Στις αρχές του 20ού αιώνα, η γαλλική εταιρεία Michelin, γνωστή τότε αποκλειστικά για τα ελαστικά της, είχε μια ιδιοφυή ιδέα. Οι αδελφοί André και Édouard Michelin, αναζητώντας τρόπο να αυξήσουν τη ζήτηση για αυτοκίνητα –και συνεπώς για λάστιχα– δημιούργησαν το Michelin Guide.
Ήταν το 1900 όταν κυκλοφόρησε η πρώτη έκδοση: ένας δωρεάν οδηγός για Γάλλους οδηγούς, γεμάτος πρακτικές πληροφορίες όπως χάρτες, συνεργεία, βενζινάδικα και… εστιατόρια.
Η λογική ήταν απλή: όσο περισσότερο ταξίδευε ο κόσμος, τόσο περισσότερο φθείρονταν τα λάστιχα – άρα χρειαζόταν συχνότερη αντικατάσταση. Το γεύμα στην πορεία ήταν απλώς μια στάση στον δρόμο· κανείς δεν περίμενε ότι θα γινόταν το επίκεντρο.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η ενότητα με τα εστιατόρια μεγάλωσε και απέκτησε τη δική της βαρύτητα. Το 1926, εμφανίστηκε για πρώτη φορά ένα αστέρι ως σήμανση για ένα «εξαιρετικό εστιατόριο». Το 1931, το σύστημα επεκτάθηκε στα τρεις αστέρες, με την κατάταξη που γνωρίζουμε σήμερα:
- Ένα αστέρι: πολύ καλό στην κατηγορία του.
- Δύο αστέρια: αξίζει να κάνεις παράκαμψη.
- Τρία αστέρια: αξίζει ειδικό ταξίδι.
Σήμερα, τα αστέρια Michelin έχουν εξελιχθεί σε έναν από τους ισχυρότερους μηχανισμούς επιρροής στη διεθνή εστιατορική σκηνή. Οι αξιολογήσεις παραμένουν ανώνυμες, αυστηρές και ανεξάρτητες από την ίδια τη βιομηχανία της γαστρονομίας. Κι όμως, όλα ξεκίνησαν από μια εταιρεία που ήθελε απλώς να πουλήσει περισσότερα λάστιχα.
