Γιάννος Κατσουρίδης: «Γιατί είμαι ΟΜΟΝΟΙΑ 1948…» – Απάντηση για όσα του καταλογίζουν

«Βασάνισα πολλές φορές τον εαυτό μου αν θα έπρεπε να γράψω αυτό το κείμενο. Ολίγον μεγάλο οφείλω να πω. Κατέληξα πως πρέπει να το γράψω. Ίσως και να άργησα να το κάνω. Δεν είναι μόνο τα κακοπροαίρετα υπονοούμενα για μένα ή την οικογένεια μου που αφήνονται από διάφορους (το πιο σύνηθες) με την πρώτη ευκαιρία, ή μια καλοπροαίρετη απορία από άλλους. Είναι, κυρίως, διότι αυτό που έγινε πριν 2 χρόνια στο σωματείο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ μου αφαίρεσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και με έκανε, όπως και πολλούς άλλους, να νιώθω μετέωρος, χωρίς ποδοσφαιρική στέγη. Έπρεπε να ξαναβρώ κάτι που να με γεμίζει, να με εκφράζει. Και το βρήκα. Έστω και αν δεν συμφωνώ με όλα και σε όλα.

Γράφω λοιπόν αυτό το κείμενο σήμερα, μια μέρα πριν την ιδρυτική πράξη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ 1948 (σαν αύριο πριν 2 χρόνια) για μένα και κανέναν άλλο. Δεν με αγγίζουν τα όσα γράφει ο καθένας κατά καιρούς είτε λόγω άγνοιας, είτε επειδή απλώς θεωρεί ότι βολεύει να δημιουργεί θεωρίες συνωμοσίας για να δικαιολογήσει το οτιδήποτε θέλει να δικαιολογήσει. Δεν έχω να χωρίσω τίποτε και με κανένα και καταλαβαίνω ότι δεν θα συμφωνούμε όλοι και σε όλα, όπως καταλάβω ότι κάποιοι διαφωνούν με την επιλογή μου. Δεν έχω να απολογηθώ σε κανένα και για τίποτε όμως. Δεν έχω να αποδείξω τίποτε και σε κανένα. Δεν έχω να δώσω λόγο σε κανένα για την επιλογή μου. Είναι δική μου. Και με καθαρότατη συνείδηση. Σε όποιον δεν αρέσει δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό, αλλά ελπίζω να μου αναγνωρίζει -όπως αναγνωρίζει και στον εαυτό του είμαι σίγουρος- το δικαίωμα να διαλέγω το δρόμο μου. Το γράφω λοιπόν για μένα και δεν θα μπω σε καμιά αντιπαράθεση.

1. Πέρασα όλη μου τη ζωή (είμαι 45 πλέον) μέσα στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Το σωματείο ΟΜΟΝΟΙΑ και όχι την εταιρία ΟΜΟΝΟΙΑ. Όπως και πολλοί άλλοι βέβαια και δεν διεκδικώ καμιά πρωτοτυπία σε αυτό. Το γράφω όμως για να μην προσπαθήσει να μου πει κάποιος «τι ξέρεις εσύ από ΟΜΟΝΟΙΑ». Παρακολουθώντας ως οπαδός την ομάδα από το 1979 σε ολόκληρη την Κύπρο πρώτα με τον πατέρα μου μετά με φίλους και συμπαίκτες. Αγωνιζόμενος με το τιμημένο τριφύλλι στο στήθος από την ηλικία των 11 ετών μέχρι τα 20 (στις παιδικές ομάδες, στα τσικό, στα δεύτερα και μέχρι τα πρόθυρα της α’ ομάδας). Ως τακτικό μέλος του σωματείου για περισσότερο από μια 20ετία και πάντα με πλήρως τακτοποιημένες υποχρεώσεις μέχρι και την θεμελιακή μου διαφωνία πριν 2 χρόνια. Ως κάτοχος season ticket από το 1999, που ακόμα ισχύει διότι ήμουν από αυτούς που το αγόρασα για τριετία. Έβαλα και εγώ το «τουβλάκι» μου των 1000 ευρώ. Αγόρασα το ομόλογο μου για το οποίο δεν διεκδίκησα πίσω τίποτε και ούτε θα το κάνω διότι σέβομαι το τι ήμουν και το τι πέρασα σε αυτή την ομάδα. Κυρίως όμως ως οπαδός, με παρουσία σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια της ομάδας μου εντός και εκτός έδρας. Και στα καλά και στα πέτρινα χρόνια (που ήταν πολύ περισσότερα) και με πολύ λίγες απουσίες. Επίσης, δεν έχω σχολιάσει την εταιρία πλέον ΟΜΟΝΟΙΑ δημόσια ποτέ. Δεν θεωρώ ότι με αφορά πλέον. Ότι είχα να πω το είπα πριν ληφθεί εκείνη η απόφαση πριν 2 χρόνια.

