Θα μπορούσε να είναι true crime ντοκιμαντέρ του Netflix, καθηλωτικό, συγκλονιστικό, σοκαριστικό, αν μας έδινε ποτέ κάποιος σημασία για κάτι πέρα από το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Η ιστορία του νεαρού στρατιώτη Θανάση Νικολάου που βρέθηκε νεκρός κάτω από μια γέφυρα το 2005 και ο θάνατός του αποδόθηκε αρχικά σε αυτοκτονία για να αποκαλυφθεί 17 χρόνια αργότερα ότι ήταν ξεκάθαρη (και συγκαλυμμένη) δολοφονία, τα έχει όλα: μυστήριο, παραπλάνηση, στρατιωτική ομερτά, διαφθορά και ανικανότητα σχεδόν σε όλες τις βαθμίδες της έρευνας, συνωμοσίες και κουκουλώματα.
Και στο επίκεντρο, η μάνα του θύματος, η κυρία Ανδριάνα Νικολάου που για 17 χρόνια περιφέρονταν κρατώντας πλακάτ με τις (σκληρές) φωτογραφίες του πτώματος του γιου της σαν γκροτέσκο πρωτοσέλιδο τάμπλοϊντ: έξω από την Αστυνομία, το Προεδρικό, τη Νομική Υπηρεσία, το Υπ. Δικαιοσύνης, όπου υπήρχε ευθύνη και ταυτόχρονα αποποίησή της. Φωτογραφίες που κατέδειχναν το αυτονόητο που κανείς δεν ήθελε να δει: πως ένα σώμα που υποτίθεται πως έπεσε από μεγάλο ύψος δεν φέρει εξωτερικές κακώσεις; Πώς είναι δυνατόν έναν έμπειρος ιατροδικαστής να μην πρόσεξε τα εμφανέστατα σημάδια στραγγαλισμού; Αν κατάφεραν μετά την εκταφή να βρουν ενδείξεις στραγγαλισμού στο οστό(!) φανταστείτε πως θα ήταν ο λαιμός του παιδιού.
17 χρόνια. Για σκεφτείτε το.
Για 17 χρόνια να φωνάζεις πως ο γιος σου ούτε αυτοκτόνησε, ούτε έπεσε κατά λάθος από τη γέφυρα. Για 17 χρόνια να σε βγάζουν τρελή, να σε απορρίπτουν ως ακόμα μία γραφική που βγαίνει στα κανάλια ή στήνεται έξω απ’ το προεδρικό με μακάβρια πλακάτ. Για 17 χρόνια να μη σου φτάνει ο πόνος του αδόκητου χαμού του παιδιού σου να σου τρώει καθημερινά τα σωθικά, να έχεις να αντιμετωπίσεις ένα ανάλγητο κράτος στη χειρότερή του μορφή.
Όμως μη γελιέστε. Η κυρία Ανδριάνα ναι μεν είναι η ηρωίδα, η μάνα όπως την ορίζει η φύση και ο άνθρωπος που όλοι θα θέλαμε στο πλευρό μας, όμως δεν πρέπει να είναι η πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας. Γιατί έτσι αδικείται και αυτή και ο Θανάσης. Πρωταγωνιστής πρέπει να είναι το κωλοχανείο αυτό που ονομάζουμε Κυπριακή Δημοκρατία, αυτό το μπασταρδεμένο έκτρωμα που στήθηκε με αποφάγια και διοικείται από τη γέννησή του από ανθρώπους που δεν κανονικά δεν θα τους επιτρεπόταν να διοικήσουν ούτε σύλλογο. Ένα κράτος ταυτισμένο με τη διαφθορά, τον νεποτισμό, την ανικανότητα, τη λαμογιά, την αδιαφορία, την αναλγησία, την υποκρισία. Ένα κράτος που δεν είναι φυσικά κάτι αόριστο, αόρατο και άυλο αλλά απαρτίζεται από ανθρώπους με σάρκα και οστά που είναι πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση - κοινώς τους έκανε τα ίδια σκατά με τα μούτρα του.
