Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Ξημερώματα της 14ης Αυγούστου του 1974, ο τουρκικός στρατός εξαπέλυσε νέα, σφοδρή επίθεση σε όλα τα μέτωπα. Με την κατάληψη της Αμμοχώστου, της Καρπασίας, της Μόρφου και χωριών της Μεσαορίας ολοκληρώθηκε το έγκλημα σε βάρος της Κύπρου και του κυπριακού Ελληνισμού.
Κόμματα και οργανώσεις σε διακηρύξεις τους επισημαίνουν ότι 44 χρόνια μετά, το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένει ακόμα υπό κατοχή, χιλιάδες πρόσφυγες στερούνται του δικαιώματος της επιστροφής στις πατρογονικές εστίες τους ενώ μάνες αγνοουμένων περιμένουν ακόμα τα παιδιά τους.
Αποτίοντας φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για την υπεράσπιση της πατρίδας μας τα κόμματα καλούν τον κυπριακό λαό σε συστράτευση ενάντια στην κατοχή και τη διχοτόμηση, επισημαίνοντας πως μόνο με την απαλλαγή από τα ξένα στρατεύματα και την επανένωση της πατρίδας μας θα επέλθει η δικαίωση.
Κι όμως, 44 χρόνια μετά, ενώ τα μηνύματα σημειώνονται εκ του ασφαλούς, ένας λαός ζητά λίγη έστω δικαιοσύνη.
Διότι, μπορεί τα μηνύματα να μοιάζουν ξεκάθαρα, αλλά δεν είναι.
Αλλιώς εννοεί το ένα κόμμα την απαλλαγή από τα ξένα στρατεύματα και αλλιώς το άλλο. Αλλιώς εννοεί το ένα κόμμα την επανένωση και αλλιώς το άλλο. Κάποιοι δε νοούν ως επανένωση τη συμφιλίωση και τον καλλωπισμό της κατοχής.
Εν πάση περιπτώσει, είναι αναγκαίο, έστω και 44 χρόνια μετά, να ξεκινήσει εκ νέου μια προσπάθεια για να καταδειχθούν τα εγκλήματα της Τουρκίας σε αυτό τον τόπο.
Μόνο τότε, όταν καθίσει το σουλτανάτο της Άγκυρας στο εδώλιο του κατηγορουμένου, θα μπορέσει ο λαός να ανασάνει και να απαιτήσει την αποχώρηση ΟΛΩΝ των κατοχικών στρατευμάτων και να παλέψει για τη λευτεριά και τη δημοκρατία του.
Άρα, ας ξαναγραφτούν τα μηνύματα για τη δεύτερη εισβολή. Το ζητά, τουλάχιστον, η υπό εκμετάλλευση (ένθεν και ένθεν) Αμμόχωστος.
Άλλωστε, έχει αποτύχει παταγωδώς η πολιτική της ήττας, όπως απεδείχθη περίτρανα με το τελευταίο ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Το θέλω αυτό το σκυλί, πυροβολήστε». Η διαταγή που δολοφόνησε τον Σολωμό Σολωμού