2. Το ότι γράφω σήμερα σκοπό έχω να πω, με τρόπο ολοκληρωμένο, γιατί έκανα αυτή την επιλογή και όχι γιατί θέλω να πείσω ή να απαντήσω σε κάποιον, έστω και αν εκληφθεί έτσι από κάποιους. Έμαθα να μην ετεροκαθορίζομαι αλλά να αποφασίζω για μένα και αυτό δεν θα αλλάξει. Έμαθα επίσης να σκέφτομαι και να ενεργώ «διδασκόμενος» μέσα στο μεγάλο σχολείο της αριστεράς. Το οποίο προφανώς επηρεάζει τις θέσεις που γράφω πιο κάτω. Σε προσωπικό επίπεδο και όποιος θέλει ας το ζυγίσει και ας το εκτιμήσει, όποιος θέλει ας το δει αλλιώς, θα ήταν πολύ εύκολο για μένα να σιωπήσω και να μείνω στην εταιρία ΟΜΟΝΟΙΑ ή στον ξεδοντιασμένο ΑΣΟΛ, όπως άλλωστε έμειναν όσοι έμειναν. Σε καθαρά προσωπικό επίπεδο θα ήμουν κερδισμένος και δεν θεωρώ πως χρειάζεται να πω κάτι άλλο δημόσια. Ειλικρινά, όμως, δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πως κάποιος που φεύγει από τα σίγουρα και τα ασφαλισμένα και πάει να δοκιμάσει την τύχη του σε κάτι καινούριο ξεκινώντας από το μηδέν, το κάνει διότι έχει αλλότρια κίνητρα και υπηρετεί σκοτεινά συμφέροντα.

3. Δεν έχω επίσης καταλάβει ποτέ πως κάποιος που έχει τοποθετηθεί από την πρώτη στιγμή ότι είναι ΟΜΟΝΟΙΑ1948, το έχει δηλώσει δημόσια και φανερά σε μερικές περιπτώσεις και το έχουν καταγράψει ακόμα και εφημερίδες, κάποιος που συμμετέχει και στηρίζει ενεργά αυτή την ομάδα χωρίς να το κρύβει, είναι ταυτόχρονα κάποιος που κρύβεται από πίσω και όλα όσα άλλα του καταλογίζουν. Σφάλμα λογικής ή κάτι άλλο; Δεν το έκρυψα ποτέ λοιπόν, ούτε το κρύβω. Είμαι ΟΜΟΝΟΙΑ 1948. Καταλαβαίνω ότι είναι ευκολότερο να δημιουργείς φαντάσματα και να «απαντάς» σε ανύπαρκτα ζητήματα και ερωτήματα ή δημιουργήματα μιας νοσηρής φαντασίας παρά να συζητάς για την ουσία και να απαντάς σε ουσιαστικά επιχειρήματα, αλλά κάπου πρέπει να μπει ένα τέλος στην παράνοια. Έχει τεθεί η πρόκληση πολλές φορές από πολλούς: αν δεν πιστεύετε το πως διαχειρίζεται αυτή η ομάδα τα του οίκου της και ειδικά που βρίσκει τις πηγές εισοδήματος της, ελάτε σε μια Γενική Συνέλευση να δείτε, να ακούσετε, να ρωτήσετε. Ξέρω όμως ότι είναι πιο εύκολη η λασπολογία παρά η στοιχειοθέτηση.

4. Ο κυριότερος λόγος που είμαι ΟΜΟΝΟΙΑ1948 είναι διότι θέλω, όσο μπορώ, αυτά που λέω ότι πρεσβεύω σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο κουλτούρας να συμβαδίζουν με τις πράξεις μου. Δεν λέω ότι το καταφέρνω πάντα αλλά προσπαθώ. Καταλαβαίνω επίσης ότι αυτό που γράφω είναι υποκειμενικό και δεν απαιτώ από κανένα να το συμμεριστεί, αλλά και πάλι μιλώ για μένα και για κανέναν άλλον. Δεν συμφωνώ με όλα όσα κάνει η ΟΜΟΝΟΙΑ1948, όπως ούτε συμφωνούσα με πολλές πράξεις της Θύρας 9, της οποίας ειρήσθω εν παρόδω ουδέποτε ήμουν μέλος. Βέβαια ούτε και με το σωματείο ΟΜΟΝΟΙΑ συμφωνούσα σε όλα όσα χρόνια ήμουν εκεί. Έτερον εκάτερον. Το σημαντικό είναι να συμφωνείς στα βασικά και θεμελιακά ζητήματα. Σε αυτά είμαι ΟΜΟΝΟΙΑ1948. Θα αλλάξει στο μέλλον, θα μετεξελιχθεί σε κάτι που δεν θα με εκφράζει και δεν θα συμφωνώ; Δεν ξέρω αυτό, αλλά εύχομαι πως όχι.

