Η γνωστή ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των παιδιών Paveena Hongsakul περιέγραψε με βαθιά λύπη την εικόνα: «Δεν μιλούσε, μόνο γαύγιζε. Ήταν ένα θλιβερό θέαμα». Η περίπτωση αυτή φέρνει έντονα στο νου την τραγική ιστορία της Οξάνα Μαλάγια, μιας Ουκρανής κοπέλας που βίωσε ανάλογη περιπέτεια.
Η Οξάνα, εγκαταλελειμμένη σε ηλικία τριών ετών από αλκοολικούς και βίαιους γονείς στη φτωχή πόλη Χερσόνα, αναγκάστηκε να επιβιώσει στο κρύο. Βρήκε καταφύγιο σε ένα σκυλόσπιτο μαζί με τη σκύλα της, Νάιντα, και μια ομάδα αδέσποτων σκύλων της γειτονιάς, που την αποδέχτηκαν ως μέλος της οικογένειάς τους.
Τα επόμενα πέντε χρόνια η Οξάνα ζούσε σαν ζώο: γάβγιζε αντί να μιλά, έτρωγε ωμό κρέας από το έδαφος, σέρνονταν στα τέσσερα και καθαριζόταν όπως οι σκύλοι. Η απώλεια της ανθρώπινης επικοινωνίας και η υιοθέτηση ζωικών ενστίκτων την απομάκρυναν ολοκληρωτικά από τον κόσμο των ανθρώπων.
Η αστυνομία επενέβη όταν η Οξάνα, στην ηλικία των οκτώ ετών, γάβγισε σε έναν γείτονα. Τα σκυλιά που την συνόδευαν προσπάθησαν να την προστατεύσουν, αλλά τελικά υποχώρησαν, επιτρέποντας τη διάσωσή της.
Το 1991, η κοπέλα μπήκε υπό την προστασία των κοινωνικών υπηρεσιών και στη συνέχεια τοποθετήθηκε σε ανάδοχη οικογένεια, όπου ξεκίνησε μια δύσκολη προσπάθεια επανένταξης στην ανθρώπινη κοινωνία. Σήμερα, στα 40 της, ζει σε ίδρυμα ειδικής φροντίδας.
Η ίδια μιλά ανοιχτά για το παρελθόν της και την εμπειρία της. Σε συνέντευξή της αποκάλυψε πως η οικογένειά της δεν είχε αρκετά κρεβάτια, γεγονός που την οδήγησε στην εγκατάλειψη και το σκυλόσπιτο: «Τους μιλούσα, αυτοί γαύγιζαν και εγώ επαναλάμβανα. Αυτός ήταν ο τρόπος επικοινωνίας μας».
Η διευθύντρια του ιδρύματος όπου ζει η Οξάνα, Άννα Τσαλάγια, περιγράφει την κατάσταση της: «Ήταν περισσότερο σαν ένα μικρό σκυλάκι παρά σαν ανθρώπινο παιδί. Έβγαζε τη γλώσσα της όταν έβλεπε νερό και έτρωγε με τη γλώσσα της και όχι με τα χέρια της».
Ειδικοί παιδικής ψυχικής υγείας επισημαίνουν ότι η Οξάνα έχει νοητική ηλικία μικρότερη από την πραγματική της και εκφράζουν δυσκολία στην εκμάθηση γλώσσας μετά τα πέντε χρόνια, γεγονός που καθιστά την πλήρη επανένταξη απίθανη.
Το 2006, παρά την επανένωση με τον πατέρα και την ετεροθαλή αδελφή της, η δυσάρεστη αυτή συνάντηση δεν συνέβαλε στην ψυχική της ανάκαμψη. Σήμερα, η Οξάνα βρίσκει παρηγοριά στην παρέα των σκύλων, που παραμένουν η μοναδική της συντροφιά.
«Όταν νιώθω μοναξιά, σέρνομαι στα τέσσερα και περνάω τον χρόνο μου με τους σκύλους», λέει συγκινημένη, «αυτός είναι ο τρόπος μου να νιώθω λιγότερο μόνη».
ΠΗΓΗ: Newsbomb.gr
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ανεξέλεγκτη είναι η παραβατικότητα σε ορισμένες περιοχές της Κύπρου, αφού νεαροί κάνουν ζημιές, προκαλώντας τον φόβο και τον πανικό των πολιτών.