Όποια σελίδα του πορίσματος και να πιάσεις, θα φρίξεις. Με τη βλακεία, την ανικανότητα, τη σκοπιμότητα, την κατάφωρη αδικία. Από τους αστυνομικούς που έφτασαν στον τόπο που βρέθηκε το πτώμα του Θανάση, τον ιατροδικαστή που δεν είδε εγκληματική πράξη μέχρι τους στρατιωτικούς που δεν ήξεραν για τα ναρκωτικά στο στρατόπεδο, ούτε για το bullying σε βάρος του Θανάση (η συνήθης “δεν είδα, δεν άκουσα, δε γνώριζα” πρακτική του παραλογισμού που λέγεται στρατός) δεν υπάρχει κρίκος σ’ αυτή την αλυσίδα διαδικασίας που να μην είναι σάπιος. Κι επειδή δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ξαφνικά μαζεύτηκαν τόσοι πολλοί άχρηστοι σε μια υπόθεση (ακόμα και σε ένα κράτος μπουρδέλο σαν αυτό που ζούμε) η πιο πιθανή εξήγηση είναι η συγκάλυψη. Με τη διαφθορά να φτάνει μέχρι το μεδούλι.
Όταν ρωτήθηκε από τον “Φιλελεύθερο” ένας εκ των ανακριτών της υπόθεσης Σάββας Μάτσας γιατί πιστεύει ότι ο ιατροδικαστής που πήγε στη σκηνή και εξέτασε τη σορό του Θανάση, είπε ότι ο θάνατός του προήλθε από πτώση από ύψος, χωρίς να υπάρχουν εμφανείς κακώσεις, εκείνος απάντησε «Ρωτήστε τον. Πώς μπορώ να ξέρω εγώ. Όταν τον καλέσαμε για κατάθεση, του υποβάλαμε 40 ερωτήσεις και μας απάντησε «δεν έχω να πω τίποτε»”. Και ο εν λόγω ιατροδικαστής ήταν για χρόνια βουλευτής. Νομοθέτης γαμώ το στανιό μου. Και μάλιστα παράταξης που περηφανευόταν κάποτε για το ηθικό της πλεονέκτημα (ευτυχώς όχι πια).
Αυτός λοιπόν είναι ο πρωταγωνιστής. Το κράτος-φονιάς. Που απέδειξε ήδη με την υπόθεση Μεταξά πως αδιαφορεί για τους πολίτες του, είτε από θεσμικό ρατσισμό, είτε γιατί μισεί τους φτωχούς, είτε από καθαρόαιμο σταρχιδισμό των προυχόντων βολεμένων υπαλλήλων του. Ένα κράτος με Γραφείο Ευημερίας serial killer με περισσότερα θύματα κι από τον Μεταξά στο παλμαρέ του, ένα κράτος υδροκέφαλο, αναχρονιστικό, δυσλειτουργικό και ανάλγητο γιατί έτσι βολεύει τα γρανάζια του.
Ένα κράτος-λύκος που αξίζει στα πρόβατα που το ανέχονται.
«Γιατί να νιώσω δικαίωση; Το παιδί μου είναι έξω από τον τάφο σχεδόν δύο χρόνια και περιμένει τη δικαίωση. Για να δικαιωθεί ο γιος μου και εγώ, πρέπει να βρεθούν οι δολοφόνοι του. Τα γεγονότα υπάρχουν, οι δολοφόνοι είναι ελεύθεροι, οι ηθικοί αυτουργοί είναι εκεί. Αυτοί που είναι αναμεμειγμένοι δεν έχουν πεθάνει. Είναι ελεύθεροι, γι’ αυτό και πρέπει να εντοπιστούν.». Κράτα γερά κυρία Ανδριάνα. Επίσης ένα πολύ μικρό καλάθι...
* O τίτλος δανεισμένος από μια βιντεοκασέτα του 1988 με τον Θανάση Βέγγο στον ρόλο ενός καλοκάθαγου ανθρωπάκου που πέφτει θύμα gaslighting από το περιβάλλον του
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Ελπίδα Ιακωβίδου: Βρέθηκε σε εκδήλωση στη Λευκωσία με την πρώην σύντροφο του Τζώνη Καλημέρη
• Αερόσακοι Takata: Πώς απαντούν οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για τις χρεώσεις στον έλεγχο;
ΠτΔ στο Economist: Φάρος ελπίδας για την περιοχή η επανένωση Κύπρου
Μια ανεξάρτητη και επανενωμένη Κύπρος είναι καίριας σημασίας για την περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, κατά τον χαιρετισμό του στο 20ό ετήσιο συνέδριο του περιοδικού Economist, οι εργασίες του οποίου άρχισαν την Πέμπτη στη Λευκωσία, σημειώνοντας παράλληλα ότι η επανένωση της Κύπρου μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και για την περιοχή
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
