Θα γιόρταζε και η Λίβια και η Μαίρη Ρόουζ και η Μαρικάρ, αλλά τι να κάνουμε; Ήταν «αλλοδαπές»…
Του Χαράλαμπου Ζάκου
Την Κυριακή ήταν η Γιορτή της Μητέρας. Οι περισσότερες πήραν κάποια κάρτα, ίσως και δώρο μαζί με ένα «Ευχαριστώ». Η κάρτα όμως της μικρής Ελένας Ναταλίας δεν θα φτάσει ποτέ στην Λίβια. Ούτε και η κάρτα της μικρούλας Σιέρρα στην Μαίρη Ρόουζ, αλλά ούτε η Μαρικάρ θα ξανακούσει τη φωνή του παιδιού της που άφησε πίσω στις Φιλιππίνες.
Αν και μητέρες. Αν και άνθρωποι όπως ο καθένας μας, είχαν την ατυχία να βρεθούν στην Κύπρο, όπως και τα υπόλοιπα θύματα του.
Επτά άνθρωποι – ανάμεσα τους και δύο κοριτσάκια – βρέθηκαν σε κάποια λίμνη. Όχι όμως μόνο μέσα από την ύπαρξη ενός κατά συρροή δολοφόνου, αλλά και μέσα από την ανυπαρξία των Αρμοδίων.
Κάποιοι θα πρέπει να πάνε σπίτι τους και αυτό είναι το λιγότερο. Ας μην ξεχνάμε πως τα θύματα του «Ορέστη» δεν θα γυρίσουν ποτέ στο δικό τους…
ΥΓ: Αν οι μητέρες, τα παιδάκια και οι άλλες γυναίκες θύματα του «Ορέστη» ήταν Κύπριες θα έπεφτε η κυβέρνηση. Δυστυχώς για τις ίδιες ήταν αλλοδαπές σε μια χώρα που θεωρεί τον πληθυσμό της ως ανώτερο. Σε ένα πληθυσμό που βλέπει τον εαυτό του ως «σερ» και «μάνταμ»…
ΥΓ2: Την Κυριακή θα γιόρταζε και η Λίβια και η Μαίρη Ρόουζ και η Μαρικάρ. Ένας αχαρακτήριστος τύπος και το «σικκιμέ, εν ξένες» τις καταδίκασαν μαζί με άλλα 5 άτομα. Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η Κύπρος.
ΥΓ3: Μαρικάρ, Κάτχα, Λίβια, Έλενα, Μαίρη, Σιέρρα, Αριάν. Είχαν όνομα κ. Πρόεδρε. Ήταν άνθρωποι. Είχαν οικογένεια. Ας μην το ξεχνάμε. Δεν ήταν απλά «αλλοδαπές».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Αντίστροφη μέτρηση για το e-kalathi: Πότε θα λειτουργήσει σε δοκιμαστική μορφή
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις