Η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη όχι μόνο απέτυχε να φέρει το φρέσκο, το καινούργιο και το πρωτοποριακό αλλά με μια σειρά από αστοχίες και επικές -επιπέδου κωμωδίας σλάπστικ- γκάφες μάλλον φέρνει σε μια αναιμική, άτολμη και συγκεχυμένη “τρίτη θητεία Αναστασιάδη”.
Ακόμα δεν συμπληρώθηκαν οι πρώτες 100 μέρες, η οικουμενική άτυπη περίοδος χάριτος που δίνεται συνήθως στις κυβερνήσεις, θα ψελλίσει κάποιο από τα λιγοστά χριστουδουλιδικά groupies που ακόμα τολμούν να μιλήσουν δημόσια και ίσως να έχει και δίκιο. Όμως μεταξύ μας, πιστεύετε στ’ αλήθεια ότι θα αλλάξουν δραματικά τα πράγματα από δω και πέρα;
Καλώς ή κακώς (κακώς αν με ρωτάτε) υπάρχουν καλοί λόγοι που στο κυπριακό πολιτικό σύστημα εναλλάσσονται εδώ και 50 σχεδόν χρόνια στην εξουσία το δίπολο ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ, δηλαδή η παραδοσιακή δεξιά και η παραδοσιακή αριστερά, σχηματίζοντας κυβερνήσεις με τα γνωστά δεκανίκια. Και ένας απ’ αυτούς είναι τα στελέχη. Οι άνθρωποι που θα τοποθετηθούν σε θέσεις-κλειδιά ώστε να μπορέσει ο πρόεδρος να κυβερνήσει και να εφαρμόσει το προεκλογικό του πρόγραμμα. Και κακά τα ψέματα οι περισσότεροι ικανοί να το πράξουν αυτό χωρίς η χώρα να επιστρέψει στη λίθινη εποχή εντάσσονται ή έστω συνεργάζονται ή είναι φίλα προσκείμενοι στα δύο μεγάλα κόμματα που ακόμα διαθέτουν την αποκλειστική αντιπροσωπεία των δύο επικρατέστερων -αλλά ξεπερασμένων εδώ και δεκαετίες τουλάχιστον με τη στενή έννοιά τους- ιδεολογιών.
Γι’ αυτό άντε και σπάει το ποδάρι του και εκλέγεται κάποιος χωρίς τη στήριξη ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ. Με ποιους θα κυβερνήσει; Αν ΔΗΚΟ, ΕΚΕΚ και ΔΗΠΑ είχαν αξιόλογα στελέχη δεν θα ήταν bottom-feeders που περιμένουν κάποιος να τους πετάξει κάποιο κοκαλάκι εξουσίας. Η πολυδιαφημισμένη “ανεξάρτητη υποψηφιότητα” Χριστοδουλίδη με το που μετατράπηκε σε κυβέρνηση ξεφούσκωσε γρηγορότερα κι απ’ το τρεντάρισμα Μαυρίκιου - Ιλάειρας. Αμφότεροι άλλωστε είναι προϊόντα της εποχής: fancy περιτύλιγμα ενός άδειου πακέτου. Άλλωστε καινός και κενός είναι ομόηχα, δύσκολο να τα ξεχωρίσει κανείς. Μια κυβέρνηση με πρόσωπα που σίγουρα δεν θα ήταν πρώτες επιλογές σε περίπτωση που η δεξαμενή ήταν λίγο μεγαλύτερη, αν δεν υπήρχε το εμπάργκο κυρίως από ΔΗΣΥ και φυσικά οποιονδήποτε αξιόλογο του προοδευτικού χώρου. Εκ πρώτης όψεως ικανοί και πετυχημένοι επαγγελματίες στους τομείς τους αλλά τελείως έξω απ’ τα νερά τους και λίγοι σε ό,τι αφορά το χαρτοφυλάκιο που στις πλείστες των περιπτώσεων βρίσκεται έξω από τους τομείς ειδίκευσης ή τις δυνατότητες τους - πιο κραυγαλέα περίπτωση miscast κι από τον Tom Hanks στο Elvis.
Γι’ αυτό ο Νίκος Χριστοδουλίδης χρειάζεται περισσότερο τον ΔΗΣΥ απ’ ότι το αντίστροφο. Εκτός από το πρακτικό κομμάτι, μια άνετη ας πούμε πλειοψηφία στη Βουλή μαζί με κόμματα δορυφόρους όπως την ΕΔΕΚ και το ΕΛΑΜ, χρειάζεται και τους ανθρώπους που θα την καταστήσουν μια γνήσια τρίτη θητεία Αναστασιάδη, όπως ήταν και το αρχικό concept. Και γνωρίζοντας τον ΔΗΣΥ δεν θα μείνει για πολύ καιρό σε κατάσταση νερόβραστης και αναιμικής αντιπολίτευσης γιατί περισσότερη ζημιά θα κάνει στο ήδη πληγωμένο γόητρο παρά καλό. Οι επερχόμενες διπλές εκλογές είναι μια χρυσή ευκαιρία για την Πινδάρου να ρεφάρει τη χασούρα των προεδρικών και να προετοιμάσει την επιστροφή στη συγκυβέρνηση. Οπότε αυτά τα βαρύγδουπα της Αννίτας για επικύρωση του αντιπολιτευτικού ρόλου του ΔΗΣΥ (και το μάλλον αστείο γεγονός ότι χρειάστηκε ολόκληρο συνέδριο γι’ αυτό) ακούγονται και λίγο βερεσέ, στην καλύτερη περίπτωση κανείς δεν θα τα θυμάται σε ένα χρόνο όταν θα τονίζεται -πάλι από τους ίδιους- η ανάγκη να κυβερνήσει ο ΔΗΣΥ τον τόπο.
Βέβαια αν γίνει κάτι τέτοιο -που για εκεί πάει το πράγμα- εύλογα αναρωτιέται κανείς τι θα απογίνουν οι τωρινοί κυβερνητικοί εταίροι ειδικότερα το ΔΗΚΟ που έκανε γαργάρα μεν τη φυσική συνέχεια Αναστασιάδη (της πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης έβερ σύμφωνα με τον Νικόλα) και τη συνύπαρξη με την αποσχιστική ΔΗΠΑ... αλλά στο ίδιο κρεβάτι με τον ΔΗΣΥ;
Νομίζω πως γνωρίζουμε την απάντηση αλλά απ’ την άλλη έχουμε δει και πιο παράξενα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή, σωστά;
