‘Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η μόνη μας διέξοδος’, μια έκφραση που κατάντησε να είναι τετριμμένη και να βγαίνει αβίαστα από στόματα πολιτικών κυρίως, όταν η Κύπρος αντιμετωπίζει κάποιο κίνδυνο, αφήνοντας έτσι μια αφηρημένη ως προς την έννοια της έκφρασης ερμηνεία.
Το εξιλαστήριο θύμα όμως αυτής της υπόθεσης είναι οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι οποίοι ανήμποροι να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους – βλέπε Κυπριακό – παρακολουθούν την μοναδική τους διέξοδο, ήτοι Ευρωπαϊκή Ένωση, να ασκεί μια ‘ανάλγητη’ πολιτική ως προς τα δικά τους ζητήματα. Αποτέλεσμα, η περιφρόνηση της Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης από τον κόσμο και η εμπέδωση μια κουλτούρας ωχαδερφισμού. Ποια η πραγματικότητα όμως?
Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια το 2004, με κύριο στόχο την επίλυση του κυπριακού προβλήματος, δικαίως θεωρείται η μεγαλύτερη διπλωματική επιτυχία της εξωτερικής μας πολιτικής. Παρά τις αντιδράσεις άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, η διαιρεμένη Κυπριακή Δημοκρατία γίνεται πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης εδραιώνοντας έτσι ένα γεωπολιτικό εκτόπισμα πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με την γεωγραφική της έκταση. Απτό παράδειγμα το βέτο το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία δύναται να ασκήσει σε συνόδους κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μία ένταξη όμως που είχε ως κύριο σκοπό και αφετηρία την λύση του Κυπριακού προβλήματος βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις υποχρεώσεις που πήγαζαν, ως πλήρες μέλος, πλέον της Ευρωπαϊκής οικογένειας. Αντιθέτως, υπερθεματίστηκαν τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ένταξή μας αφέθηκε να εκληφθεί από το λαό ως η πανάκεια στο πρόβλημα του Κυπριακού όπου ως άλλως Μέγας Αλέξανδρος η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έλυνε τον γόρδιο δεσμό. Κάτι που δεν αντανακλούσε την πραγματικότητα φυσικά.
Όπως έχει πολύ ορθά λεχθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μία ένωση αγγέλων αλλά μια ένωση εθνικών κρατών μελών με το κάθε ένα να έχει την δική του ατζέντα και να παλεύει για τα δικά του συμφέροντα. Ο ρόλος της Κύπρου δεν είναι άλλος παρά η εμπέδωση των Κυπριακών συμφερόντων ως Ευρωπαϊκών και κατ’επέκταση να κάνει τους εταίρους μας κοινωνούς της δικής της ατζέντας.
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δυσκολεύεται να ευθυγραμμίσει τα συμφέροντα πλειάδας Ευρωπαϊκών χωρών με τα δικά της. Πέραν των αντικειμενικών δυσκολιών – την στρατηγική σχέση κάποιων κρατών μελών με την Τουρκία – η Κυπριακή Δημοκρατία φέρει βαρύτατη ευθύνη αφού από το 2004 και εντεύθεν φέρεται να βλέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένα απλό χρηματοδότη στον οποίο στρέφεται για βοήθεια όταν τα πράγματα στο Κυπριακό βαίνουν προς αδιέξοδο.
Είναι πρόδηλη η αποχή οποιασδήποτε σοβαρής ανάμιξης της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μείζονα Ευρωπαϊκά ζητήματα ή ακόμη και η όποια σοβαρή προσπάθεια επηρεασμού της Ευρωπαϊκής ατζέντας. Η όποια ανάμειξη της Κύπρου ή πρωτοβουλία έχει ληφθεί τα τελευταία δεκαέξι χρόνια από μέρος μας, ως επί το πλείστον ήταν απότοκο προσωπικών ενεργειών κάποιων ανθρώπων με όραμα, παρά το αποτέλεσμα οργανωμένης στρατηγικής της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και μετά την λήξη της θητείας αυτών των ατόμων δεν υπήρξε η όποια συνέχεια.
