Ανατροπή από το Εφετείο: Παραμένει κρατούμενος Ιρανός αιτητής ασύλου – Κρίθηκε επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη

Σε σημερινή ανακοίνωσή της, η Νομική Υπηρεσία αναφέρει πως ο Ιρανός αφίχθηκε στη Δημοκρατία το 2000 με προσωρινή άδεια ως επισκέπτης και το 2005, χρησιμοποιώντας ψευδή στοιχεία υπέβαλε αίτηση ασύλου, η οποία απορρίφθηκε από τις Αρχές της Δημοκρατίας.

Ακολούθως, συνελήφθη υπό το ψευδές όνομα που δήλωσε και κατόπιν παραδοχής του σε ποινική υπόθεση για παράνομη είσοδο στη Δημοκρατία από το κατεχόμενο αεροδρόμιο της Τύμπου, καταδικάστηκε σε φυλάκιση.

Σύμφωνα με τη Νομική Υπηρεσία, εναντίον του εκδόθηκαν διατάγματα κράτησης και απέλασης, με το όνομά του να περιλαμβάνεται στη βάση δεδομένων stop-list.

To 2013, ο Ιρανός συνελήφθη με τις κατηγορίες της παράνομης παραμονής στη Δημοκρατία και της κατοχής και χρήσης ελεγχόμενου φαρμάκου τάξεως Α και αφού καταδικάστηκε από ποινικό δικαστήριο σε ποινή φυλάκισης μεταφέρθηκε στις Κεντρικές Φυλακές από όπου και απελάθηκε.

Το 2014, ο Ιρανός εισήλθε παράνομα, μέσω κατεχομένων, εκ νέου στη Δημοκρατία. Ανεκόπη από μέλη του Ουλαμού Πρόληψης Εγκλημάτων προς τους οποίους επιτέθηκε, ενώ στην κατοχή του εντοπίστηκε ποσότητα ελεγχόμενου φαρμάκου τάξεως Α.

Ο Ιρανός καταδικάστηκε σε φυλάκιση για τη διάπραξη των αδικημάτων και το 2015 απελάθη, για να εισέλθει παράνομα, σε μεταγενέστερο χρόνο, εκ νέου στη Δημοκρατία. Ο Ιρανός συνελήφθη και εναντίον του καταχωρίσθηκε ποινική υπόθεση για τα αδικήματα της παράνομης εισόδου, της παράνομης χρήσης ελεγχόμενων φαρμάκων και της κατοχής επιθετικού όπλου, για τα οποία καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης και οδηγήθηκε στις Κεντρικές Φυλακές.

Στο μεταξύ, πριν από την εκπνοή της ποινής του, εναντίον του εκδόθηκαν επίσης διατάγματα κράτησης και απέλασης δυνάμει του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, τα οποία δεν αμφισβητήθηκαν από τον εφεσίβλητο.

Το 2024, μετά την εκπνοή της ποινής του ο αλλοδαπός, έχοντας προηγουμένως υποβάλει νέο αίτημα ασύλου το οποίο και απορρίφθηκε, αιτήθηκε επανάνοιγμα του φακέλου του το οποίο, αφού κρίθηκε παραδεκτό, οδήγησε σε επί της ουσίας εξέταση της αίτησής του.

Η αίτησή του απορρίφθηκε εκ νέου και ο ίδιος προχώρησε σε καταχώριση προσφυγής στο Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας εναντίον του διατάγματος κράτησής του.

To Διοικητικό Δικαστήριο Διεθνούς Προστασίας διέταξε όπως ο αλλοδαπός αφεθεί ελεύθερος κρίνοντας ότι η αιτιολογία έκδοσης του διατάγματος κράτησης εναντίον του συγκεκριμένου προσώπου στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στην ύπαρξη καταδίκης για σειρά αδικημάτων, για τα οποία έχει ήδη εκτίσει την ποινή του και ότι οι Αρχές της Δημοκρατίας δεν εφάρμοσαν την αρχή της αναγκαιότητας και αναλογικότητας προτού καταλήξουν στην επιλογή του περιοριστικού μέτρου της κράτησης που του επιβλήθηκε.

Το Διοικητικό Εφετείο, κατόπιν έφεσης του Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας εναντίον της πρωτόδικης απόφασης, λαμβάνοντας υπόψη τη φύση και τη σοβαρότητα των αδικημάτων για τα οποία αποφασίστηκε το 2025 η διοικητική κράτηση του εν λόγω προσώπου αλλά και την εν γένει συμπεριφορά του στη Δημοκρατία το 2000 μέχρι το 2025, χρόνο κατά τον οποίο εκδόθηκε το διάταγμα κράτησής του δυνάμει του περί Προσφύγων Νόμου Ν.6(Ι)/2000, αποφάσισε ότι αυτά συνιστούσαν δεδομένα που προσδιόριζαν την ατομική συμπεριφορά και καθιστούσαν εύλογη την απόφαση της Διοίκησης να θεωρήσει το συγκεκριμένο πρόσωπο επικίνδυνο για τη δημόσια τάξη.

Συνακόλουθα, διαφωνώντας με την κρίση του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας, το Εφετείο αποφάνθηκε ότι η πρακτική της συνέχισης της προηγούμενης κράτησης χωρίς διακοπή στη βάση διαφορετικών νομοθετικών ρυθμίσεων (από το καθεστώς κράτησης δυνάμει του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ.105, στο νέο καθεστώς δυνάμει του περί Προσφύγων Νόμου Ν.6(Ι)/2000), δεν υποσκάπτει την υποχρέωση της Διοίκησης να προβαίνει σε αυστηρά εξατομικευμένο έλεγχο των προϋποθέσεων κράτησης. Θέση του Εφετείου επίσης, επικαλούμενο προηγούμενη νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ήταν ότι όσα σχετικά ισχύουν για τους Ευρωπαίους πολίτες ισχύουν και για υπηκόους τρίτων χωρών, επικαλούμενο προηγούμενη απόφαση όπου πολίτης της ΕΕ, μετά από την καταδίκη του, κρίθηκε ότι συνιστούσε κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, και απελάθηκε.

Παραμερίζοντας την απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου Διεθνούς Προστασίας, το Εφετείο επικύρωσε τη διοικητική απόφαση της κράτησης και επιδίκασε έξοδα υπέρ της Δημοκρατίας.