καν στα μισά του δρόμου και αυτή είναι η άσχημη πλευρά. Αισθάνομαι αλλά και αισθανόμασταν οι παίκτες ότι κάτι έμεινε στη μέση με τον Μουσκάλλη. Δεν θα το μάθουμε ποτέ αλλά αυτή είναι η αίσθηση μου.

Ευχαριστώ τον Αντρέα Μουσκάλλη. Τον συνάντηση σήμερα το πρωί. Άνοιξα την πόρτα και μου λέει έειι Κένι. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και μου λέει είσαι ο ίδιος όπως τότε. Χαμογέλασε και είπαμε διάφορα. Ο Μουσκάλλης είναι ο καλύτερος προπονητής που είχα ποτέ. Στον Εθνικό με Βουτσέκοβιτς είχαμε 15 παιχνίδια αήττητοι αλλά ο Μουσκάλλης ήταν ο κορυφαίος μου προπονητής. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά γενικά στη ζωή μου. Σε όλα.

Είναι κάτι παραπάνω από προπονητής. Κάθε παίκτης είναι διαφορετικός και ο Μουσκάλλης ήξερε πως να κάνει τον κάθε παίκτη ξεχωριστό. Ήθελα να πω κυρίως στον κόσμο της Νέας Σαλαμίνας την ιστορία μου για ένα σπουδαίο τεχνικό. Ακόμη και ο Γιώργος που έκανε τους καφέδες ήταν σημαντικός».

Διαβάστε Περισσότερα στο: Themasports.com

 

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:

• Καιρός: Μέχρι πότε θα έχουμε βροχές - Η πρόγνωση για τις επόμενες ημέρες

• Στα χέρια της Αστυνομίας ο 49χρονος που απέδρασε από ιδιωτική κλινική στη Λάρνακα

• Προσοχή απάτη: Προσποιούνται λειτουργούς της Revolut και εξαπατούν πολίτες με βιντεοκλήσεις

• Τρόμος για Έλληνα ηθοποιό: Εκτοξεύθηκε από τη μηχανή του μετά από τροχαίο - Δείτε βίντεο

• Αλκοόλ και οδήγηση: «Καμπανάκι» για την περίοδο Χριστουγέννων - Οι ποινές και οι τιμές

• Πώς να απολαύσεις το γιορτινό τραπέζι χωρίς ενοχές – Διατροφολόγος στο «Τ»

Αστυνομία: Αυτοί επιστρέφουν στις θέσεις τους ως Βοηθοί Αρχηγοί και ως Ανώτερος Αστυνόμος

Μετά από επανεξέταση ακυρωτικών αποφάσεων, ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως, ασκώντας τις εξουσίες που του παρέχει ο περί Αστυνομίας Νόμος του 2004, αποφάσισε όπως αποκατασταθούν οι ακόλουθες προαγωγές στο βαθμό του Βοηθού Αρχηγού και του Ανώτερου Αστυνόμου.

Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις