Τελικά, λειτουργεί σωστά κάτι μέσα σε αυτόν τον τόπο;

Κάθε φορά που ένα περιστατικό προκαλεί κοινωνική κατακραυγή, η κρατική μηχανή κινείται προσωρινά, υπό πίεση, για να δείξει ότι «κάτι γίνεται». Όμως, μόλις σβήσουν τα φώτα της επικαιρότητας, η αδράνεια επιστρέφει στη θέση της.

Η υπόθεση του μαθητή που τραυματίστηκε σοβαρά με κρανιοεγκεφαλική κάκωση σε σχολείο της Λεμεσού ανέδειξε, για ακόμη μια φορά, το χάος που επικρατεί μεταξύ των θεσμών: τρεις διαφορετικές εκδοχές για το ίδιο περιστατικό, από το σχολείο, το Υπουργείο και την ίδια την Υπουργό.

Η αδυναμία συνεννόησης και η πρόχειρη διαχείριση της υπόθεσης δεν εξέθεσαν απλώς το Υπουργείο Παιδείας, εξέθεσαν ολόκληρο το σύστημα.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Ξεσπά η μητέρα του μαθητή με κάταγμα κρανίου: «Προκλητικές οι δηλώσεις της Υπουργού - Εχει εκτεθεί - Οφείλει να απολογηθεί»

Κι ενώ ο δημόσιος διάλογος στρέφεται γύρω από τη βία στα σχολεία και τα μέτρα πρόληψης, ένα άλλο ζήτημα ασφάλειας των μαθητών παραμένει στα συρτάρια:

Παρότι το Υπουργείο Παιδείας είχε δεσμευθεί να παρουσιάσει εντός 15 ημερών προτάσεις για την επιτήρηση των παιδιών (πρώτων τάξεων δημοτικού) μετά το σχόλασμα και οτι παραδίδονται στους γονείς τους, έχει περάσει ενάμιση μήνας χωρίς καμία εξέλιξη.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Στη Βουλή το ζήτημα επιτήρησης μαθητών μετά τις 13:05 – «Καμία ανοχή σε κίνδυνο για τα παιδιά»

Το θέμα είχε τεθεί στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Παιδείας στις 17 Σεπτεμβρίου, ύστερα από περιστατικά όπου μαθητές βρέθηκαν μόνοι και εκτεθειμένοι έξω από σχολεία.

Τότε, το Υπουργείο είχε διαβεβαιώσει ότι θα προχωρούσε σε τροποποιήσεις κανονισμών ή πρακτικές λύσεις για την προστασία των παιδιών, όμως, μέχρι σήμερα δεν έχει παρουσιαστεί καμία πρόταση, πέρα από το γνώριμο «το θέμα εξετάζεται αρμοδίως».

Το αποτέλεσμα;

Οι γονείς συνεχίζουν να αγωνιούν για το ποιος επιβλέπει τα παιδιά τους μετά τη λήξη των μαθημάτων (εάν προκύψει ένα έκτακτο γεγονός και καθυστερήσουν; πχ ατύχημα, κίνηση κτλ), και οι εκπαιδευτικοί εξακολουθούν να φέρουν βάρη που δεν τους αναλογούν, μέσα σε ένα σύστημα που λειτουργεί χωρίς πρωτόκολλα και χωρίς ευθύνη.

Και δεν είναι μόνο η Παιδεία.

Ακόμη και σε άλλα Υπουργεία, δράσεις που περιλαμβάνονται στον κυβερνητικό προγραμματισμό παραμένουν παγωμένες. Δημοσιογράφοι και πολίτες ζητούν ενημέρωση και απαντήσεις, αλλά οι αρμόδιες υπηρεσίες σιωπούν επί εβδομάδες ή και μήνες, δημιουργώντας την εντύπωση ότι ούτε οι ίδιοι οι λειτουργοί γνωρίζουν τι υλοποιείται και ποιος έχει την ευθύνη.

Όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα γραφειοκρατικής παράλυσης και διοικητικής αναρχίας.
Μια εικόνα ενός κράτους που αντιδρά μόνο όταν το πρόβλημα ξεφύγει, που προτιμά να κουκουλώνει αντί να διορθώνει, που αποφεύγει την ευθύνη αντί να την αναλαμβάνει.

Και τότε τίθεται το ερώτημα, όχι πια ρητορικά, αλλά υπαρξιακά για την ίδια την κοινωνία μας:

Τελικά, λειτουργεί σωστά κάτι μέσα σε αυτόν τον τόπο; Ή μήπως απλώς μάθαμε να ζούμε με τη δυσλειτουργία σαν να είναι το φυσιολογικό μας;