Ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: Το 2025 μέσα από τη ματιά της στήλης (Μέρος Β’)

Κατ’ αρχάς η ελευθερία δεν είναι προνόμιο – είναι δικαίωμα. Δεν μπορεί να γίνεται επιλεκτική. Αν ένας άνθρωπος ή μια κοινότητα καταπιέζεται, η σιωπή μας δεν βοηθάει κανέναν. Το Pride δεν είναι μόνο διεκδίκηση της ελευθερίας έκφρασης της όποιας σεξουαλικής ταυτότητας, είναι μια παρέλαση αντίστασης απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης. Η παρουσία πανό και συνθημάτων υπέρ της Παλαιστίνης δεν νομιμοποιεί τη Χαμάς, ούτε κλείνει τα μάτια στην κατάφωρη καταπίεση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συμβαίνουν υπό το καθεστώς της. Αντίθετα, υπενθυμίζει πως κάθε αγώνας για ελευθερία είναι αδιαίρετος. Και ποιος καταλληλότερος να υπερασπιστεί περιθωριοποιημένους ανθρώπους από εκείνους που βρίσκονται στην ίδια μοίρα - έστω και για διαφορετικούς λόγους; Και η ειρωνεία είναι πως οι Κύπριοι ΛΟΑΤΚΙ καταπιέζονται και περιθωριοποιούνται σε μια υποτίθεται σύγχρονη, ευρωπαϊκή και ανεπτυγμένη χώρα - στα χαρτιά τουλάχιστον. Αν αρχίσεις να βάζεις προϋποθέσεις για να αναγνωρίσεις μια καταπίεση, σύντομα δεν θα απομείνει καμία ελευθερία να υπερασπιστείς.  («Κάνουν και στη Γάζα Pride;» 02.06.2025)

Ο Γενικός Εισαγγελέας δεν βρήκε μαρτυρία ότι κάποιος ήθελε να συγκαλύψει. Και άρα, λέει, δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί το αδίκημα της εσκεμμένης παραμέλησης καθήκοντος. Τι κι αν υπάρχουν τεκμήρια καταστροφής στοιχείων, ψευδορκίες, ψευδή ιατρικά πιστοποιητικά, οργανωμένη αποτυχία να διαλευκανθεί ένα έγκλημα που για μια 20ετία πόζαρε ως αυτοκτονία; Αυτά δεν είναι αρκετά για τη Νομική Υπηρεσία ώστε να κυνηγήσει αυτούς που κατονομάζονται στα πορίσματα έστω και για πλημμελή άσκηση καθήκοντος. Εσκεμμένα ή όχι, είναι οι ενέργειες συγκεκριμένων στρατιωτικών, αστυνομικών και ενός ιατροδικαστή που οδήγησαν στη συγκάλυψη ενός εγκλήματος και τον 20ετή Γολγοθά μιας οικογένειας. Από πότε η αμέλεια δεν είναι αδίκημα; Δεν μιλάμε για ισόβια ή πολυετείς καθείρξεις, εδώ που φτάσαμε η οικογένεια θα έβλεπε μια χαραμάδα έστω δικαιοσύνης και με μία ποινή με αναστολή, ένα πρόστιμο, Οτιδήποτε που να παραπέμπει σε ενδιαφέρον και προθυμία της ΝΥ να αποδώσει δικαιοσύνη. Ότι τουλάχιστον προσπαθεί. Τι ακριβώς φοβήθηκε η ΝΥ και δεν προχώρησε σε διώξεις, μήπως ότι θα...έχανε την υπόθεση με κίνδυνο να πληγεί ανεπανόρθωτα το γόητρό της; Μιλάμε άλλωστε για τη ΝΥ που πάει από κουβά σε κουβά σχεδόν σε κάθε high profile υπόθεση που εδέησε να φτάσει στα δικαστήρια - εκτός από την παύση του Οδυσσέα και την αεροστεγή προστασία ενός πολύ συγκεκριμένου αστυνομικού, οι δύο μέχρι στιγμής “επιτυχίες” της. Τουλάχιστον εδώ θα ήταν για ιερό σκοπό. Τουλάχιστον θα έδειχνε ότι προσπάθησε για απονομή (της όποιας) δικαιοσύνης. (Οι πολλαπλοί θάνατοι του Θανάση Νικολάου, 13.06.2025)

