«Παιδιά με ειδικές ανάγκες»: Και ποιά ειδική ανάγκη έχουν; Το να νιώθουν αγάπη;

Του Χαράλαμπου Ζάκου

Δεν έχω παιδί, αλλά αν κάποτε αξιωθώ να αποκτήσω, προτιμώ να μην ξέρει πως να διαβάσει μια πρόταση, αλλά να μπορεί να «διαβάσει» πίσω από τις λέξεις και τα «θεαθήναι», προσφέροντας στο δίπλα του.  

Αν θέλετε να αφήσετε ένα καλύτερο κόσμο στα παιδιά σας δεν χρειάζεται να τον στολίσετε, αλλά να τα καθοδηγήσετε ώστε να τον φτιάξουν τα ίδια.

Είναι οι ιδιαιτερότητες μας που μας κάνουν ανθρώπους. Άλλοι νευρικοί, άλλοι ρομαντικοί, άλλοι συναισθηματικοί. Ο καθένας με το δικό του σύνδρομο. Ο καθένας μας με το δικό του «κουμπί», τη δική του «διαταραχή», αλλά κανείς δεν κάνει λόγο για ανθρώπους με «ειδικές ανάγκες».

Στο τέλος της ημέρας το μόνο που απαιτούμε όλοι μας είναι αγάπη. Αυτό δώστε στο δίπλα σας, και αυτό να περιμένετε από τον παραδίπλα. Αυτή είναι η «ειδική ανάγκη» που χρειαζόμαστε όλοι μας. Καμία άλλη.

ΥΓ: Κάποτε η κοινωνία θα ωριμάσει, όχι όμως μέσα από τη λύπηση που κάποιοι μαθαίνουν τα παιδιά τους να δείχνουν. Σεβασμός λέγεται. Σεβασμός στο σύνδρομο κάθε ανθρώπου και αποδοχή στην ιδιαιτερότητα του καθενός μας. Την αγάπη δεν τη δίνεις όταν μάθεις τι σημαίνει σαν λέξη, άλλα όταν την νιώσεις στην καρδιά σου… Αυτό χρειάζονται να μάθουν τα παιδιά μας πριν από κάθε αλφαβήτα…