Στο αεροδρόμιο. Προσπαθώ ειλικρινά να καταλάβω τι πάει «Χ» με την κυπριακή κοινωνία ή γενικά τι πάει «Χ» με ανθρώπους.
Προχθές ταξιδεύοντας από Σκιάθο προς Λάρνακα, αφού πολλοί, αν όχι όλοι οι επιβάτες με είδαν να κάθομαι στο τροχοκάθισμα του αεροδρομίου για λόγους διευκόλυνσης μου διότι έχω αναπηρία (μυϊκή δυστροφία), έτρεξαν να μπουν μπροστά μου και ανέβηκαν στο λεωφορείο από όπου αναγκάστηκε να τους βγάλει το προσωπικό του αεροδρομίου έτσι ώστε να μπορέσω να μπω πρώτη και να καθίσω (ορισμένοι επιβάτες θύμωσαν και έψαχναν να δουν ποια είμαι)
Όταν έφτασε το λεωφορείο έξω από το αεροσκάφος, έτρεξαν όλοι οι επιβάτες και πάλι για να βγουν πρώτοι στην σκάλα του αεροπλάνου, που είχε ως αποτέλεσμα να στέκομαι τελευταία στην σειρά μέχρι που κάποιοι πολύ καλοί άνθρωποι μου φώναξαν (σαν ήταν στη μέση της σκάλας), να περάσω για να μπω μπροστά τους στη σειρά για να μην στέκομαι και να περιμένω.
Ένιωσα πολύ άβολα, ένιωσα απογοήτευση και ένιωσα και αόρατη.
Τα βλέμματα ορισμένων επιβατών με έκαναν επίσης να νιώσω αξιοθέατο σε τσίρκο.
Προσπαθώ να καταλάβω εάν για μένα κάποια πράματα είναι αυτονόητα επειδή έχω κάτι και εάν common sense is not so common τελικά. Μοιράζομαι αυτή την εμπειρία μου γιατί πιστεύω πως πρέπει τέτοιες ιστορίες να ακούγονται έτσι ώστε να βλέπει ο κόσμος μια διαφορετική πραγματικότητα η οποία υπάρχει για ένα ποσοστό ανθρώπων!
Είμαι όμως χαρούμενη που κάποιοι άνθρωποι είναι ΚΑΛΟΙ και με ευγένεια!
Πιστεύω και ελπίζω πως μπορούμε και καλύτερα.
*κεντρική φωτογραφία - αρχείο
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Ακόμα μια συνάντηση χωρίς αποτέλεσμα για τη διάνοιξη νέων σημείων διέλευσης, είχαν την Πέμπτη οι διαπραγματευτές της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής πλευράς, Μενέλαος Μενελάου και Γκιουνές Ονάρ, ενόψει της διευρυμένης συνάντησης για το κυπριακό, που θα πραγματοποιηθεί τον ερχόμενο Μάρτιο, στη Γενεύη.