Θέλετε να μιλήσουμε σοβαρά για το ομολογουμένως αστείο βίντεο με τους δύο αστυνομικούς που έδωσαν μία κυριολεκτική σημασία στη γνώριμη φράση “γαμιέμαι στη δουλειά”; Ας το κάνουμε λοιπόν. Προετοιμαστείτε όμως για μια πολύ άβολη συζήτηση - ίσως περισσότερο κι από τη στάση που επέλεξαν οι δύο ένστολοι. Το συμβάν είναι αστείο. Όπως κι αν το σπινάρει ο μέσος ιεροκήρυκας ηθικής και εγκράτειας του Facebook -ξέρετε ο party pooper που ξεκινάει πάντα με το “unpopular opinion” ελπίζοντας ακριβώς στο αντίθετο - το να πηδιούνται δύο αστυνομικοί σε περιπολικό, μέρα μεσημέρι, στη μέση ενός χωραφιού και εν ώρα υπηρεσίας σαν να μην υπάρχει αύριο, κάμερες ή σόσιαλ, ε όσο να πεις δεν είναι κάτι που το βλέπεις κάθε μέρα, σίγουρα όχι σε ένα θολό βίντεο που εμφανίζεται στο feed σου. Όπως και να το δεις έχει πλάκα, με δεδομένη και τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην Αστυνομία, και προσφέρεται για ανελέητη σάτιρα, memes, λογοπαίγνια και καυτηριασμό των ψευτοπουριτανικών ηθών της Νήσου των Αγίων. Δεν προσφέρεται για προσωπικές επιθέσεις, κρεμάλες στις πλατείες, δημοσιοποίηση των προσωπικών δεδομένων των εμπλεκομένων και κατ’ επέκταση δημόσια διαπόμπευση και στοχοποίησή τους. Γιατί οι τελευταίες δεν προήλθαν από αστειάκια τύπου “Η Μεγάλη των Μπάτσων Ψωλή” και “υπερβάλλοντας βίλλος” που συνοδεύουν τα θολά screenshots από το βίντεο (όπου δεν διακρίνονται πρόσωπα ή στοιχεία) αλλά από τη διαρροή των πλήρων στοιχείων τους από την Αστυνομία (η μόνη που θα μπορούσε να βρει την ταυτότητά τους μέσα σε λίγα λεπτά) μαζί με φωτογραφίες των οικογενειών τους (και οι δύο είναι παντρεμένοι - όχι μεταξύ τους) που περιλαμβάνουν και ανήλικα παιδιά. Ένα έγκλημα δηλαδή πολύ χειρότερο από τα αρχικά αδικήματα της παραμέλησης καθήκοντος και της “άσεμνης πράξης”(!) για τα οποία κατηγορούνται. Όποιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει την απλή πλάκα από την εσκεμμένη διαρροή για διαπόμπευση του ζευγαριού με ονόματα, φωτογραφίες και διευθύνσεις τσουβαλιάζοντάς τα όλα στο ίδιο πύρινο ηθικοπλαστικό κήρυγμα, τότε η έγνοια του για self-righteousness υπερσκελίζει εκείνη για την πραγματική ουσία του προβλήματος. (Η Μεγάλη των Μπάτσων Χολή Νο4: The Naked Gun, 18.06.2025)

Μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες, η Κύπρος έφαγε απανωτά σκαμπίλια από το ΕΔΑΔ για τον τρόπο που οι Αρχές της χειρίστηκαν καταγγελίες βιασμού. Και στις δύο υποθέσεις, το Στρασβούργο ήταν ξεκάθαρο: η Κυπριακή Δημοκρατία απέτυχε να προστατεύσει τα θύματα και να εξασφαλίσει ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη — όχι μόνο τα σκάτωσε, αλλά μέσα από τις πρακτικές της συνέβαλε στη δευτερογενή θυματοποίηση των γυναικών που τόλμησαν να σπάσουν τη σιωπή τους. Δηλαδή τις δίκασε ξανά ενώ υπήρξαν θύματα, τη μία κυριολεκτικά (η 19χρονη καταδικάστηκε για “ψευδή καταγγελία” και “δημόσια βλάβη“ στην ίσως πιο αποκρουστική και απάνθρωπη απόφαση στα δικαστικά χρονικά) ενώ τη δεύτερη με την απαλλαγή του φερόμενου βιαστή της την παρέδωσαν στον διαδικτυακό όχλο που την κατασπάραξε για κομματικούς κυρίως λόγους αφού η καταγγελία της είχε γίνει προεκλογικά.  (...) Και στις δύο περιπτώσεις, το μοτίβο που σχηματίζεται δεν είναι μόνο ανησυχητικό, είναι σχεδόν τρομακτικό: ένα υποτίθεται σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος αδυνατεί να προστατεύσει τα θύματα έμφυλης βίας καθώς στην πράξη δείχνει να λειτουργεί μέσα από φίλτρα προκατάληψης, σεξισμού και παρωχημένων πατριαρχικών αντιλήψεων. Όταν Αστυνομία και Εισαγγελία κάνουν φύλλο και φτερό το θύμα και όχι τον θύτη, όταν την κρίνουν από τη συμπεριφορά, το ντύσιμο και τη σεξουαλική της ζωή με τις “κακές” επιλογές της να πλήττουν την αξιοπιστία της και να λειτουργούν ως τεκμήριο αθωότητας για τον θύτη, τότε το μήνυμα που στέλνεται είναι πως το να καταγγείλει μια γυναίκα βιασμό σημαίνει ότι πρέπει να αντέξει και έναν δεύτερο, θεσμικό βιασμό - από αυτούς που υποτίθεται ότι θα την προστατεύσουν. (...) Οι σχεδόν πανομοιότυπες αποφάσεις-κόλαφος του ΕΔΑΔ ξεγυμνώνουν μια βαθιά ριζωμένη κουλτούρα θεσμικού σεξισμού και δεύτερης θυματοποίησης θυμάτων από εκείνους που υποτίθεται ότι πρέπει να τα προστατεύσουν. Σε μια οποιαδήποτε κανονική χώρα και όχι τη μεσανατολίτικη θεοκρατική μπανανία που αποκαλούμε κατ’ ευφημισμό “κράτος” οι δύο αποφάσεις θα είχαν προκαλέσει νομικό και πολιτικό σεισμό, οδηγώντας σε παραίτηση ή παύση αν όχι σύσσωμης της ηγεσίας της Νομικής Υπηρεσίας (που ολοφάνερα έχει αποτύχει παταγωδώς να σπάσει το απόστημα), τουλάχιστον του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα που κατονομάζεται από το ΕΔΑΔ στη δεύτερη υπόθεση. (Αγγελιδικά πλασμένος κόσμος: Στα πόσα χαστούκια του ΕΔΑΔ θα αντιληφθούμε ότι έχουμε νομικό πρόβλημα; 04.07.2025)

Μόλις το 2025 και μετά από δύο χαστούκια από ΕΔΑΔ για υποθέσεις βιασμών η ΝΥ -δια στόματος Σάββα Αγγελίδη- δηλώνει πως τώρα θα υπάρξει “ενδελεχής και εις βάθος αξιολόγηση όλων των παραμέτρων της απόφασης και των παραλείψεων που επισημάνθηκαν”, τώρα θα υπάρξει “επαναξιολόγηση της ποινικής διερεύνησης της συγκεκριμένης υπόθεσης”, τώρα θα “καταρτιστεί πρωτόκολλο για την αξιολόγηση καταγγελιών έμφυλης βίας, με τη συνδρομή εξωτερικών εμπειρογνωμόνων”, τώρα θα ενισχυθούν τα “υποχρεωτικά σεμινάρια επιμόρφωσης για τους λειτουργούς της Νομικής Υπηρεσίας και ανακριτές,  με έμφαση στη δευτερογενή θυματοποίηση, την ψυχολογική διάσταση των καταγγελιών και την αποφυγή στερεοτύπων και τώρα θα συσταθεί “εσωτερικός μηχανισμός εποπτείας για υποθέσεις ευάλωτων θυμάτων”. Τώρα. Και ούτε καν κάτι χειροπιαστό αλλά κλασικές κατόπιν εορτής λάβαμε-το-μήνυμα-και-το-μελετάμε κούφιες εξαγγελίες για ξεκάρφωμα μετά που πιάστηκες με κατεβασμένα παντελόνια - κάτι σαν το “δεν είναι αυτό που νομίζεις” των ξεπεσμένων θεσμών. Η αλήθεια είναι πως έχουν γίνει μανούλες στη διαχείριση κρίσεων αν αναλογιστεί κανείς πόσες από αυτές είναι δικά τους δημιουργήματα. Αν νοιάζονταν πραγματικά για τη “δευτερογενή θυματοποίηση” και την “αποφυγή στερεοτύπων” αυτά τα πρωτόκολλα θα έχουν εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες. Όμως παραμένει ευκολότερο αντί για πρωτόκολλα να παρουσιάζεις ως ξέκωλλα τα θύματα βιασμού ώστε να αποφεύγεις προκαταβολικά δίκες που ενδεχομένως να χάσεις επειδή κάποιοι άλλοι έκαναν εξίσου σκατένια δουλειά. Δεν χρειάζεσαι πρωτόκολλα για να ΜΗΝ «φτάσεις σε επιλεκτικά συμπεράσματα, με στάση ενοχοποίησης του θύματος (victim-blaming)» και να  «εκθέσεις την καταγγέλλουσα σε δευτερογενή θυματοποίηση μέσω ηθικολογικών και σεξιστικών στερεοτύπων που προκαλούν ενοχή, δίνοντας δυσανάλογη έμφαση στην έκφραση αισθημάτων της για τον φερόμενο ως δράστη” όπως κατηγόρησε ανοιχτά το ΕΔΑΔ τον Σάββα Αγγελίδη. Επιλέγεις να το κάνεις. (Κυπριακή δικαιοσύνη και ο Βοηθός Θεός, 07.07.2025)