Δεν μπορεί η όποια ενασχόλησή μας με τα Ευρωπαϊκά κοινά να επαφίεται και να περιορίζετε στον ζήλο του εκάστοτε Υπουργού Εξωτερικών ή των Ευρωβουλευτών μας ή κάποιων διπλωματών και λειτουργών του κράτους . Ιδιαίτερα από την στιγμή που η Τουρκία αλωνίζει τα Ευρωπαϊκά φόρα, πολιτική η οποία και εκ του αποτελέσματος φαίνεται να έχει αποτελέσματα.
Συχνά πυκνά διατεινόμαστε - και δικαίως - για την ανεπαρκή αλληλεγγύη την οποία οι εταίροι μας επιδεικνύουν προς στις δικές μας ανησυχίες και ζητήματα. Τί κάνουμε όμως εμείς για τις ανησυχίες άλλων κρατών μελών, ποια η στάση της Κυπριακής Δημοκρατίας για παράδειγμα στις ανησυχίες των χωρών της Βαλτικής ως προς τον Ρωσικό παράγοντα? Πόσο επαρκής είναι η δική μας αλληλεγγύη? Ποια η στάση της Κύπρου στην διαμάχη στην περιοχή της Δυτικής Σαχάρας? Ποια η θέσης της Κύπρου για την Πράσινη Συμφωνία η οποία θα επιφέρει τεκτονικές αλλαγές στις ζωές μας?
Δεκαέξι χρόνια μετά η Κυπριακή Δημοκρατία φαίνεται να μην έχει καταλάβει πως η κατά τα άλλα, υδροκέφαλη και άκρος γραφειοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί. Λειτουργώντας ακόμη ως Κράτος Μέλος α λα καρτ κάποιες φορές - πληγώνοντας έτσι τη αξιοπιστία της όπου τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η μη κύρωση από πλευράς Κυπριακού Κοινοβουλίου της εμπορικής συμφωνίας Καναδά-Ευρωπαϊκής Ένωσης ή το θέμα που προέκυψε με τα διαβατήρια - δεν έχει φροντίσει να παρεισφρήσει στα lobbies των Βρυξελλών ενώ αυτό θα έπρεπε να αποτελεί αυτοσκοπό της εξωτερικής της πολιτικής.
Αυτό όμως που πάνω απ’ όλα φαίνεται να μην έχει εμπεδωθεί είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2004 και εντεύθεν δεν αποτελεί απλός ‘μια διέξοδο’ όταν τα βρίσκουμε δύσκολα, αλλά μέρος της της ιστορίας μας. Ας αφήσουμε στο πλάι τους ωχαδερφισμούς, και ας χαράξουμε επιτέλους ένα πραγματικά Ευρωπαϊκό μέλλον για τον τόπο μας που θα εγγυάται την ειρηνική διαβίωση στην γη των πατέρων μας.
Ο Ιάκωβος Ιακώβου είναι αντιπρόεδρος της Φοιτητικής Νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (EDS)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Με κίτρινη προειδοποίηση, καταιγίδες και χαλάζι ο καιρός - Τι μας επιφυλάσσει για τα Χριστούγεννα
• Αλκοόλ και οδήγηση: «Καμπανάκι» για την περίοδο Χριστουγέννων - Οι ποινές και οι τιμές
• Πώς να απολαύσεις το γιορτινό τραπέζι χωρίς ενοχές – Διατροφολόγος στο «Τ»
ΔΗΚΟ: Οι αντικομματικές συμπεριφορές, η τάση για φυγή και στο βάθος ο Οδυσσέας
Είναι γνωστό πλέον και κανείς δεν μπορεί να το κρύψει, ούτε ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ότι στο ΔΗΚΟ επικρατεί μια ανησυχία εδώ και καιρό, λόγω των διαφορετικών και έντονων απόψεων που ακούγονται κυρίως από τρεις βουλευτές του κόμματος, για το κυπριακό. Χρίστος Ορφανίδης, Παύλος Μυλωνάς και Ζαχαρίας Κουλίας, είναι οι βουλευτές που βρίσκονται απέναντι στην ηγεσία του κόμματος σε ότι αφορά στον τρόπο που πολιτεύεται και στηρίζει την κυβέρνηση Χριστοδουλίδη.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
