Τα φαινόμενα εγκατάλειψης παιδιών από τους γονείς τους κάνουν τον κάθε πολίτη να ψαχτεί, ωστόσο, δυστυχώς αυτό δεν είναι το μοναδικό φαινόμενο που έχει σχέση με παιδιά που πρέπει να μας προβληματίζει…
Του Χαράλαμπου Ζάκου
Η εγκατάλειψη παιδιών από τους ίδιους τους γονιούς δεν χρήζει περεταίρω ανάλυσης. Ένα φαινόμενο που όχι μόνο μας προβληματίζει, αλλά και που οι ίδιοι οι νομοθέτες φρόντισαν να ρυθμίσουν ώστε να υπάρχουν οι ανάλογες επιπτώσεις εκεί που χρειάζεται.
Ωστόσο, ένα μεγάλο ζήτημα, με ακόμη μεγαλύτερο κενό, είναι αυτό της φροντίδας, φύλαξης και κηδεμονίας παιδιών χωρισμένων γονέων, στην οποία η εγκατάλειψη γίνεται έμμεσα και χωρίς τη συγκατάθεση αυτού που στο τέλος βρίσκεται αποξενωμένος από το ίδιο του το παιδί.
Η αντίληψη που κυριαρχεί είναι ότι ένα παιδί πρέπει να βρίσκεται με τη μητέρα του. Κανείς δε διαφωνεί σε αυτό. Ωστόσο, όσο ορθό είναι το πιο πάνω εξισού ορθό δεν είναι ένα παιδί να ζει και με τον πατέρα του;
Τι γίνεται όταν δύο άτομα τελικά αποφασίσουν πως δεν θέλουν να είναι πια μαζί; Υπάρχει νομοθετική ρύθμιση για κάτι τέτοιο;
Υπάρχει, όμως για πολλούς δεν είναι δίκαιη. Τουλάχιστον όχι ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης των πατεράδων ή και κάποιες φορές και ως προς τα δικαιώματα των παιδιών.
Αυτό που δεν κατανοούν αρκετά πρώην ζευγάρια είναι ότι η διαφωνία τους και η απόφαση τους να προχωρήσουν σε διαφορετικούς δρόμους, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην την αποξένωση τους από τα παιδιά τους.
Ας μην ξεχνάμε πως κανένα χαρτί διαζυγίου ή διάταγμα δικαστηρίου δεν μπορεί να διαγράψει ότι ένα παιδί έχει και πατέρα και μητέρα. Τουλάχιστον όχι στο μυαλό αυτού του παιδιού. Γι’ αυτό το παιδί οι γονείς του είναι γονείς. Είναι η μητέρα και ο πατέρας. Ο πατέρας και η μητέρα. Έστω και αν πλέον ζουν σε διαφορετικά σπίτια.
Έλα μου όμως που κάποιοι στην Κύπρο δεν λένε να το καταλάβουν.
Αρκετές φορές τα παιδιά βρίσκονται στη μέση. Είτε ως έμμεση εκδίκηση προς τον ένα από τους δύο γονείς, είτε από υπέρμετρη ζήλια.
Υποθέσεις που έχουν φτάσει στα γραφεία μας δείχνουν ακριβώς αυτό. Την αδυναμία του συστήματος να προφυλάξει το δίκαιο.
Πατεράδες που καθημερινά κάνουν πόλεμο για να μπορούν να δουν έστω τα παιδιά τους. Επισκέψεις σε ψυχολόγους, σε αστυνομικούς σταθμούς. Πατεράδες που ενώ δεν έφταιξαν σε κάτι, που δεν παρανόμησαν, δεν βγήκαν εκτός ορίων έρχονται να πληρώσουν την απόφαση τους για χωρισμό με το να μην μπορούν να βλέπουν τα παιδιά τους.
Μια εκδικητική συνήθεια που καλύπτεται και από το ίδιο το σύστημα. «Το παιδί πρέπει να βρίσκεται με τη μαμά του, τέλος». Και καλά ένα παιδί δεν έχει ανάγκη τον πατέρα του; Στο τέλος της ημέρας γιατί μια μητέρα να μπορεί να κόβει και να ράβει μόνη για το καλό τους παιδιού τους, χωρίς συνέπειες τις περισσότερες φορές, ωστόσο αν κάτι τέτοιο πράξει και ο πατέρας τότε το σύστημα θα τον τιμωρήσει άμεσα και γρήγορα;
Ποιό δικαστήριο μπορεί να ορίσει τελικά ποιος αγαπά περισσότερα αυτό το παιδί, ή καλύτερα ποιά ορθά σκεπτόμενη κοινωνία μπορεί να δεχθεί τον παραγκωνισμό του πατέρα ενός παιδιού με το «έτσι θέλω» της μητέρας και χωρίς να έχει φταίξει σε κάτι;
Θα δανειστώ τη φράση ενός φίλου κλείνοντας με μια ερώτηση: «Είναι τελικά οι πατεράδες στην Κύπρο απλά επισκέπτες στη ζωή των παιδιών τους τζιαί τσεκκούθκια στο τέλος του μήνα»;
ΥΓ: Το συμφέρον των παιδιών δεν βρίσκεται στα χρήματα ούτε στη διατροφή. Ούτε σε ψέματα, ούτε με την εκδίκηση, ούτε με την αποξένωση. Κανένα τσεκκούι στο τέλος του μήνα δεν μπορεί να αναπληρώσει την απουσία ενός πατέρα από τη ζωή του παιδιού του. Αυτό καλείται να επιλύσει το σύστημα, αν πραγματικά ενδιαφέρεται για το καλό του παιδιού…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Στους 25 ανέρχονται οι επιζώντες από συντριβή αεροπλάνου στο Καζακστάν
• Αρχιεπίσκοπος: Να επανατοποθετηθεί το Κυπριακό ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής
Εξέδωσε Navtex για γεωτρήσεις στο Οικόπεδο 5 η Λευκωσία
Οδηγία Navtex για γεωτρήσεις στο οικόπεδο 5 της Κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, εξέδωσε το ΚΣΕΔ.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
