Ο λευκός καρχαρίας μπορεί να είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα αρπακτικά στον κόσμο, αλλά πολύ λίγοι από εμάς θα δουν από κοντά αυτό το τεράστιο ψάρι. Και ίσως καλύτερα...
Οι λεθκοί καρχαρίες απουσιάζουν από όλα τα ενυδρεία. Αυτό δεν οφείλεται ούτε στο μέγεθός τους, ούτε στη δίψα τους για αίμα. Στην ουσία υπάρχει ένας πιο τραγικός λόγος...
Η πρώτη φορά που εκτέθηκε ένα από αυτά τα μεγαθήρια ήταν στο πρώην τουριστικό αξιοθέατο του Λος Άντζελες, Marineland of the Pacific, το 1955. Το καημένο το ζώο δεν άντεξε ούτε μια μέρα!
Έκτοτε, έχουν γίνει μια σειρά από προσπάθειες να φιλοξενήσουν τους καρχαρίες σε ωκεανοστάσια, αλλά καμία δεν λειτούργησε: είτε οι λευκοί καρχαρίες απελευθερώθηκαν πίσω στη φύση είτε, αν έμειναν σε αιχμαλωσία, πέθαναν μέσα σε λίγες μέρες.
Γιατί λοιπόν είναι τόσο δύσκολο να κρατηθούν ζωντανά αυτά τα απίστευτα ψάρια μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον;
Πρώτα απ' όλα, είναι αδύνατο να κρατήσετε έναν ενήλικο λευκό καρχαρία σε μια δεξαμενή. Αυτοί φτάνουν κατά μέσο όρο τα 4,5 μέτρα σε μήκος, γεγονός που καθιστά την ίδια την πράξη της μετακίνησής τους μια σχεδόν ανυπέρβλητη πρόκληση.
Οι έξι μεγάλοι λευκοί καρχαρίες που παρουσιάστηκαν από το Monterey Bay ήταν όλοι μωρά, το πρώτο από τα οποία είχε μήκος 1,5 μέτρο και ήταν λιγότερο από ενός έτους όταν το έπιασαν, γεγονός που καθιστά πιο απλή τη μετακίνηση και τη φροντίδα του.
Επιπλέον, οι λευκοί καρχαρίες καθώς και άλλοι καρχαρίες (δηλαδή αυτοί που ζουν μακριά από τη στεριά) είναι συνηθισμένοι να κολυμπούν σε μεγάλες αποστάσεις χωρίς εμπόδια και αλλάζοντας κατεύθυνση όποτε το κρίνουν σκόπιμο.
Αυτό σημαίνει ότι οι τοίχοι τους προκαλούν τεράστια σύγχυση και αγωνία όταν τους βάζουν σε ένα ενυδρείο.
Αυτό το ζήτημα ταλαιπώρησε ιδιαίτερα τον έκτο λευκό καρχαρία του Monterey Bay το 2011 - ο οποίος εθεάθη να χτυπάει συνεχώς το κεφάλι του στις γυάλινες πλευρές.
ΠΗΓΗ: Gazzetta.gr
