Ο πρώην πρόεδρος της ACCEPT ΛΟΑΤΚΙ δέχθηκε να θέσει υποψηφιότητα στις βουλευτικές μετά από προσωπική πρόσκληση της προέδρου του ΔΗΣΥ. Όπως εξήγησε ο ίδιος αποφάσισε να δεχθεί γιατί “πιστεύει σε έναν ΔΗΣΥ που δίνει λύσεις μέσα από τη διαφορετικότητα των μελών του (...) που ξέρει να κάνει δύσκολες αλλά ώριμες επιλογές όταν χρειάζεται, μακριά από τον λαϊκισμό” και για να “δυναμώσει τη φωνή του και την φωνή όσων δεν ακούγονται, ώστε ο ΔΗΣΥ να είναι η παράταξη που προστατεύει τους ευάλωτους και δίνει χώρο στη διαφορετικότητα”.
Πού να ήξερε ότι λίγες μέρες μετά ο ΔΗΣΥ όχι μόνο θα διέψευδε όλες αυτές τις προσδοκίες αλλά θα πρόδιδε και τον ίδιο με τον χειρότερο τρόπο.
Μοιραίος παράγοντας για το φάγωμα του Κώστα αποδείχθηκε ο αριθμός των υποψηφίων για τη Λευκωσία που υπερέβαινε εκείνο των θέσεων με ορατό το ενδεχόμενο να πάει το κόμμα σε εσωκομματική διαδικασία για την ανάδειξη των υποψηφίων μέσω εκλογών. Προβεβλημένοι υποψήφιοι όμως που δεν ήθελαν να πάνε σε κάλπες με τον φόβο ότι μπορεί είτε να εμφανιστούν στις χαμηλότερες θέσεις είτε -ακόμα χειρότερα- δεν περάσουν καν, άσκησαν φοβερές πιέσεις στην ηγεσία να αποφευχθεί η διαδικασία. Συνεπώς έπρεπε να “θυσιαστούν” κάποιοι υποψήφιοι και να πειστούν να αποσύρουν την υποψηφιότητά τους. Ο Κώστας Γαβριηλίδης ήταν σχετικά εύκολη λεία. “Πώς θα σταθεί ένας ανοιχτά γκέι Συναγερμικός στα πάνελ απέναντι στους ΕΛΑΜίτες; Θα μας ξεσκίσουν” έλεγαν, τονίζοντας ότι ο ΔΗΣΥ δεν έχει την πολυτέλεια να παίρνει τέτοια αχρείαστα ρίσκα. Έτσι λοιπόν του είπαν κατάμουτρα ότι πρέπει να αποσυρθεί γιατί ούτως ή άλλως δεν θα περνούσε την εσωκομματική διαδικασία αφού δεν θα τον ψήφιζαν οι κομματικοί λόγω της σεξουαλικής του ταυτότητας. Ναι, αυτό του είπαν. Επί λέξει. Κατάμουτρα. Κι ας βγουν να το διαψεύσουν.
Αντιλαμβάνεστε φαντάζομαι το μέγεθος της γαμημένης ειρωνείας, έτσι δεν είναι; Ένας ανοιχτά γκέι Συναγερμικός δέχεται πρόταση να μπει στο ψηφοδέλτιο λόγω της σεξουαλικής του ταυτότητας και λίγες μέρες μετά του ζητείται να αποσυρθεί γιατί δεν θα τον ψηφίσουν οι δικοί του εξαιτίας της σεξουαλικής του ταυτότητας.
Ο Κώστας Γαβριηλίδης εννοείται πως δεν δημοσιοποίησε τίποτα απ’ όλα αυτά. Κράτησε χαρακτήρα, κατάπιε την πικρία και τη μεγάλη απογοήτευση που ένιωσε από αυτή την απαίσια μεταχείριση από το κόμμα που ο ίδιος ήθελε να βοηθήσει και πόσταρε μια σχετικά ήπια και αρκετά διαφωτιστική (αν διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές) ανακοίνωση της απόσυρσης, όπου μεταξύ άλλων αναφέρονται και αυτά:
“Θεωρώ πολύ χρήσιμο που η συζήτηση γύρω από την υποψηφιότητά μου άνοιξε εσωτερικά έναν διάλογο για την ανάγκη υπεράσπισης αυτών των αξιών. Αντιλαμβάνομαι, όμως, ότι αυτή η συζήτηση μπορεί να φέρει και αντίθετα αποτελέσματα, δημιουργώντας πόλωση τόσο στο κόμμα όσο και μετέπειτα στην κοινωνία. Γι’ αυτό αποφάσισα να αποσύρω το ενδιαφέρον μου για την υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές. Η απόφαση δεν ήταν εύκολη. Αντίθετα, ήταν μια από τις πιο δύσκολες που χρειάστηκε να πάρω. Ωστόσο, θεωρώ πως είναι η σωστή. Δεν θέλω η υποψηφιότητά μου να λειτουργήσει διχαστικά”.