Η φράση “εγώ εν τζαι...” μπορεί να εισήχθη στο καθημερινό λεξιλόγιο μέσω της ποπ κουλτούρας χάρη στον Αρτεμάκη του Σοφοκλή Κασκαούνια και το μεγαθήριο “Βουράτε γειτόνοι”, όμως είναι το σκάνδαλο (ή ορθότερα έγκλημα;) των φονικών αερόσακων Takata που την ανήγαγε σε εθνικό σλόγκαν αντάξιο να κοσμεί τον θυρεό της Κυπριακής Δημοκρατίας. Βλέπετε δεν πέρασε Υπουργός, γενικός διευθυντής Υπουργείου, διευθυντής, λειτουργός ή απλός υπάλληλος για κατάθεση στην Ερευνητική Επιτροπή που να μην ανασήκωσε τα χέρια δηλώνοντας “εγώ εν τζαι...”. Εντάξει για την ακρίβεια δεν είπαν ακριβώς την έκφραση (όχι επίσημα τουλάχιστον) αλλά είχαμε διάφορες παραλλαγές της: Δεν θυμάμαι, δεν ήμουν υπεύθυνος, δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάτε, δεν ενημερώθηκα, δεν γνώριζα, δεν με ειδοποίησαν, δεν μου κοινοποιήθηκε, δεν ξέρω, δεν απαντώ. Και όλα αυτά από ανθρώπους που υποτίθεται πως έκοβαν και έραβαν στα πόστα τους, ότι γνώριζαν τουλάχιστον τα βασικά για το τι σκατά συμβαίνει στα υπουργεία ή στα τμήματά τους. Όμως όπως καταλάβατε προτίμησαν να το παίξουν εγκληματικά άσχετοι, ανίκανοι ή ανεπαρκείς παρά να ρισκάρουν να αποδειχθεί ότι γνώριζαν έστω το παραμικρό. Γνώριμη πλέον και χαρακτηριστική κίνηση όσων -κυρίως πολιτικών και δημόσιων λειτουργών- πιάνονται με τα παντελόνια κατεβασμένα ή τα δάχτυλα στο βάζο με το μέλι. “Εγώ εν τζαι...”. Τους βγαίνει αβίαστα. Σου λέει καλύτερα να με περάσουν για άσχετο ή ανίκανο, παρά ότι ήξερα ή ότι έβαλα το χεράκι μου. Που σημαίνει φυλακή γιατί σε περίπτωση που όλοι αυτοί οι “εγώ εν τζιαι” το ξεχνούν, χάθηκαν δύο νέοι άνθρωποι. Από τη δική τους αμέλεια, ανικανότητα, ανεπάρκεια, ηλιθιότητα, σκοπιμότητα - έχει άραγε σημασία η αιτία; [Δεν Ξεχνώ (Που Ζω), 16.07.2025]

Αυτό που επίσης δεν μας είπαν ακόμα είναι για ποιες ακριβώς φωτιές παραμένει “σε πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα η Κυβέρνηση”; Τις λαμπρατζιές (ούτε καν, κι εκεί τα σκάτωσαν φέτος), τις φωτιές στις κατασκηνώσεις τριγύρω απ’ τις οποίες λένε ιστορίες τρόμου και ψήνουν marshmallows; Ή το “Ανάβεις φωτιές” της Βανδή; Γιατί το να σβήνεις τα αυτοκίνητα που μπουρλοτιάζει ο υπόκοσμος ή μερικά καψαλισμένα χωράφια δεν το λες ακριβώς και “νέα εποχή στην πυροπροστασία”. Υποτίθεται πως θα φανεί η αξία σου και η διαφορά σου από τους υπόλοιπους, σε μεγάλης κλίμακας κρίση όπως αυτή που ζούμε τώρα και αποκάλυψε πως ο βασιλιάς δεν είναι απλά γυμνός αλλά την έχει και μικρή (την προστασία, μα πού πήγε πάλι το μυαλό σας;). (...) Η κυβέρνηση λέει και ξαναλέει πως συνδράμουν 14 πτητικά μέσα ενώ οι επίγειες δυνάμεις που επιχειρούν “είναι πέραν των 250 ατόμων και 75 οχημάτων χώρια οι εθελοντές”, λες και η επίκληση βαρύγδουπων αριθμών θα σβήσουν με κάποιο μαγικό τρόπο τα πύρινα μέτωπα. Και τι να τα κάνεις τα 75 οχήματα όταν χωριά καίγονταν για ώρες χωρίς οι κάτοικοι να δουν ούτε μισό πυροσβεστικό όχημα όπως καταγγέλλουν επανειλημμένα; Τι να την κάνεις την πολυδιαφημισμένη, δήθεν εκσυγχρονισμένη, Πολιτική Άμυνα όταν στη Λόφου εγκλωβίστηκαν 40 παιδιά που ήταν σε κατασκήνωση και αν δεν ήταν ψύχραιμοι και έμπειροι οι συνοδοί τους ώστε να τα οδηγήσουν με ασφάλεια προς την Άλασσα ίσως τώρα να μιλούσαμε για “κυπριακό Μάτι”;  Για ποια “νέα εποχή στην πολιτική προστασία” μιλάμε όταν εκκενώνουν χωριά με... καμπάνες και αναρτήσεις στα σόσιαλ(!) επειδή ο εξαγγελθείς καμιά 40αριά φορές πανευρωπαϊκός αριθμός έκτακτης ανάγκης 112 που θα μπορούσε να συμβάλει στην έγκαιρη προειδοποίηση των πολιτών βρίσκεται ακόμα στο... στάδιο αξιολόγησης του διαγωνισμού. Καλά κρασιά θα λέγαμε, αλλά κάηκαν κι αυτά.  [Τα όμορφα λόγια όμορφα καίγονται (μαζί με τα χωριά), 24.07.2025]

