Δεν ξεχνά η «Κυρία» τη ματσάρα με τον Απόλλωνα – «Μπαμπά, γιατί χαρακτηρίζεις επική αυτή την ανατροπή;» (ΒΙΝΤΕΟ)

– Δέχεσαι αρχικά τέρμα μέσα στην έδρα σου σε ένα κατάμεστο γήπεδο, για να μείνεις στη συνέχεια του αγώνα με 10 ποδοσφαιριστές. Όπως καταλαβαίνεις, από νωρίς, η προσπάθεια για ανατροπή γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Το κακό δεν άργησε να τριτώσει, καθώς ήρθε και ένα δεύτερο τέρμα για τον αντίπαλο, με αυτογκόλ αυτή την φορά, την ίδια στιγμή που απίστευτα δυνατές βροχές σκέπαζαν ολόκληρο το «Αντώνης Παπαδόπουλος» .

Όπως καταλαβαίνεις η ψυχολογία και τα δεδομένα δεν ήταν τα καλύτερα δυνατά…
Όταν είσαι Ανόρθωση όμως αγαπητό μου παιδί είναι αλλιώς. Δεν μπορείς να τα βάλεις κάτω για κανένα λόγο. Έτσι έχουμε μάθει, κυλάει στο αίμα μας και το έχει δείξει διαχρονικά και η ίδια η ιστορία μας. Αυτό να το θυμάσαι καλά και να το κρατάς σαν φυλαχτό.

-Τελικά, πατέρα, πως τα καταφέραμε;

-Με πίστη, θέληση και Βαρωσιώτικη ψυχή. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με το όνομα τους. Ο παίκτης λοιπόν, ο οποίος πέτυχε το αυτογκόλ νωρίτερα, ήταν αυτός που έμελλε να μειώσει το σκορ. Στη συνέχεια, ένας από τους κορυφαίους Κύπριους ποδοσφαιριστές των τελευταίων χρόνων, με ένα ξερό δυνατό σουτ έξω από την περιοχή έφερε το παιχνίδι στα ίσα. Οι βροχές ξεκίνησαν να γίνονται ακόμα πιο έντονες, ακόμη πιο δυνατές, αλλά δεν έφυγε κανείς. Λες και ήξεραν τι θα συμβεί…

Όπως όλα έδειχναν το παιχνίδι θα τέλειωνε ισόπαλο. Μια ανατροπή μέσα στην περιοχή ωστόσο στις καθυστερήσεις του αγώνα, άλλαξε άρδην τα δεδομένα. Η μοίρα ολόκληρου του αγώνα και το κατά πόσο θα σφράγιζε μια επική ανατροπή ή όχι, βρισκόταν στα πόδια του ποδοσφαιριστή που ανέλαβε την εκτέλεση. Δεν ήταν εύκολο. Η καρδιά μας χτυπούσε σαν τρελή. Λογικά, ακόμα περισσότερο του ίδιου του παίκτη. Δεν φάνηκε. Η εκτέλεση ωστόσο φάνηκε να παίρνει πολύ περισσότερο από τα 4 δευτερόλεπτα που κράτησε στην πραγματικότητα. Με τεράστια ψυχραιμία και πλασέ στη γωνιά έγινε το 3-2. Οι πανηγυρισμοί, οι βροχές, ο τρόπος, η ένταση, η θέληση, η πίστη από τον κόσμο, όλα αυτά γιε μου ήταν που έκαναν επική αυτή την ανατροπή εκείνο το βράδυ. Θες κι’ άλλα;

-Όχι πατέρα, δεν χρειάζεται, κατάλαβα…»