5. Ιστορικά, το πνεύμα και οι πράξεις του 1948 δεν συνάδουν με αυτό που έγινε πριν 2 χρόνια. Δεν μπορεί από τη μια να κάνουμε αναφορές στο ένδοξο παρελθόν, στο ότι δεν υπέκυψαν οι ιδρυτές στα διλήμματα απάρνησης της ιδεολογίας τους, στις αντιξοότητες και τις δυσκολίες, να μιλάμε σήμερα για ομάδες και οπαδικά σύνολα στο εξωτερικό που αντιστέκονται και πρεσβεύουν το διαφορετικό, και από την άλλη εμείς με τις πράξεις μας να πηγαίνουμε στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Δεν μπορεί να επικαλούμαστε την αντίσταση αριστερών κινημάτων του παρελθόντος στην Κύπρο και το εξωτερικό, αλλά και του παρόντος σε άλλες περιοχές του πλανήτη, αλλά όχι στα καθ’ ημάς. Τούτα είναι στάση ζωής που πρέπει να επιβεβαιώνεται συνεχώς με όσες δυσκολίες και αν υπάρχουν και όσα ζιγκ ζαγκ και αν πρέπει να γίνουν. Λέγοντας αυτά να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι οπαδός καμιάς δήθεν καθαρότητας που αρνείται τον όποιο συμβιβασμό. Άλλο ο συμβιβασμός όμως και άλλο να χάνεις τον εαυτό σου.

6. Ιδεολογικά, η ρητορεία περί κοινωνικών μορφών ιδιοκτησίας, εναντίωσης στις ιδιωτικοποιήσεις και συμμετοχής του λαού (και όχι των πολιτών που έγινε της μόδας ως ορολογία) στις αποφάσεις πρέπει να αντανακλάται τόσο στις πράξεις του καθενός ως άτομο όσο και στις δομές μιας οργάνωσης στην οποία συμμετέχεις. Το τι έγινε πριν 2 χρόνια ήταν ιδιωτικοποίηση ενός οργανισμού/σωματείου με κοινωνική ιδιοκτησία και μάλιστα ιδιωτικοποίηση ακραίας μορφής. Αφαιρέθηκε το δικαίωμα των μελών να έχουν λόγο στην ομάδα τους και δόθηκε η ομάδα σε ένα και μόνο μέτοχο και μάλιστα μη Ομονοιάτη. Το αν αυτός ο μοναδικός μέτοχος θα λαμβάνει υπόψη τη θέληση των μελών και του λαού επαφίεται στην καλή του θέληση και όχι στις δομές του οργανισμού. Το αν πετύχει ή όχι είναι άσχετο με την ουσία που σχολιάζω εδώ, της ιδιοκτησίας και της ουσιαστικής συμμετοχής. Δεν μπορεί στα του οίκου μας να εκχωρούμε αυτά τα δικαιώματα και να παραβλέπουμε τα αιτήματα κοινωνικής συμμετοχής και από την άλλη όταν αλλάζουμε καπέλο και απευθυνόμαστε στην κοινωνία να ζητούμε στήριξη για ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και να απαιτούμε από την πολιτεία να εφαρμόζει μορφές κοινωνικής ιδιοκτησίας στους ημικρατικούς οργανισμούς, να ζητούμε δημόσια και όχι ιδιωτική παιδεία και πολλά άλλα. Και πάλι, όποιος δεν βλέπει την αντίφαση αυτή και θεωρεί ότι άλλο το ένα και άλλο το άλλο, για μένα απλώς δεν θέλει να την δει. Δικαίωμα του, βέβαια, αλλά δικαίωμα μου και μένα να το βλέπω όπως το περιέγραψα.

7. Σε επίπεδο οπαδικής κουλτούρας όσο και αν μου αρέσει η πρωτιά και το Τσάμπιονς Λιγκ (σε ποιον δεν αρέσουν άλλωστε), δεν θεωρώ ότι είναι το πρωτεύων για μια ομάδα, ένα οργανισμό, ο οποίος αντλεί από τα νάματα του 1948. Η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν πάντα μέρος μιας διαφορετικής αντίληψης για το ποδόσφαιρο και την κοινωνία. Αυτό είναι το κυρίαρχο και τα υπόλοιπα πάντα ακολουθούσαν και αν μπορούν (και λέω ότι μπορούν), να συμβαδίζουν.