Ο Λεμεσιανός αλλά Βαρωσιώτης στην καταγωγή Ανδρέας Καζαμίας στα 42 του δεν έζησε μεν την εισβολή, όμως έχοντας υπηρετήσει για 12,5 χρόνια ως δημοτικός σύμβουλος Αμμοχώστου (και νωρίτερα ως παιδί μαζί με τον πατέρα του Κίκη) έχει παραστεί σε πάρα πολλές αντικατοχικές εκδηλώσεις για την πόλη-φάντασμα που παγιδεύτηκε στη χρονοκάψουλα εκείνον τον μαύρο Αύγουστο του ‘74. Φέτος από το πόστο του παρουσιαστή είπε να αλλάξει το τροπάριο, να μην αρκεστεί στα τετριμμένα, τα εύπεπτα, τα συναισθηματικά φορτισμένα μεν αλλά ξύλινα, διεκπαιρεωτικά και σχεδόν ψυχαναγκαστικά, δηλαδή την μεμψιμοιρία για την κατοχή, τις κατάρες για τους εισβολείς και το επαναλαμβανόμενο αλλά μισό αιώνα μετά άδειο και ανούσιο ευχολόγιο για επιστροφή. Από ένα πόστο λοιπόν που επιβάλλει τύπους, καλούπια και στερεοτυπικό, πομπώδη λόγο με πατριωτικές κορώνες ο Ανδρέας έσπασε το καλούπι εξαπολύοντας έναν πύρινο λόγο γεμάτο συναίσθημα, πάθος, πικρές αλήθειες, ενδοσκόπηση και ανελέητη κριτική της ελληνοκυπριακής υποκρισίας στο ζήτημα της Αμμοχώστου πάνω σε ένα ανυποψίαστο κοινό που πραγματικά δεν κατάλαβε τι το χτύπησε. Αν και Καζαμίας κανείς δεν το προέβλεψε! (Ο Ανδρέας είναι ο Kickass Καζαμίας, 05.08.2025)

14 χρόνια μετά όχι μόνο το πάθημα δεν έχει μάθημα, αντίθετα η Μεγάλη του Χριστόφια Σχολή του Εγώ εν Τζιαι βρίσκει αδέξιους μιμητές στην κυβέρνηση εκείνου που ειρωνικά είχε ως βασικό προεκλογικό selling point το ότι “δεν είναι σαν τους άλλους”. Η διαχείριση της δεύτερης χειρότερης πυρκαγιάς του τόπου μετά την τουρκική εισβολή του ‘74 είναι εξίσου καταστροφική αφού περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, πλήρη αποποίηση ευθυνών, μηδενικές παραιτήσεις (σε αντίθεση με το Μαρί), δηλώσεις περί ετοιμότητας που αποδείχθηκαν ψευδείς, περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής με τις διαβόητης πλέον δήλωσης Χαρτσιώτη περί “ατυχούς περιστατικού” αναφορικά με τους δύο νεκρούς και μεγαλύτερη έγνοια για την εικόνα, το δήθεν έργο και την υστεροφημία της κυβέρνησης (και του Χριστοδουλίδη προσωπικά) παρά για το γεγονός ότι κάηκαν δύο άνθρωποι, δεκάδες τραυματίστηκαν και έγιναν στάχτη 125 τ.χλμ., εκατοντάδες σπίτια, υποστατικά και οικόσιτα ζώα με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην τοπική οικονομία και τις ζωές μας γενικότερα και σε βάθος χρόνου. (...) Με τον Μάριο “δεν είχαμε απώλειες ζωών πέρα από το ατυχές περιστατικό των δύο νεκρών” Χαρτσιώτη και τη Μαρία “ο μόνος τρόπος να προλαβαίναμε αυτή την πυρκαγιά ήταν να μην ξεσπάσει” Παναγιώτου ακόμα στις θέσεις τους και τον Πρόεδρο να δείχνει πως προτιμά να μοιράζει απλόχερα εκατομμύρια για αποζημιώσεις παρά για προληπτικά μέτρα (οι πρώτες είναι άμεσες, χειροπιαστές και λειτουργούν ως φωτοστέφανο) ενώ μέχρι στιγμής κανένας δεν έχει αναλάβει την πολιτική ή άλλη ευθύνη για την καταστροφή, φαίνεται πως το μόνο που διδάχθηκαν κάποιοι από το Μαρί είναι το πως να θάβουν τις ευθύνες κάτω από ερείπια και αποκαΐδια. (Στα αποκαΐδια τους, 28.07.2025)

