Της Αντιγόνης Άντωνα
Κομμάτι από σένα. "Σου μοιάζει", λένε οι πολλοί και όντως αυτό πιστεύεις και εσύ. Να ήξερες πόσο λάθος έχεις. Κανένα μωρό και κανένα παιδί δεν μοιάζει σε κανέναν από εμάς. Γιατί είναι μοναδικό, δεν έχει τα κουσούρια που έχουμε εμείς οι ενήλικες.
Στον καμβά της ζωής είναι έτοιμο να δημιουργήσει όπως εκείνο θέλει, με τα δικά του χρώματα, τις δικές του γραμμές ευθείες, καμπύλες δεν έχει σημασία. Η ζωή δεν είναι άσπρο μαύρο. Η ζωή έχει χρώματα και τα παιδιά ξέρουν καλά πως να χρησιμοποιήσουν τα έντονα χρώματα. Τα φέρνουμε σε ένα κόσμο που μπορεί να μην είναι ιδανικός γι’ αυτά, αλλά μοιάζει πολύ με τα παραμύθια που τους διαβάζουμε.
Παραμύθια βγαλμένα απ' τη ζωή την ίδια, με μάγισσες, δράκους, νεράιδες και σούπερ ήρωες. Αυτή είναι η ζωή μας. Γεμάτη κακία αλλά και καλοσύνη.
Με ρώτησε κάποτε ένα παιδί. "Υπάρχουν όντως νεράιδες;" Φυσικά και υπάρχουν, τι θα κάναμε άλλωστε αν δεν υπήρχαν. Πρέπει να υπάρχουν. Ιδανικά για να πιστεύουν, αξίες για να πορεύονται. Στον πραγματικό κόσμο οι άνθρωποι φοβούνται. Χάνουν την ουσία της ζωής, δεν γελάνε πολύ τελευταία, δεν χαίρονται, τρέχουν, όλο τρέχουν.
Τα παιδιά όμως δεν έχουν λόγο να το κάνουν. Πάντα θα περιμένουν έναν ήρωα να τα σώσει και μια νεράιδα να τα καθησυχάσει. Στην αθώα τους ψυχή φωλιάζει η αγάπη κι αυτή η αγάπη είναι που τα ομορφαίνει. Τα παιδιά μας, χρειάζονται νεράιδες και ήρωες που θα τους προσφέρουν εμπειρίες, αξίες, ιδανικά, αγάπη. Μας χρειάζονται για να τα μάθουμε πως είναι να δίνεις με την ψυχή σου χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα.
Η αγάπη διώχνει το φόβο, δένει τους ανθρώπους και τα παιδιά το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό υποσυνείδητα. Δεν φοβούνται να ρισκάρουν, ούτε να πέσουν, ούτε να χτυπήσουν. Τολμάνε. Γιατί οι πληγές επουλώνονται κι οι εμπειρίες μένουν.
Τα παιδιά μας διδάσκουν πολλά. Είμαστε ικανοί να τα δούμε; Ή παραμένουμε ακόμα απορροφημένοι στην καθημερινότητα μας; Είναι καιρός να πάρουμε τα μαθήματα που μας παραδίδουν αν θέλουμε να επιβιώσουμε.
