Τρέχουν, σπάνε ρεκόρ, βάζουν καλάθια και γκολ, καρφώνουν και χαρίζουν ένα τίτλο στην ομάδα τους. Είναι οι ήρωες του σαββατοκύριακου. Τα πρόσωπα τους γεμίζουν τους τοίχους των δωματίων μικρών και μεγάλων. Εξάλλου, μας προσφέρουν αξέχαστες στιγμές που όταν τις αναπολούμε ένα χαμόγελο ευτυχίας ζωγραφίζεται στα χείλη.
Υπάρχουν και εκείνοι οι αθλητές που δεν έγραψαν ιστορία μόνο με τις επιδόσεις τους αλλά και με τον ηρωισμό και το θάρρος τους, αφού δεν υπολόγισαν τον κίνδυνο και έγιναν πραγματικοί ήρωες. Άλλοι πολέμησαν άνισα απέναντι σε ασθένειες, μερικοί διεκδίκησαν τα δικαιώματα τους και κάποιοι υπηρέτησαν την πατρίδα με κόστος τη ζωή τους.
Janusz Kusocinski
Κέρδισε τα 10.000 μέτρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1932 στο Λος Άντζελες με το εθνόσημο της Πολωνίας. Όταν οι Γερμανοί εισέβαλλαν στην πατρίδα του, εισχώρησε στον στρατό και τραυματίστηκε δύο φορές. Μπήκε στην πολωνική αντίσταση. Η Γκεστάπο στις 26 Μαρτίου 1940 τον συνέλαβε και τον εκτέλεσε τρεις μήνες αργότερα
Agata Mróz-Olszewska
Πάλεψε για τη ζωή τη δική της και του παιδιού της. Υπήρξε μέλος της εθνικής ομάδας βόλεϊ της Πολωνίας και μια από τις καλύτερες παίκτριες στην Ευρώπη. Έπασχε από λευχαιμία και όταν έμαθε πως είναι έγκυος διέκοψε τις θεραπείες για να μην απειλήσει το παιδί της. Τον Απρίλιο του 2008 έφερε στον κόσμο ένα μικρό κοριτσάκι αλλά το ανοσοποιητικό της σύστημα ήταν τόσο αδύναμο και δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει την μόλυνση μετά και τη μεταμόσχευση μυελού των οστών. Έχασε τη μάχη σε ηλικία μόλις 26 χρόνων.
Κρίστι Μάθιουσον
Ένας από τους καλύτερους παίκτες μπέιζμπολ. Όταν τελείωσε την καριέρα του, προσχώρησε στο στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο το 1918. Υπηρέτησε ως καπετάνιος στη νεοσύστατη χημική υπηρεσία μαζί με τον Ty Cobb. Κατά τη διάρκεια μιας άσκησης, ανέπτυξε φυματίωση.
Τέρυ Φοξ
Υπήρξε δρομέας και παίκτης μπάσκετ. Έχασε το δεξί του πόδι το 1977 από καρκίνο. Τρία χρόνια μετά, αποφάσισε να παλέψει με το πρόσθετο πόδι του και άρχισε από το Newfoundland με στόχο να τρέξει για να συγκεντρώσει χρήματα για τις έρευνες για την επάρατη νόσο. Έτρεχε ένα μαραθώνιο την ημέρα. Ο καρκίνος, όμως, εξαπλώθηκε στους πνεύμονες του και τον ανάγκασε να σταματήσει όταν βρισκόταν στο Thunder Bay του Οντάριο. Εννέα μήνες μετά άφησε την τελευταία του πνοή.
Μπίλι Μπενόν
Ήταν ένας από τους καλύτερους πυγμάχους και μάλιστα του είχε αποδοθεί ο τίτλος bantamweight το 1913. Εκτός από την πυγμαχία, εργαζόταν και ως ανθρακωρύχος. Πέθανε στα 41 του χρόνια σε ένα ορυχείο στο Bryn της Ουαλίας το 1932 όταν έπεσε μπροστά σε υπόγειο βράχο για να προστατέψει ένα από τα παιδιά του, το οποίο εργαζόταν μαζί του. Οι κάτοικοι της περιοχής για να τιμήσουν τη μνήμη τους έδωσαν το όνομα του σε ένα λόφο κοντά στο ορυχείο.
Μπομπ Φέλερ
Ο «Rapid Robert» μια μέρα μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, στρατολογήθηκε στο ναυτικό εθελοντικά. Ήταν ο πρώτος που εντάχθηκε στο στρατό στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Κέρδισε πέντε κορδέλες και οκτώ αστέρια μάχης.
Πατ Τίλμαν
Πολλοί νεαροί παίκτες αφήνουν τα αθλήματα τους και κατατάσσονται στον στρατό σε έκτακτες περιόδους. Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου το 2001, το Τίλμαν εγκατέλειψε την καριέρα του στο NFL και εντάχθηκε στον αμερικανικό στρατό. Σκοτώθηκε στο Αφγανιστάν τρία χρόνια μετρά σε ηλικία 27 ετών.
Τζάκι Ρόμπινσον
Ήταν ο πρώτος μαύρος παίκτης μπέιζμπολ. Υπήρξε αθλητής – θαύμα στο πανεπιστήμιο UCLA. Ασχολήθηκε με το μπάσκετ, το φούτμπολ, τον στίβο και το μπέιζμπολ. Πολέμησε στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο και όταν επέστρεψε αγωνίστηκε στη λίγκα των νέγρων. Ο πρόεδρος των Μπρούκλιν Ντότζερς τον έστειλε στη δεύτερη ομάδα και το 1947 κλήθηκε στην πρώτη.
Δέχθηκε κάθε είδους ρατσιστική επίθεση στα γήπεδα, καθώς απαγορευόταν μετά το 1880 να αγωνίζονται οι λευκοί με τους έγχρωμους παίκτες, ενώ ακόμη και οι συμπαίκτες του αρνούνταν να αγωνισθούν μαζί του. Αποσύρθηκε το 1957 και έκτοτε αφοσιώθηκε στο κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων. Βοήθησε εκατομμύρια ανθρώπους να σπουδάσουν και να βρουν δουλειά. Πέθανε το 1972 από ανακοπή καρδιάς ενώ ταλαιπωρούνταν από διαβήτη. Έγινε σύμβολο μιας εποχής.