Στις 19 Ιούλιου συλλαμβάνονται στο κατεχόμενο Τρίκωμο οι συμπατριώτες μας Ανδρέας Κυπριανού, Άννυ Κυπριανού, Νίκη Γρηγορίου, Αντώνης Λουκά και Γρηγόρης Γρηγορίου με γελοίες κατηγορίες όπως “παραβίαση στρατιωτικής απαγορευμένης περιοχής” και “κατασκοπεία σε τουρκικές περιουσίες” καθώς στην κατοχή τους βρέθηκαν χάρτες, τίτλοι ιδιοκτησίας και πληροφορίες για κατασκευαστικές εταιρείες. Οι πέντε συλληφθέντες, ηλικίας 63 έως 69 ετών (κατάσκοποι; μάλλον κατάκοποι), είχαν μεταβεί στα κατεχόμενα για επίσκεψη στις περιουσίες τους όπως κάνουν χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μας από τότε που άνοιξαν τα οδοφράγματα χωρίς προβλήματα, με μία όμως διαφορά: προηγήθηκαν οι συλλήψεις σφετεριστών ε/κ περιουσιών στα κατεχόμενα από τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας με τους καλά γνωρίζοντες να θεωρούν πως η σύλληψη των πέντε με τις εξόφθαλμα κατασκευασμένες κατηγορίες είναι στην πραγματικότητα αντίποινα, μια επίδειξη ισχύος από την πλευρά του κατοχικού καθεστώτος. Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, ένα πολεμικό κλίμα αντίστοιχο αν όχι του Αυγούστου, που χάσαμε τον Ισαάκ και τον Σολωμού, τουλάχιστον εφάμιλλο με τον... ανένδοτο για τα λίγα μέτρα γης της νεκρής ζώνης στην Πύλα και την κάμερα του Άη Δεμέτη. (...) Κι όμως. Δεν άνοιξε ρουθούνι. Αυτή η περίεργη και δυσανάλογα ήπια (έως αδιάφορη) στάση της κυβέρνησης απέναντι σε ένα τόσο σοβαρό -και με μεγάλη διάρκεια- ζήτημα άρχισε να βγάζει νόημα όταν έκαναν την εμφάνισή τους οργισμένα σχόλια τύπου “καλά να πάθουν οι προδότες” και “αυτά παθαίνουν όσοι ξεπουλούν την πατρίδα τους” ενώ μερίδα των ΜΜΕ πανηγύριζαν για τη “μείωση των διελεύσεων προς τα κατεχόμενα μετά τη σύλληψη των πέντε”. (...) Όπως διαφάνηκε κυβέρνηση δεν θέλει τόσο πολύ να τραβήξει την προσοχή του διεθνούς παράγοντα στην υπόθεση (και κατ’ επέκταση στο Κυπριακό) ούτε να επιλύσει γρήγορα το ζήτημα, απεναντίας θέλει να το αξιοποιήσει περισσότερο ως cautionary tale για τους κινδύνους της μετάβασης στα κατεχόμενα και φυσικά την όποια διευθέτηση ελληνοκυπριακών περιουσιών με το ψευδοκράτος. (...) Ένα βρώμικο παιχνίδι σε βάρος πέντε ηλικιωμένων συμπατριωτών μας που ταλαιπωρούνται για σχεδόν δύο μήνες χωρίς κάποιος στην ΚΔ να δίνει μισό ποντικοκούραδο για την τύχη τους. [Οι κατά(σ)κοποι που ήρθαν απ’ τη ζέστη, 07.09.2025]

Δεν ξέρω τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους η Επίτροπος Ισότητας κα Τζόζυ Χριστοδούλου και ο Υπουργός Μεταφορών κ. Αλέξης Βαφεάδης όταν περιχαρείς λες και ανακάλυψαν τη θεραπεία της φαλάκρας έκαναν τα αποκαλυπτήρια της φουστίτσας στα φανάρια μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο της Λευκωσίας (ίσως τον μέσο ττοπουζοκυπραίο παλαιάς κοπής να το βλέπει και να μονολογεί “ίντα τζαιρούς εφτάσαμεν, να αφήνουν τες γεναίτζες να διασχίζουν τον δρόμο”) σίγουρα πάντως δεν νομίζω να περίμεναν ότι θα γελούσε σύσσωμη η πλάση μαζί τους (αν μη τι άλλο πέτυχαν την ισότητα στο γεγονός ότι τους κράζουν εξίσου και τα δύο φύλα - κάτι είναι κι αυτό). Τα πράγματα είναι απλά και δεν χρειάζεται Επίτροπος και Υπουργός να καταφεύγουν σε θεωρίες συνωμοσίας για το νέο τραγελαφικό φιάσκο: Καλοδεχούμενες τέτοιες κινήσεις αλλά είτε τις κάνεις εξ αρχής, ξέρεις όταν εγκαταστείς για πρώτη φορά φανάρια ως κανονικότητα δηλαδή, ή όταν έχεις λύσει, ή τουλάχιστον βρίσκεσαι σε καλό δρόμο, σοβαρά ζητήματα σεξισμού και ανισότητας που ταλανίζουν δεκαετίες τώρα τον μισό πληθυσμό σου. Όταν δεν ισχύει κανένα από τα δύο, τα αποκαλυπτήρια ενός... φαναριού με γυναικεία φιγούρα με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες λες και ξεκίνησες single-handedly το... 5ο κύμα φεμινισμού, όχι μόνο φαντάζει το ίδιο γελοίο με το να προσπαθείς να σβήσεις δασικές πυρκαγιές με δεήσεις αλλά προκαλεί μεγαλύτερη ζημιά στο κίνημα μέσω της γελοιοποίησης. (Αν μη τι άλλο πέτυχαν το ότι ο σεξισμός χτυπάει κόκκινο, 30.10.2025)

