Το κερασάκι στην κορυφή της λαμπρατζιάς

Το αναχρονιστικό, επικίνδυνο και τοξικό (από κάθε άποψη) αυτό έθιμο που μετατρέπει μια(;) φορά τον χρόνο τους νέους χωριών και ενοριών σε θερμόαιμους συμμορίτες που δεν θα διστάσουν να κλέψουν, να επιτεθούν ακόμα και να σακατέψουν προκειμένου να προστατεύσουν ένα αντιαισθητικό βουνό από παλέτες (εννοείται με την ανοχή Πολιτείας και Αστυνομίας που κλασικά σηκώνουν τα χέρια ψηλά παραδιδόμενες στον όχλο) πρόσθεσε ακόμα ένα σκοτεινό χαρακτηριστικό, αναπόφευκτο με την τροπή που έχουν πάρει γενικά τα πράγματα στο νησί και ένα που έπρεπε να είχαμε δει να έρχεται εδώ και καιρό: Την έκφραση μίσους.

Για να είμαστε δίκαιοι, το συγκεκριμένο έθιμο γεννήθηκε από το μίσος. Η λαμπρατζιά είναι η κυπριακή παραλλαγή του καψίματος του Ιούδα ή του Οβριού (του Εβραίου) δηλαδή του προδότη που κατέδωσε τον Ιησού οδηγώντας τον στη σταύρωση. Είναι ουσιαστικά μια πράξη εκδίκησης σε βάρος εκείνων που φόνευσαν τον Χριστό και ταυτόχρονα μια επίδειξη ισχύος του (υποτιθέμενου) Καλού που επικρατεί του (υποτιθέμενου) Κακού με την (υποτιθέμενη) Ανάσταση. Δηλαδή οι “καλοί” της υπόθεσης χαίρονται τόσο πολύ από τη δικαίωση του Κυρίου τους που... ρίχνουν στη φωτιά τους διώκτες τους. Φυσικά και βγάζει νόημα. Είναι όμως και ένα έθιμο με βαθιές αντισημιτικές ρίζες με τη σταθερή και διόλου διακριτική υπενθύμιση ότι οι Εβραίοι είναι πρακτικά οι δολοφόνοι του Ιησού.

Φέτος το κερασάκι στην τούρτα ήταν η τοποθέτηση στην κορυφή της λαμπρατζιάς προσώπων και συμβόλων που θεωρούνται εξίσου μισητά και άξια να καούν στην πυρά μαζί με τους στάνταρ εχθρούς της ελληνορθόδοξης παράδοσης. Στη Λακατάμια στην τοποθετήθηκε φωτογραφία του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη αλλά και του Ευρωβουλευτή του ΑΚΕΛ Γιώργου Γεωργίου με πανό που ανέγραφε "Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες;" Κάπου στη Λεμεσό τοποθετήθηκε πινακίδα με τα αρχικά ΛΟΑΤΚΙ ενώ αλλού η φωτογραφία του Βοηθού Αρχηγού Αστυνομίας Μιχάλη Κατσουνωτού με το ανατριχιαστικό απειλητικό μήνυμα “Ζούμε νεκρό για να σε δούμε”.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις φλόγες του “ευσεβούς” μίσους και τα αποκαΐδια της κοινής λογικής, στήθηκε και φέτος ο αληθινός καθρέφτης της κοινωνίας μας. Όχι, δεν φταίνε μόνο οι πιτσιρικάδες που παριστάνουν τους Φρουρούς της Ιερής Παράδοσης (δεν διαφέρουν και πολύ από τους αντίστοιχους Ιρανούς), με μολότοφ στην τσέπη και κροτίδες στο σακίδιο. Ούτε μόνο γονείς, πολιτικοί και παπάδες που τους δικαιολογούν βαφτίζοντάς τους «απερίσκεπτους». Το πραγματικό πρόβλημα είναι η σιωπή. Η συλλογική, εγκληματική σιωπή μας. Εκείνη που κάθε χρόνο ψιθυρίζει "παιδιά είναι μωρέ", ενώ το “έθιμο” μεταλλάσσεται σε φλεγόμενο σύμβολο κοινωνικού ρατσισμού, πολιτικού φανατισμού και οργανωμένης τρομοκρατίας, όχι πολύ διαφορετικό από τον καιόμενο σταυρό της ΚΚΚ.

Ήταν θέμα χρόνου η λαμπρατζιά να ακολουθήσει τη μοίρα άλλων θεσμών και ασχολιών με πυκνές συγκεντρώσεις -κυρίως- αγοριών και νεαρών ανδρών όπως τα σχολεία, το ποδόσφαιρο, ο στρατός και προσφάτως το κυνήγι, όπου εισχωρεί η ακροδεξιά για στρατολόγηση νέων μελών. Ο έντονος ανταγωνισμός, το peer pressure, η συστράτευση εναντίον όσων απειλούν τον ανδρισμό, τη θρησκεία ή την πατρίδα αποτελούν τα εργαλεία για τη σταδιακή και μεθοδική διοχέτευση του δηλητηρίου. Εδώ που τα λέμε δεν θέλει και πολύ. Ένα ακροδεξιό alpha male, συνήθως κάποιος μισογύνης ομοφοβικός μαλάκας, να βρεθεί να ρίξει την ιδέα “έι να κάψουμε μαζί και τη σημαία των π***δων;” ο όχλος θα ακολουθήσει ακόμα κι αν δεν τον ενοχλούν οι ΛΟΑΤΚΙ ή δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι σημαίνουν τα αρχικά. Αρκεί να μην στιγματιστεί ως “τέτοιος”. Να μην βρεθεί έξω απ’ την αγέλη.

Μη γελιέστε, αυτοί που καίνε με περισσή ευκολία φωτογραφίες, σύμβολα ή ιδέες είτε για πλάκα είτε γιατί πιστεύουν ότι εκτελούν κάποιο διαστρεβλωμένο ιερό καθήκον, μπορούν κάλλιστα να ρίξουν στην πυρά και τους ίδιους τους ανθρώπους που απεχθάνονται, αν τους δινόταν η ευκαιρία. Είναι οι αυριανοί δράστες σοβαρών εγκλημάτων μίσους με θύματα ανθρώπους με διαφορετικά πιστεύω, καταγωγή, φυλή, φύλο ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Είναι εν δυνάμει τραμπούκοι, βιαστές και δολοφόνοι γιατί πολύ απλά δικαιολογούν τις πράξεις τους ως “θέλημα Θεού”, “εθνικό καθήκον” ή “φυλετική ανωτερότητα”. Ακόμα και το πανό με τον Κατσουνωτό φανερώνει το είδος του φασισμού που φέρει μεν επαναστατικό/αντισυστημικό μανδύα αλλά ουσιαστικά επιχειρεί να επιβάλλει την αυτοδικία, την αναρχία και τον άκρατο λαϊκισμό μέσω του φόβου και της απειλής βίας. Για τον Κατσουνωτό και τον κάθε Κατσουνωτό το επιθυμητό είναι να ακολουθούνται οι νόμιμες και δημοκρατικές διαδικασίες. Να αποφανθεί η δικαιοσύνη και όχι ο αγανακτισμένος όχλος με τους πυρσούς και τις τσουγκράνες που ποτέ δεν φημίζονταν για την ορθή κρίση, λογική ή εξυπνάδα του. Ακόμα κι όταν η δικαιοσύνη αποτυγχάνει αγωνίζεσαι για τη βελτίωση και εκσυγχρονισμό της, όχι για την απαξίωση, κατάργηση και αντικατάστασή της από την ιντερνετική λεγεώνα των ηλιθίων. Η ελλειμματική δημοκρατία θεραπεύεται με περισσότερη δημοκρατία και όχι πέφτοντας στο κρεβάτι με τον πρώτο μικροτσούτσουνο φασίστα που συναντάς.

Φυσικά θα βγουν κάποιοι να υποβαθμίσουν τα συμβάντα, να γαβγίσουν πάλι για ‘απερίσκεπτους νέους” και “μεμονωμένα περιστατικά”. Δεν έχει πλάκα που πάντα σπεύδουν να υποβαθμίσουν σοβαρά περιστατικά βίας και μίσους τα snowflakes που πιστεύουν πως ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης θα κάνει gay τον γιο τους ή ότι η Ορθοδοξία θα καταρρεύσει από ένα έργο τέχνης ή κάποιο σατιρικό meme; Ξέρουν τι κάνουν φυσικά οι “έλα μωρέ πως κάνεις έτσι” αυτού του κόσμου, υποβαθμίζουν αυτό που αύριο - μεθαύριο μπορεί να διαπράξουν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους. Και φυσικά θεωρούν ιερότερο ένα ζωγραφισμένο ξύλο ή ένα κομμάτι πανί, από βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και εν τέλει την ίδια την ανθρώπινη ζωή.

Η λαμπρατζιά έπρεπε να είχε απαγορευτεί εντελώς εδώ και δεκαετίες, μαζί με τις κροτίδες, τα βεγγαλικά και τις μπαλωθιές το βράδυ της Ανάστασης, όπως βλέπετε ακόμα ευδοκιμούν παρά τους νεκρούς, τους ακρωτηριασμένους, τις καταστροφές από τις φωτιές, τις επιθέσεις εναντίον αστυνομικών, το κλίμα φόβου και μίσους που ουδεμία σχέση έχουν φυσικά με το Πάσχα, την Ανάσταση ή τον χριστιανισμό γενικότερα αλλά αποτελούν προέκταση του χουλιγκανισμού και τραμπουκισμού που μαστίζουν τη χώρα. Αντίθετα στα αποκαΐδια ακόμα μίας επεισοδιακής και αιματηρής Ανάστασης που μετράει ήδη έναν νεκρό 22χρονο, Βουλή, Υπ. Δικαιοσύνης και Αστυνομία κακαρίζουν για τις ευθύνες που όλοι έχουν αλλά ουδείς αναλαμβάνει. Απρόθυμοι και πιο πιθανό ανίκανοι να κάνουν τη δουλειά τους, να επιβάλλουν τον νόμο και να εξαλείψουν μια και καλή μια τρομοκρατική ενέργεια που προκαλεί μόνο ζημιές, φόβο και πόνο, ενώ δείχνουν να απολαμβάνουν μόνο αυτοί που πολύ ευχαρίστως θα έκαιγαν και ανθρώπους μαζί με τις παλέτες.