Μαλακίες. Η υποψηφιότητα λειτούργησε διχαστικά γιατί παρά το ξεσκαρτάρισμα προς ΕΛΑΜ ο ΔΗΣΥ ακόμα διέπεται από οπισθοδρομικές, στενόμυαλες και υπερσυντηρητικές νοοτροπίες που συρρικνώνουν την προοδευτική πτέρυγα, αποθαρρύνουν την έλευση κεντρώων μετριοπαθών στο κόμμα και το εγκλωβίζουν σε ένα ατέρμονο pissing contest με την ακροδεξιά από το οποίο εννοείται πως επωφελείται μόνο η τελευταία. Αφού δεν ήθελε να πάει σε εσωκομματικές στη Λευκωσία ο ΔΗΣΥ θα μπορούσε να αφήσει εκτός άλλους, λιγότερο προβεβλημένους υποψήφιους που απευθύνονται σε παρόμοιο κοινό, όμως αποφάσισε να απομακρύνει το μοναδικό πρόσωπο που θα μπορούσε να προσελκύσει προοδευτικούς πολίτες, να ανοίξει τη συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κύπρο και να συμβάλλει στην ορατότητα και αποδοχή των ΛΟΑΤΚΙ σε μια κοινωνία που όσο πάει γίνεται και πιο συντηρητική. Ο ΔΗΣΥ ακύρωσε μονομιάς όλα αυτά που υποτίθεται ήθελε να εκφράσει εξαρχής με την επιλογή Γαβριηλίδη, υποκύπτοντας στον φόβο του ΕΛΑΜ και την όποια συζήτηση για την (ανύπαρκτη καθώς αποτελεί ακροδεξιά εφεύρεση) “woke ατζέντα”.
Η γραφή ήταν πάντα στον τοίχο να πούμε την αλήθεια από την εκκωφαντική απουσία του “σύγχρονου και ευρωπαϊκού” ΔΗΣΥ από το φετινό pride. Για να είμαστε δίκαιοι κανένας από τους πάλαι ποτέ προβεβλημένους αρχηγούς, celebrities και επίσημους δεν πάτησε φέτος αφού η ακροδεξιά πρακτικά ελέγχει το αφήγημα βρίζοντας και στιγματίζοντας, οδηγώντας πολλούς όψιμους προοδευτικούς στο “δε γαμιέται, πού πάμε να μπλέξουμε”. Όμως το ξεδιάντροπο, μικροπρεπές και ομοφοβικό φέρσιμο του ΔΗΣΥ προς το πρόσωπο ενός δεξιού ανοιχτά gay ακτιβιστή (αλήθεια, πόσους ξέρετε μ’ αυτή την περιγραφή;) που ήθελε η υποψηφιότητα του να είναι “μια υπενθύμιση του φιλελεύθερου και πολυσυλλεκτικού Συναγερμού που ξέρουμε πως υπάρχει και που υπερασπίζεται αξίες οι οποίες συχνά παρερμηνεύονται, μακριά από λαϊκισμό” (όπως έγραψε ο ίδιος) έριξε τις μάσκες, έδειξε τις πραγματικές προθέσεις του “νέου ΔΗΣΥ που μυρίζει ναφθαλίνη” και μας θύμισε ότι η μεγαλύτερη ( ; ) πολιτική δύναμη του τόπου άγεται και φέρεται από το τι θα ξεράσει ο ακροδεξιός βόθρος. Εκεί κατάντησε το φιλελεύθερο κληροδότημα του Κληρίδη που θεωρείται η “Κόκα Κόλα του ΔΗΣΥ” αφού πλέον πάει με όλα.