Ο Σάββας Αγγελίδης έπρεπε να είχε παραιτηθεί εδώ και μήνες μετά τα απανωτά χαστούκια από το ΕΔΑΔ για τις δύο υποθέσεις βιασμού -την υπόθεση της 19χρονης Βρετανίδας που κατήγγειλε ομαδικό βιασμό από παρέα Ισραηλινών στην Αγία Νάπα και την υπόθεση βιασμού με φερόμενο δράστη πολιτευτή μεγάλου κόμματος την ποινική δίωξη του οποίου μπλόκαρε η ΝΥ- στις οποίες το ευρωπαϊκό δικαστήριο διαπίστωσε πως οι κυπριακές Αρχές απέτυχαν να αξιολογήσουν ουσιαστικά το ζήτημα της συναίνεσης, να συλλέξουν και να εξετάσουν κρίσιμα στοιχεία και να προστατεύσουν τα θύματα από εκ νέου θυματοποίηση. Να μην πούμε για τις «σκιές» που άφησαν οι καταγγελίες εναντίον του στην Αρχή κατά της Διαφθοράς για τα nolle prosequi και με τον τρόπου που αυτές ερευνήθηκαν, όπως ερευνήθηκαν. Θεσμικοί με αξιοπρέπεια και ευθιξία έχουν παραιτηθεί για πολύ λιγότερα (σε κανονικές χώρες, όχι στη θεοκρατική μπανανία μας). (...) Άρα προς τι όλο αυτό το κακοστημένο σόου περί παραίτησης ή έστω επιθυμίας για παραίτηση; Για να... λυπηθούμε τον καημένο κ. Αγγελίδη ότι απειλείται και υποσκάπτεται η δουλειά του από τη διεφθαρμένη Αστυνομία (είμαι σίγουρος πως μ’ αυτό εκτοξεύτηκε στην κορυφή της λίστας με τα all time αγαπημένα πρόσωπα του Θεμιστού Αρναούτη); Για να στείλει το μήνυμα «αλλάξτε κάποια πράγματα αλλιώς παραιτούμαι», (πράγματα που ο ίδιος μπορεί να αλλάξει γιατί είναι Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας for fuck’s sake!) ή για να εμφανιστεί πάλι ο Πρόεδρος ως ο από μηχανής Θεός που όταν όλα γύρω καταρρέουν αυτός επεμβαίνει και σώζει (ξανά) τη μέρα; Αν θέλει ο ΒΓΕ να παραιτηθεί στέλνει επιστολή στον ΓΕ και παραιτείται χωρίς φανφάρες και πομπώδες φωσκολικό δράμα! (Κύριε Αγγελίδη ή παραιτήσου ή παράτα μας, 23.11.2025)

Καταλάβατε τώρα γιατί τα παραδοσιακά κόμματα τρέμουν το κόμμα/κίνημα του Φειδία; Γιατί θα υπάρχει εκεί έξω ένας πρακτικά αόρατος εχθρός που θα αποφεύγει τα συμβατικά media και θα κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο δεν είχαν ποτέ ουσιαστική πρόσβαση (οποιαδήποτε απόπειρα συμβατικού υποψηφίου να παίξει στα σόσιαλ καταλήγει σε κριντζ εφιάλτη “εγώ θα κάτσω με τη νεολαία” θείου). Και όπως μας έμαθε το Predator δεν μπορείς να σκοτώσεις κάτι που δεν μπορείς να δεις - εκείνο όμως μπορεί! Φοβούνται ότι απ’ αυτό το αόρατο σύμπαν μπορεί να ξεμυτίσουν πάλι άλλοι 70.000 ψηφοφόροι που θα τα κάνουν πουτάνα όλα και στις βουλευτικές. Μέχρι αυτή τη στιγμή κανένας δεν ξέρει ποιο είναι το ταβάνι της Άμεσης Δημοκρατίας και αυτό είναι ίσως το πιο τρομακτικό aspect της προεκλογικής περιόδου - πέρα ίσως από τα κοντινά του Χασαπόπουλου. (Ο αόρατος εχθρός: Γιατί τα παραδοσιακά κόμματα τρέμουν την Άμεση Δημοκρατία, 30.11.2025)

