Εκλογές 2026: Ανάβει μηχανές η Υπηρεσία Εκλογών – Τι αλλάζει και ποιες είναι οι σημαντικές ημερομηνίες
Η αντίστροφη μέτρηση για τις Βουλευτικές Εκλογές του 2026 έχει ήδη ξεκινήσει.
Η απόφαση για τεκνοποίηση δεν είναι πλέον αυτονόητη. Είναι μια πράξη συνειδητή, σύνθετη και στην κυπριακή πραγματικότητα γεμάτη «εμπόδια».
Οικονομική ανασφάλεια: Παιδί με 1.100 ευρώ το μήνα;
Στη σημερινή Κύπρο, οι μισθοί των νέων δεν επαρκούν ούτε για τις βασικές ανάγκες, πόσο μάλλον για τη στήριξη μιας οικογένειας. Τα περισσότερα νέα ζευγάρια εργάζονται με εισοδήματα της τάξης των 1.000–1.500 ευρώ έκαστος, ενώ τα έξοδα ενός παιδιού (στέγη, διατροφή, φροντίδα, υγεία, εκπαίδευση) ξεπερνούν πολλές φορές τις αντοχές τους.
Αυτό δημιουργεί μια μόνιμη κατάσταση ανασφάλειας , πώς να προγραμματίσεις τη ζωή σου όταν δεν μπορείς να προβλέψεις ούτε τον επόμενο μήνα;
Η στέγαση δεν είναι δεδομένη είναι πολυτέλεια
Το κόστος στέγασης έχει εκτοξευτεί, ειδικά στις αστικές περιοχές. Ένα διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων μπορεί να ξεπερνά τα 700 ευρώ σε ενοίκιο (σε κάποιες πόλεις σίγουρα ξεπερνά τα 1000 ευρώ πχ Λεμεσός), χωρίς κοινόχρηστα, λογαριασμούς και άλλα έξοδα.
Πολλά ζευγάρια αναγκάζονται να συγκατοικούν με γονείς ή να καθυστερούν να μείνουν μαζί. Και όταν δεν έχεις δικό σου «σπίτι», η ιδέα ενός παιδιού μοιάζει μακρινή και αφύσικη.
Οι εργασιακές συνθήκες δεν ευνοούν τον γονέα
Η εργασιακή πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια για γονεϊκή ισορροπία. Παρά τις νομοθεσίες, η καθημερινή πραγματικότητα λέει ότι η μητρότητα εξακολουθεί να στιγματίζεται ως «εμπόδιο» στην καριέρα, και η πατρότητα αντιμετωπίζεται με συγκατάβαση.
Η απουσία κρατικής πρόνοιας για παιδική φροντίδα, οι περιορισμένες επιλογές για ευέλικτα ωράρια και η ανυπαρξία κουλτούρας στήριξης των νέων γονέων, κάνουν την τεκνοποίηση μια πράξη αυτοθυσίας.
Το παιδί δεν είναι «αυτονόητο» αλλά επιλογή ζωής
Η νέα γενιά δεν μεγαλώνει με την ιδέα ότι το παιδί είναι φυσική συνέχεια της ζωής. Για πολλούς, είναι μια απόφαση που απαιτεί σταθερότητα, ασφάλεια και ψυχική ωριμότητα. Θέλουν να ζήσουν, να ταξιδέψουν, να δημιουργήσουν, να βρουν πρώτα τον εαυτό τους. Και καλά κάνουν.
Η τεκνοποίηση δεν είναι υποχρέωση είναι ευθύνη. Και σήμερα, λίγοι αισθάνονται ότι μπορούν πραγματικά να την αναλάβουν.
Κουλτούρα πίεσης και φόβου αποτυχίας
Η κυπριακή κοινωνία διατηρεί ακόμα την τάση να πιέζει τα νέα ζευγάρια να «τακτοποιηθούν», να «παντρευτούν», να «κάνουν παιδιά». Όμως η ίδια κοινωνία δεν παρέχει τις προϋποθέσεις για να το πετύχουν αυτό χωρίς να εξουθενωθούν.
Το αποτέλεσμα είναι ένας φαύλος κύκλος, πίεση για τεκνοποίηση, αλλά και φόβος ότι θα αποτύχουν ως γονείς, ότι δεν θα τα βγάλουν πέρα, ότι θα θυσιάσουν τα πάντα χωρίς υποστήριξη.
Η άνιση κατανομή των ευθυνών μεταξύ των φύλων
Η μητρότητα εξακολουθεί να βαραίνει υπερβολικά τις γυναίκες, με ελάχιστη θεσμική ή κοινωνική βοήθεια. Οι πατέρες συχνά αποκλείονται από την ενεργή συμμετοχή ή δεν ενθαρρύνονται να εμπλακούν ουσιαστικά. Η ισότητα λόγων και πράξεων απουσιάζει.
Όταν η γονεϊκότητα σημαίνει για τη γυναίκα επαγγελματικό «πάγωμα», κοινωνική απομόνωση και υπερεξάντληση, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί πολλές την αποφεύγουν.
Πρώτα η ζωή, μετά η γονεϊκότητα αν και εφόσον
Πολλά νέα ζευγάρια στην Κύπρο δεν απορρίπτουν την ιδέα της τεκνοποίησης, την αναβάλλουν συνειδητά. Επιλέγουν πρώτα να ζήσουν τη ζωή τους ως άτομα και ως σύντροφοι, να ταξιδέψουν, να εξελιχθούν επαγγελματικά, να εδραιώσουν τη σχέση τους χωρίς εξωτερικές πιέσεις, να αποκτήσουν εμπειρίες και ελευθερία.
Ανησυχούν, όχι άδικα, ότι η άφιξη ενός παιδιού θα μεταμορφώσει ριζικά τη σχέση τους, τον χρόνο τους, ακόμα και τον εαυτό τους. Η ισορροπία «εμείς ως ζευγάρι» συχνά χάνεται όταν μπει το «παιδί» στο κάδρο, και το γνωρίζουν.
Για αυτό και πολλοί λένε «όταν και αν νιώσουμε έτοιμοι», όχι «απλώς επειδή ήρθε η ώρα».
Η υπογεννητικότητα δεν θα αντιστραφεί με εκστρατείες «κάντε παιδιά για το έθνος» ούτε με επιδόματα της μίας φοράς. Χρειάζεται μια ολιστική, ρεαλιστική και ανθρώπινη πολιτική που να βλέπει τους νέους ως πολίτες με ανάγκες, όχι ως αριθμούς.
Αν δεν δημιουργήσουμε μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι θέλουν και μπορούν να φέρουν παιδιά στον κόσμο, τότε απλώς θα μετράμε γεννήσεις σε πτώση και κοινωνίες σε αδιέξοδο και εξαφάνιση.
Η επιλογή είναι δική μας και επείγει.