8. Όποιος θεωρεί εαυτόν αριστερό με συγκεκριμένη ιδεολογία και θεωρεί ότι οι δομές ενός οργανισμού και το ιδιοκτησιακό του καθεστώς δεν επηρεάζουν τον τρόπο λειτουργίας του οργανισμού αλλά και των ανθρώπων του και τις αντιλήψεις που οικοδομούνται γύρω από αυτόν τον οργανισμό, τότε στο δικό μου μυαλό δεν έχει καταλάβει ποσώς την ιδεολογία που θέλει να λέει ότι πρεσβεύει. Τα βλέπει σε πρόσκαιρη βάση και ίσως και λίγο α λα καρτ.

9. Δεν ήταν ποτέ θέμα επαγγελματισμού στη λειτουργία μας ως σωματείο. Εταιρίες όπως και σωματεία πολλές και πολλά. Κάποια/ες πετυχημένες/α κάποιες/α όχι. Από μόνο του δεν είναι απόδειξη για τίποτε. Γι’ αυτό και το ιδιοκτησιακό καθεστώς δεν το συνδέω με επιτυχίες ή αποτυχίες, αλλά με το όραμα για την ομάδα μου, το ποδόσφαιρο εν γένει, αλλά και την κοινωνία ευρύτερα.

10. Και κάτι τελευταίο. Αν κάποιος από σας πιστεύει πραγματικά ότι κάποιος πάει κόντρα στο ρεύμα, θυσιάζει την ησυχία του, τη γαλήνη του, τη σιγουριά μιας υπάρχουσας και ισχυρής δομής και αφιερώνει χρόνο, πόρους, θέληση και καρδιά στο να δημιουργήσει κάτι από το μηδέν επειδή θέλει απλώς να πλήξει κάτι άλλο και όχι επειδή πιστεύει σε αυτό που κάνει, ότι του το υπαγορεύει η συνείδηση του, ότι το αγαπά πραγματικά και με την ψυχή του, τότε δεν είναι απλά αλλού ξημερωμένος, αλλά δεν έχει ο ίδιος πιστέψει σε τίποτε πραγματικά στη ζωή του και ας διερωτηθεί για τους λόγους που βρίσκεται όπου βρίσκεται. Αν πάλι μας το αναγνωρίζει τότε ας σταματήσει να λασπολογεί.

Με φάρο και πυξίδα το 48, ΟΜΟΝΟΙΑ αιώνια για πάντα στον Λαό.

Υ.Γ. Υπάρχει ένα καλοπροαίρετο επιχείρημα ότι ακόμα και αν διαφωνείς με κάποια πράγματα δεν φεύγεις από την ομάδα σου. Το πρώτο που θα σημειώσω είναι ότι δεν έφυγα, δεν φύγαμε από τον ΑΣΟΛ, από το σωματείο ΟΜΟΝΟΙΑ. Δημιουργήθηκε κάτι που δεν υπήρχε για να φύγουμε από αυτό. Η εταιρία ήταν κάτι καινούριο και δεν είναι το σωματείο ΟΜΟΝΟΙΑ. Το δεύτερο που θα σημειώσω και είναι γενικότερο σχόλιο αφορά το σε τι διαφωνεί κάποιος. Αν η διαφωνία είναι θεμελιακή, ουσιώδης, δεν μένεις, φεύγεις. Το τρίτο που θα πω αφορά σε αυτούς που δημιούργησαν την ΟΜΟΝΟΙΑ το 1948. Και αυτοί διαφώνησαν με την τότε ομάδα τους και έφυγαν. Δεν έμειναν να υπηρετούν κάτι στο οποίο δεν συμφωνούσαν και δεν πίστευαν. Δεν έμειναν να υπηρετούν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό στο οποίο ξεκίνησαν. Επειδή θεώρησαν -και σωστά- ότι η διαφωνία τους ήταν θεμελιακή, υπαρξιακή, ιδεολογική. Δεν ξέρω αν δυσαρεστώ κάποιους με αυτό που γράφω αλλά έτσι το ένιωσα και εγώ πριν 2 χρόνια.

Υ.Γ. 2. Ελπίζω φίλοι και μη, να σεβαστούν το ότι αναφέρομαι σε ποδοσφαιρικά ζητήματα και στο σωματείο μου και όχι σε οτιδήποτε άλλο. Η χρήση πολιτικών και ιδεολογικών επιχειρημάτων αφορά στη δική μου αντίληψη για τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο που θεωρεί ότι αθλητισμός, ποδόσφαιρο, κοινωνία και πολιτική είναι αλληλοσυνδεδεμένα. Καλή συνέχεια σε όλους μας».