Στη ντισκοτέκ την παλιά φέραν νέα φώτα. Στρώσαν καινούρια χαλιά κι άνοιξαν την πόρτα. Μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι πλέον, τέρμα πια οι έγνοιες, προβλήματα και η ανησυχίες. Η Μονή Αββακούμ επαναλειτουργεί υπό νέα διεύθυνση (σαν περίπτερο ή σκυλάδικο) με προσωπικό και ιδιοκτησία έτοιμους να αφήσουν πίσω τους το κακό παρελθόν. Ή έτσι τουλάχιστον θέλουν να πιστεύουν. Ή να πιστέψετε. (...) Η Μονή Αββακούμ επαναλειτούργησε και εννοείται πως ήταν κατάμεστη, εννοείται πως οι πιστοί ήταν ενθουσιασμένοι με την επαναλειτουργία και εννοείται πως όλοι, μα όλοι, είναι διατεθειμένοι να ξεχάσουν ό,τι έγινε. Σαν. Να. Μην. Συνέβη. Ποτέ. Μάλιστα κάποιοι πιστοί δήλωναν με περισσή χαρά στην κάμερα πως «ο Άγιος είναι εδώ και όλοι πρέπει να έρθουν να τον δουν» πηγαίνοντας την κλισεδιάρικη φράση «είμαστε άξιοι της μοίρας μας» σε άλλο επίπεδο. Ο κόσμος θέλει να πιστέψει. Θέλει να ακουμπήσει 15.000 ευρώ για μια δήθεν θεραπευτική εικόνα παρά ας πούμε να τα δωρίσει σε ένα νοσοκομείο για να καλύψει πραγματικές ανάγκες αληθινών γιατρών που actually θεραπεύουν. Θέλει να εξαπατηθεί από λαμόγια με ράσα, κρυφά χρηματοκιβώτια και διαμερίσματα στο όνομά τους. Ποιοι είμαστε εμείς που θα τους εμποδίσουμε να αποχωριστούν τα σκληροδουλεμένα ευρώ τους; (Στη χώρα των Αποββλακούμ, 04.12.2025)

Στην Κύπρο, η έννοια της προδοσίας έχει ξεπλυθεί τόσο πολύ, που κοντεύει να γίνει τίτλος τιμής. Έχουμε φτάσει στο σημείο να εξισώνουμε τους υπερασπιστές της πατρίδας με τους ολετήρες της, στο όνομα μιας εμετικής «εθνικής συμφιλίωσης» που στην ουσία σημαίνει διαγραφή μνήμης και επαναπρογραμματισμός της προς όφελος εκείνων που την αμαύρωσαν. Το ότι μια ομάδα ανθρώπων νιώθει άνετα να ανεγείρει μνημεία για πραξικοπηματίες, και το ότι το επίσημο κράτος (Υπουργείο Μεταφορών, ΕΟΑ, Δήμος Στροβόλου) εμμένει σε γραφειοκρατικές δικαιολογίες και “εγώ εν τζιαι” αντί να στείλει τις μπουλντόζες χθες, δείχνει το μέγεθος της κατάντιας . Το έχετε καταλάβει ότι δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ, έτσι δεν είναι; Δεν έχουμε ελπίδα. Σαν μια διαστροφική παραλλαγή του μαρτυρίου του Σίσυφου είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας, γιατί αρνούμαστε εμμονικά να τα αναγνωρίσουμε ως τέτοια. Αυτό που συμβαίνει με το μνημείο της ντροπής, δεν είναι απλά μια παράλειψη, πολεοδομική παρατυπία ή εξαπάτηση. Είναι η ηθική χρεοκοπία ενός κράτους που μισό αιώνα μετά την καταστροφή του, ακόμα ψάχνει τρόπο να ξεπλύνει τους υπαίτιους, προσβάλλοντας ταυτόχρονα τη μνήμη των θυμάτων τους. (Το μνημείον είναι μείον, 09.12.2025)

Και αλήθεια, πόσο εύθραυστη και ευάλωτη είναι η πίστη ορισμένων ώστε να κινδυνεύει από τον καμβά και το πινέλο ενός συνταξιούχου ζωγράφου; Όμως ξέρουμε πολύ καλά πως δεν αφορά την πίστη per se. Αν όντως τους ένοιαζε ο διασυρμός της χριστιανικής πίστης, της θρησκείας και των συμβόλων τους, θα έβγαζαν τις ίδιες φωτιά-και-θειάφι ανακοινώσεις και για τους απατεώνες της Μονής Αββακούμ, τον παπά που βίαζε και οδήγησε στην αυτοκτονία την Έλενα Φραντζή ή τον Μητροπολίτη-κανονάκι που την έπεφτε σε ευάλωτες ανήλικες μέσα στο γραφείο του. Ποτέ και κανένας από όλους αυτούς τους επίδοξους Σταυροφόρους δεν βγήκε στα κάγκελα για τους βιαστές, απατεώνες, λωποδύτες, αγιογδύτες, θεομπαίχτες και μαφιόζους που λυμαίνονται την Εκκλησία - απεναντίας πολλοί απ’ αυτούς διατηρούν στενότατους δεσμούς μαζί τους, απάγοντας μοναχούς και μεταφέροντας κρυφά χρηματοκιβώτια για λογαριασμό τους. Στ’ αλήθεια τώρα, περιμένετε από τους ΕΛΑΜίτες, τον ΔΗΣΥ του Δίπλαρου ή το παραπαίον ΔΗΚΟ να ασχοληθεί με σοβαρά θέματα ή την... παραγωγή πολιτικής; Ζαρζαβατικών μπορεί, κατ’ ακρίβεια αγγουριών. Γιατί όταν το αγγούρι μπαίνει εκεί που ξέρετε (βλ. δημοσκοπήσεις) χρειάζεσαι... χθες έναν εσωτερικό εχθρό -κατά προτίμηση κάποιον αδύναμο- να τον ρίξεις βορά στα σανοφάγα που γίνονται σαρκοφάγα αν τους θίξεις τα (όποια) ιερά και όσια. (Ζωγράφισε πάλι ο BOB DiplaROSS! 15.12.2025)